Drown •Larry Stylinson• Dutch (on hold)

hoofdstuk 23 - Louis

Mayke pakt mijn handen en probeert me aan het dansen te krijgen. "Louis please, dans!" Ik schud mijn hoofd. Ik heb geen zin om te dansen. "Niet op deze herrie..." lach ik. Mayke lacht ook. Het liedje loopt ten einde en switcht over naaf Sing van Ed Sheeran. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.

"Yes! Louis is vrolijk!" lacht Mayke terwijl ze mee beweegt op de muziek. Ik volg haar voorbeeld. Samen dansen we op Ed Sheeran. Mayke stopt en kijkt langs me heen. Ik draai me om. Achter me staat Harry.

"Jij bent vrolijk!" lacht hij, alsof er niks gebeurt is. Hij loopt naar Mayke en kust haar. "Sorry dat ik zo laat ben." Ik reageer niet. Harry zucht verdrietig. "Lou wil je even meekomen?" Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Waarheen?" vraag ik. "De gang..." Hij pakt mijn arm. Nog voordat ik kan protesteren neemt hij me mee. Ik stribbel tegen, maar besef me dan dat hij veel sterker is.

Als hij me loslaat kijk ik hem boos aan. "Waar is dit goed voor?!" snauw ik. Harry schrikt ervan. Hij wil iets zeggen, maar ik kap hem af. "Eerst laat je me zitten en vervolgens sleur je me mee naar de gang!" Ik beweeg wild met mijn handen. Harry kijkt beschaamd naar de grond.

"Sorry..." hoor ik hem mompelen. "Wat?" vraag ik verbaasd. Harry en sorry? "Sorry..." herhaalt hij. "Harry Styles zei sorry?" vraag ik. Harry geeft me lachend een duw. "Fuck you Tomlimson." Ik knipoog naar hem. "Kom maar..." lach ik. "Mocht je willen. Ik weet wel dat je..." Harry slaat zijn hand voor zijn mond. Ik stop meteen met lachen. "Weet wel dat ik wat?" vraag ik angstig. Harry bijt op zijn lip. Dit kan weinig goeds betekenen.

"Nou?" dring ik aan. Harry kijkt naar de grond. "Dat je homo bent."

Het voelt alsof er iets breekt, alsof er iets in me knapt. Hij weet het, Harry weet het. En gek genoeg voel ik geen verdriet, geen boosheid. Ik voel paniek. Blinde paniek.

"Je lult..." Ik probeer mezelf rustig te houden. Harry schudt zijn hoofd. Ik ga zenuwachtig met mijn handen door mijn haar. "Kutzooi," sis ik. "Godverdomme..." Hij gaat me haten. Ik wil niet dat hij me gaat haten. Ik voel dat mijn ogen prikken.

"Louis?" Harry legt een hand op mijn schouder. Ik schud hem weg. "Je haat me hé?" vraag ik. "Je bent homofoob. Je haat me..." Harry pakt allebei mijn schouders vast. Ik probeer mezelf los te maken, maar hij is te sterk. Ik kijk naar de grond.

"Louis, kijk me eens aan..." Ik wil hem niet aankijken. Ik schud mijn hoofd. "Louis, kijk me aan..." houdt Harry vol. Ik hef mijn hoofd. Harry laat mijn rechter schouder los en veegt met zij mauw de tranen van mijn wangen.

"Ik haat je niet," zegt hij zacht. De eerste keer sinds ik Harry ken dat hij toegeeft dat hij me niet haat. Het raarste: ik geloof hem. "Maar ik..." Harry legt zijn vinger op mijn lippen.

"Je bent prima zoals je bent. Ik heb je altijd gepest omdat ik geen nieuwe familie wilde. Maar ik realiseerde dat jij er ook niks aan kan doen. Je bent super..." Hij klinkt oprecht. "En misschien ben ik wel jaloers..." mompelt hij. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Waarom zou je jaloers zijn op mij.

"Jij bent gewoon jezelf. Daar heb ik respect voor..." licht hij toe. "Ben jij niet jezelf dan?" vraag ik verbaasd. Harry haalt zijn schouders op. "Niet altijd..." Harry zucht. Ik zucht ook.

"Zou ik je laten zien wie ik ben?" vraagt Harry. Ik bijt twijfelend op mijn lip, maar knik dan. Harry buigt zich naar me toe. Hij drukt zijn lippen op de mijne.

"Hazza?" Harry haalt geschrokken zijn lippen van de mijne en kijkt achterom. Achter hem staat Zayn. Harry duwt me weg.

"Gadver!" Ik kijk hem angstig aan, terwijl ik mezelf in evenwicht probeer te houden. Harry kijkt naar me. Zijn ogen staan verdrietig, maar hij veranderd snel naar boos. "Ik ben geen homo. Wat dacht je?!" Zayn staart ons allebei aan.

"Zoende hij je?" lacht Zayn. Harry knikt. Ik wil zeggen dat Harry mij zoende, maar natuurlijk ben ik te pussy om dat te doen. Ik wil de schuld op me nemen. Misschien deed Harry het alleen om me te pesten. Het zal me niks verbazen, helemaal niks.

"Ugh, vieze homo. Ik hoop dat je doodvalt." De woorden die mijn vader me ook altijd zei...

Ik ben het zat, meer dan zat. Ik draai me om en ren weg, naar buiten. Zomaar ergens heen. Ik wil niet meer. Ik wil deze hel allemaal niet meer.

Ik hoor een trein in de verte. Ik loop op het geluid af. Ik kom aan bij het treinstation. My escape...

Misschien moet ik het doen, springen. Gewoon weg. Ik loop het trapje van het perron op. Ik hoor een trein aankomen. Ik wil springen maar ik doe het niet. Ik denk aan Harry, aan zijn lieve kant. En aan mama. Ik ga op de koude grond zitten, zes centimeter van het einde van het perron af.

Ik zie hoe de trein langs me voorbij raast. Ik blijf zitten, misschien blijf ik wel voor eeuwig zitten...

Blijven zitten tot ik de moed heb om van het leven weg te gaan.