Drown •Larry Stylinson• Dutch (on hold)

Hoofdstuk 11 • Louis

Ik word wakker van het irritante geluid van mijn wekker. Ik doe mijn ogen open en kijk de kamer rond. Als ik zie dat Harry nog slaapt zet ik snel mijn wekker uit, ik wil niet dat hij wakker wordt. Hij ligt vredig met zijn boxer aan boven de dekens te slapen. Ik glimlach even, maar schud mijn hoofd dan. Harry is vreselijk.

Ik stap uit mijn bed en pak een wit shirt, een spijkerbroek en een zwart vest. Ik loop naar de badkamer en draai de deur op slot. Snel kleed ik mezelf om. Daarna loop ik zachtjes naar beneden. Mijn moeder zit in de keuken met haar badjas aan. Ik pak een glas melk en ga bij haar zitten. Ze kijkt me bezorgd aan.

"Hoe is het met je oog? En je lip?" Ik haal mijn schouders op. "Redelijk. Is Des al weg?" probeer ik het onderwerp te veranderen. Mijn moeder knikt. "En is Harry al op?" Ik haal mijn schouders weer op. Mijn moeder zucht.

"Als die jongen jou aanraakt moet je het zeggen. Ik weet dat je niet gevallen bent..." Ik bijt zachtjes op mijn lip. "We waren aan het boksen, wat verwacht je dan?" snauw ik. Ik neem een slok van mijn melk. Waarom verdedig ik hem?

"Louis?" Ik zet mijn glas neer en veeg de melk van mijn mond. Ik schenk een nieuw glas in en begin weer te drinken, dan hoef ik tenminste niet te praten. "Heb jij gerookt?" vraagt mijn moeder ineens. Ik verslik me in mijn melk, dat vervolgens uit mijn mond proest en zich over de tafel uitspreidt. Ik begin hard te hoesten. Mijn moeder klopt op mijn rug. Ik kuch een paar keer en schraap mijn keel. Daarna veeg ik mijn mond af.

"Lou? Heb jij gerookt?" herhaalt mijn moeder haar vraag. Ik pak een doekje en doe de tafel af. "Nee," antwoord ik snel. "Harry zegt van wel," houdt mijn moeder vol. Fack. "Harry zegt zoveel."

"Wat zeg ik dan?" Ik draai me met een ruk om. Harry staat in de deuropening. "Niks bijzonders. Ik ga naar school." Ik sta op en loop naar de gang. "Je hebt nog niet gegeten!" roept mijn moeder me na. "Ik val niet om," antwoord ik. Daarna ben ik weg.

"Je bent te laat, Tomlinson." De leraar wiskunde, waarvan ik zijn naam kwijt ben, kijkt me boos aan. "Heb je een rede of kom je je morgen om acht uur melden?" Ja, ik heb een rede. Ik was verdwaald, alweer. Dat ga ik natuurlijk niet zeggen. "Ik kom morgen wel..." mompel ik. De leraar knikt en schrijft mijn naam op.

"Goed, ga maar naast Mayke zitten. Dat is de enige vrije plek." Hij wijst naar een stoel naast een meisje met zwart haar en tattoos. Achter haar zitten Harry en Zayn... Ook dat nog. Snel ga ik op mijn plaats zitten. Het meisje, Mayke, glimlacht wat ongemakkelijk naar me. Ik glimlach terug en pak mijn spullen.

Ik sla mijn schrift open op een lege bladzijde, terwijl de leraar iets vertelt over formules met groeifactors. Dat heb ik vorig jaar al gehad... Dat is het nadeel van blijven zitten. Ik was helemaal niet zo'n slechte leerling, maar door al dat gedoe ging leren gewoon niet meer.

Ik pak een potlood en begin te schetsen. Een jongen op een open vlakte, alleen. Dat is precies hoe ik me voel: alleen. Ik zucht.

"Tomlinson!" Ik schrik van de harde klap op mijn tafel. Ik hoor Harry en Zayn lachen. Ik sla snel mijn schrift dicht en kijk naar mijn wiskunde leraar, die vlak voor me staat. Hij zucht.

"Ik neem aan dat je aantekeningen aan het maken was?" vraagt hij. Ik knik snel. "Mag ik het zien?" vraagt hij. Ik slik. Hij mag het niet zien. "Ik lieg. Ik maakte geen aantekeningen," mompel ik. Mijn leraar knikt. "Dacht ik al. Louis, let je op? Dit is belangrijk. Of je moet alles al weten..." Ik haal mijn schouders op.

"Ik heb dit vorig jaar al gehad," zeg ik. "Oh. Weet je alles dan al?" vraagt hij. Hij loopt naar het bord. "Nou... Uhm..."
"Goed, vertel me wat dit betekend." Hij begint druk te schrijven. B= 10 x 1,8 tot de macht 2.

"Begin maar." De leraar gaat zitten en kijkt me geïnteresseerd aan. "Nou..." Ik twijfel. "B is de uitkomst. 10 is het begin getal, daar begin je altijd mee, hoe dan ook. 1,8 is de groeifactor. Als de macht, dat kleine getal, meer wordt, komt er elke keer 1,8 bij. Je kan de groeifactor berekenen door de stijging of daling te berekenen met honderd procent," ratel ik aan één stuk door. De leraar knikt tevreden.

"Zo, goed uitgelegd Louis. Je kent het goed," geeft hij toe. "Nerd!" hoor ik Zayn achter me kuchen. Harry begint te lachen. "Wat een loser..." mompelt hij. Ik zucht. Gewoon negeren, dan houden ze vanzelf op.

Ik sla mijn schrift weer open en begin te tekenen. "Louis, wat doe je?" fluistert Harry naar me. Ik reageer niet, klootzak. Daarna teken ik de jongen af. De jongen in de vlakte. Ik weet hoe hij zich voelt: Alleen.