De mooie wereld waar ik al een tijdje in leef wordt ruw verstoord door een vreselijke pijn in mijn hoofd. Ik knijp mijn ogen samen, maar de pijn vervaagd niet.
"Tijd om terug te gaan." De onbekende stem maakt me verward. Ik open mijn ogen en val, val naar beneden. Dan word alles zwart.
Ik hoor stemmen.
Bekende stemmen.
Mijn vaders stem.
Johanna's stem.
Ik versta niet wat ze zeggen, maar hoor ze wel. De steek in mijn hoofd wordt erger. Ik wil schreeuwen, maar ik kan het niet. Ik wil mijn ogen openen, maar het enige wat ik zie is zwart. Ik voel een hand in de mijne. Zo hard als ik kan, knijp ik erin. Mijn hand beweegd nauwelijks.
Wat is er gebeurt? Waar ben ik?
Ik weet het niet,
Het enige wat ik me herinner is dat ik Louis en ik naar boven gingen om...
Louis!
Er is een klein geluid te horen. Komt dat uit mijn mond? De pijn wordt scherper, waardoor ik tranen in mijn ogen voel prikken. In welke hel ben ik beland.
"Hij wordt wakker!" Mijn vaders stem klinkt eindelijk helder. Alsof het speciaal is, wakker worden. Je wordt elke dag wakker. Waarom is hij zo blij?
Ik probeer nogmaals mijn ogen te openen. Langzaam schijnt er een straaltje licht binnen, dat zo fel is dat de hoofdpijn erger wordt. Ik sluit mijn ogen weer, haal diep adem en probeer ze opnieuw te open. Het licht is fel, maar ik doe mijn best om er doorheen te kijken. Ik zie wit, vage schimmen.
"Eindelijk jongen." Mijn vader. Hoezo eindelijk? "Harry? Je hebt een ongeluk gehad. Je bent aangereden. Je hebt twee en een halve week geslapen." Wat? Een ongeluk? Twee en een halve week?
Ik wil zo graag dingen vragen, zoveel vertellen. Ik wil zoveel woorden uitspreken, maar het enige wat er fluisterend uit mijn mond komt is zijn naam. "Louis?"
"Louis is oke. Hij heeft hier dagen lang gezeten. Ik heb hem naar huis gestuurd." Dagen lang? Ik voel me warm worden van binnen, maar zeg niks. Ze weten het niet.
Ze weten nog niet dat Louis en ik samen zijn.
"Ik heb hem net gebeld. Hij komt eraan. Maak je geen zorgen." Ik wil antwoorden, maar ik weet niet wat. Mijn vader glimlacht naar me. "Doe maar rustig aan, oké?" Ik glimlach zwak terug, waardoor de pijn in mijn hoofd erger wordt.
"Je hebt geluk gehad. Als het goed is hou je hier niet veel aan over." Ik zucht opgelucht. Ik kan me niks meer herinneren van het hele ongeluk. Ik weet alleen die schooldag nog. Dat ik Louis tegen de muur duwde en optilde. Hebben we toen seks gehad? Of ben ik weggegaan en toen onder die auto gekomen?
"Ik ga een dokter halen." Mijn vader glimlacht en loopt de kamer uit. Johanna volgt. Ik ben alleen.
Ik sluit mijn ogen en denk na. Waarom herinner ik het me godverdomme niet meer.
De deur gaat weer open. Ik open mijn ogen en kijk naar de deur.
Daar staat een jongen.
Bruin half lang haar, blauwe ogen, stopppeltjes baard en wallen.
Het is Louis.
YOU ARE READING
Drown •Larry Stylinson• Dutch (on hold)
Fanfiction"Weet je, je zult echt moeten veranderen wil je hier kunnen overleven. Ik ga je leren te overleven." Na een vreselijke tijd met zijn vader en een hoop pesterijen vanwege zijn geaardheid verhuisd Louis naar een andere stad. Één probleem: ze trekken i...
