Drown •Larry Stylinson• Dutch (on hold)

Hoofdstuk 40 - Des

“Het spijt me.” Ik sta gefrustreerd op en duw de deur voor de neus van de dokter dicht. Ik laat me naast het ziekenhuisbed op een stoel vallen en zucht. Ik kijk naar Harry die met allerlei buisjes en stekkers vast zit aan een piepend apparaat.

“Harry jongen..” Ik draai me geschrokken om en kijk woest naar de persoon die in de deur opening staat. “Wat moet je hier.” Mompel ik. Ze doet de deur achter haar dicht en loopt de kamer langzaam in. “Waarom kom je nu opeens opdagen, je bent er nooit voor die jongen geweest.” Schreeuw ik nu.

Anne kijkt bedroefd weg en haalt haar schouders op. “Het was niet de be-“

“Ja zo kan die wel weer, heb je nog meer te vertellen of kom je alleen maar zeuren?” Ik schud mijn hoofd en pak Harry’s hand vast waarin ik zachtjes knijp en wens dat hij wakker word. “Des? Wat kwam die dokter net zeggen voordat je de deur voor zijn neus dicht gooide?” Anne komt dichterbij en gaat aan de andere kant van Harry’s best staan.

“Coma, hersenletsel, niks dat ze er tegen kunnen doen, afwachten dus.” Mompel ik. “Gaat hij er hierna nog last van hebben?” Fluistert Anne, verschrikkelijk, alsof ze er iets om geeft, ze is er nooit voor Harry geweest.

“Geheugenverlies op zijn minst, verlamming op zijn ergst.” Zeg ik met mijn hoofd naar beneden. “Oh..” Mompelt ze. “Dus.”

Ik haal mijn schouders op en kijk haar even aan, haar blik wendt af naar het raam, de tranen rollen over haar wangen. “Het is ook mijn zoon, Des.” Mompelt ze. “Waar was je dan? He! Al die tijd dat ik alleen voor hem heb moeten zorgen omdat jij zo nodig weg moest, waar was je toen Harry in de problemen zat en een moeder nodig had? Niet hier he! Niet hier.” Spit ik uit, misschien iets te hard.

“Het spijt me..” Fluistert ze. “Begin er maar niet aan.” Zeg ik terug. “Waaraan?” Ik zucht gefrustreerd. “Aan al die slappe excuses van je, daar heb ik geen zin in op dit moment.” Ze knikt, en verlaat huilend de kamer.

Ik kijk terug naar Harry en zucht. Ik weet dat Harry en ik nooit echt een goede vader-zoon relatie hebben gehad, maar ik houd van hem, met heel mijn hart, met elk klein deeltje van mijn hart, het doet pijn om hem zo te zien en het doet pijn dat zijn moeder zomaar opeens komt opdagen. Ze had nooit tijd voor hem, waarom nu dan wel?

“Word je asjeblieft gauw wakker, ik mis je dronken kop Harry.” Ik lach zachtjes en laat Harry achter op de kamer, alleen.

De gangen van het ziekenhuis zijn vol en overal lopen gehaaste mensen. Ik zie de dokter staan, hij praat met Anne, ik loop er op af en sla mijn armen over elkaar.

“.. dus ik hoop zo snel mogelijk meer voor u te weten mevrouw, voor nu kan ik u nog niet verder helpen dan wat ik weet.” Ik kijk verward op. “Wat is er?” Mompel ik. “Nou, we hebben net de resultaten van de hersenscan gekregen en daar is op te zien dat de kans op geheugenverlies door het grote hersenletsel 78% is.” Ik slik, de dokter zucht zachtjes. “Het spijt me, nogmaals.” Ik schud mijn hoofd. “Er is toch wel iets wat jullie kunnen doen! Weet ik veel wat, medicijnen? Operaties!? Gewoon iets! Kom op! Het is mijn jongen en-“ Anne kapt me af.

“Des, ze hebben alles geprobeerd, we kunnen niet meer doen dan afwachten, dat is ook het beste voor Harry zegt de dokter, geloof me nou maar Des, het komt goed.” Weer schud ik mijn hoofd. “En wie ben jij om daarover te beslissen! Ben je een dokter? Nee! Anne je bent niet eens een moeder voor Harry, zo voelt het niet voor mij! Ga weg! NU!” Anne slikt en knikt. “Als dat is wat je wilt.” Deze keer knik ik. “Graag.” Ik loop woest weg en kijk nog even om, en zoals ik haar had gevraagd, loopt Anne met haar hoofd naar beneden het ziekenhuis uit. Beter ook, ze is er nooit voor hem geweest, en nu gaat ze er ook niet voor hem zijn.

OMG, sorry dat het zo lang duurde!

Sorry sorry sorry 1000 keer sorry!