Coronablog (rant)

Dag 17 - moeilijke gesprekken

Zo sad hè om te zien dat je op de 70 zit en dan iemand je ontvolgt zodat je terug op de 69 komt.

Lied van de dag: heartbreak weather - Niall Horan

Waarom is het soms zo moeilijk om een gesprek te voeren met mensen? Je hebt mensen waarmee je probeert te praten, maar dan nooit vragen stellen. Dan heb je mensen die kortaf reageren en daarna alleen maar vragen stellen als een soort interviewer. Mensen die pas om de zes uur reageren. En gewoon de combo mensen met mij. Want ja, eerlijk is eerlijk, het is nou niet echt alsof er altijd een structuur is.

Het is soms denk ik even wennen om met mij te praten, want ik heb vaak toch de neiging om drie onderwerpen tegelijk te bespreken. Dat houdt je lekker bezig, weet je. Gewoon door blijven ratelen, veel discussiëren en wat de reactie ook is niet judgen. En meestal komt er wel een gesprek uit. Niet altijd. Zoals met mijn vent uit Indonesië.

We waren beste vrienden toen ik drie was. (Niet dat ik me dat echt kan herinneren, maar dat detail verpest het hele nostalgische gevoel). Dus ik dacht, hey misschien eens die vent spreken. Misschien is hij hartstikke top. Hij is op zich wel aardig. Maar ach ik weet het niet. Het gesprek komt niet echt op gang. Het voelde zo echt als een interview. Ik heb liever verhaaltjes dan om de vijf minuten een lijstje van al mijn lievelingsdingen afgaan. Dus ik zei dan ook "haha het voelt net een interview" als een subtiele (maar eigenlijk helemaal niet subtiele, want ik ben niet subtiel) hint. En legde daarna uit dat ik graag had dat ik liever heb dat hij wat leuks vertelt, een verhaaltje ofzo.

Te harsh? Ach, damage is done.

Ook zo'n random vent die mij via de confession page van mijn universiteit gestalkt heeft, snap ik niet helemaal. Hij is wel chill. Leuke gesprekken. Alleen dan zijn de gesprekken die je in 5 minuten kan voeren verspreid over 3 dagen, omdat het hem zes uur kam duren voordat hij reageert. Dus ik had hem ook gezegd dat ik liever gewoon aan een stuk door een gesprek heb. Dat kon hij niet. Dus ja, toen suggereerde ik dan ook te stoppen met praten. Maar ik denk dat de quarantaine eenzaamheid toch heeft toegeslagen, want nu reageert hij op mijn story. Rare vent.

Ik ben inmiddels zo lang thuis dat ik soms vergeet dat ik een kamer heb. Het is ook niet echt logisch nu langs te gaan. Misschien dat het over een maand wat acceptabeler is. En anders tja, valt niet echt veel aan te doen. Voordeel is wel dat ik hierna genoeg geld heb gespaard om gewoon eens goed mijn kamer in te richten.

En nu wat foto's van mij. Jeej mij. Voor anonimiteit redenen (alsof ik niet al veel te veel persoonlijke shit op het internet deel) wilde ik de foto's van eergisteren niet delen. Alleen toen scrolde ik door de foto's en kwam ik er een paar tegen die ik zo kon knippen dat ik aardig onherkenbaar blijf én ik heel artsy lijk.

Ik noem de serie: "the struggle"

Het begon als een grap om de mislukte foto's te knippen, maar eigenlijk hebben ze wel wat. Beetje foto's recyclen. Wel lijk het alsof ik een kindervoetje heb, aldus mijn ma die enthousiast riep "Moira je hebt net babyvoetjes!"

Tussendoor. Aukje laat een vreemd filmpje zien van het klokhuis over ene Johan die zo langzaam is als een schildpad. Zo erg zelf dat hij zich als een schildpad identificeert. Haha het klokhuis. Wat lang geleden.

Oeps. Ik dacht dat de deobus leeg was en heb het  net in haar nek gespoten. Ach, ze ruikt wel lekker.

J0J0_0 vroeg me de vraag waar ik nu op het moment op hoopte. Het zette me wel aan het denken. Vooral omdat ik me dit na een serie diepzinnige pinterest gister ook al afvroeg. Mijn antwoord? Ik hoop dat de mensen waar ik om geef, weten dat ik om ze geef.

Dus Lilly. Hooouuuu van jouuuuuuu <3