Coronablog (rant)

Dag 1 - carnaval

Maar Moira, dit is niet dag 1. Ja, ja ik weet het, maar mijn autistische zelf begint graag bij 1. Dus gaan we even terug in de tijd dat voor mij soort van dag 1 was. En daarna... tja verwacht niet een uitbundig report van de corona updates. Heel veel fake news waarschijnlijk hierin. Zou absoluut alles met een lepeltje zout nemen. Het is me zelf eigenlijk ook niet echt duidelijk waar dit verhaal naartoe gaat lijden. In ieder geval, laten we eens beginnen in Tilburg.

Ik was dus een Brabander die carnaval vierde dit jaar. (Holy shit wat een onverwachte combo). Ik vier letterlijk nooit carnaval. Alle muziek klinkt hetzelfde en uitgaan op zichzelf zou ik al niet kwalificeren als mijn natuurlijke habitat. Neen, geef mij maar een zachte deken, Friends en wat chocoladekoekjes. Lilly dacht alleen dat het leuk was om mij uit mijn comfort zone te trekken dus ging ik eens leuk in Tilburg op de tonen van "ik wil zuipen" wat toepasselijke drankjes naar achter gooien. Gooi een verzwikte enkel in de mix en je kan haast al mijn dans skills voor je zien.

Ene Jack Sparrow spotte die skills ook. Of het was mijn sexy feloranje overal en mijn glittergezicht. Sidenote: ik ben niet goed met glitter make-up. Voor de grap had ik een hele veeg onder mijn ogen gedaan dat er -verassing- niet echt al te best uit zag. Alsof een elfje over mijn gezicht had overgegeven. Natuurlijk maakte ik het erger. Ik dacht namelijk dat ik het "wel even kon wegvegen". Resultaat: glitter over mijn hele gezicht. Maar overduidelijk was mijn discobal hoofd een soort aantrekkingskracht, want Jack Sparrow had oogcontact met mij.

Eerlijk is eerlijk, het is me een beetje onduidelijk wat daarna gebeurde. Volgens mij zongen we een duet op wannabe van de Spice Girls, maar dat had net zo goed een mooie solo van mij kunnen zijn. In ieder geval kwam er een ander lied op met de tekst "pak maar mijn hand". Dus heertje Sparrow bood zijn hand aan. Natuurlijk pakte ik die! De tekst zei het! En voor ik het wist, trok hij me naar boven de box op. Of tafel? Als een sjaal sloeg ik mijn armen om hem heen. Lilly en mijn vrienden keken me een beetje verward aan. Ik herinner dat Kim Lilly vroeg sinds wanneer ik daar stond. Tja, zou ik zelf eigenlijk ook wel willen weten. 

Raarder was het moment dat Jack naast mij op de grond ging staan. Gelukkig was hij echt twee meter dus waren we soort van even groot, maar ik was wel even confused. Nu stond ik daar namelijk alleen. Ik kon er niet vanaf klimmen met mijn enkel. Ik zat vast. Dus wat deed ik? Heel enthousiast dansen op die box, want ja wat moet je anders? Waarschijnlijk kon zelfs Sparrow mijn halve Macarena niet aanzien en tilde hij me daarom van mijn podium af. (Jaja sterke vent). 

'Moira!' riep Lilly toen in mijn oor. 'Wat doe je?'

'Jack Sparrow!' gilde ik terug. Vijf keer natuurlijk voor het geval ze mijn eerste geile noodkreten niet had gehoord. Ik heb toch echt rare obsessies met Johnny Depp en zijn films hoor. Niet goed. Nog leuker was, hij leek dus blijkbaar helemaal niet op Jack Sparrow. Allereerst was hij blond, had hij blijkbaar maar één kraaltje in zijn haar en niet eens echt een fatsoenlijk kostuum. 

Om de avond af te maken had ik gegild dat ik moest pissen en dat het helpt om aan seks te denken. Dan kan je het langer ophouden of zoiets. Het was vast allemaal een mooi beeld geweest.

En in al die chaos had ik nog geen idee dat Brabant ook nog eens een corona festijn zou worden.