The afterparty

2.6

Fenna

Belle.

Het is Belle.

Mijn beste vriendin.

Ze staat in de hal en kijkt geschokt als ze me ziet. Ze draagt haar sportlegging met bijpassende sportbh. De sweater die ze thuis aanhad, zie ik nergens meer. Ik word misselijk.

'Fen, het is niet..' Ze loopt naar me toe en duwt Valentijn zachtjes aan de kant. Hij staat er enigszins verloren bij. 'Niet wat het lijkt?!' Snauw ik. 'Nee Fenna, echt niet.' Ze bijt op haar onderlip. 'Kom anders even binnen, dan kunnen we het uitpraten.' Ze wil mijn arm beetpakken, maar ik weet hem op tijd terug te trekken. 'Ik hoef nu echt niet met jou te praten!' Mijn stem trilt.

'Fenna, kom op. Belle en ik kunnen het uitleggen.' Valentijn bemoeit zich er nu ook mee. 'Jullie redden je er maar mee. Ik hoef jullie beide niet te spreken, of überhaupt te zien. Je slaapt hier maar vannacht, want je komt er thuis echt niet in!' Roep ik richting Belle. De tranen rollen over haar wangen, maar het doet me niets. Wat denkt ze nou, dat ik medelijden met haar krijg?

'Het spijt me zeer Belle, maar je bent wel de laatste van wie ik dit verwacht had.' Ik kijk ze beide nog eens aan en draai me dan om. Ik begin te lopen en toets met trillende vingers Elin haar mobiele nummer in. Ik hoor dat Belle me roept, maar ik negeer het. Elin neemt niet op, die ligt natuurlijk nog te slapen.

Ik ben inmiddels in tranen als ik bij ons huis aankom. Ik trap mijn schoenen uit, gooi mijn jas op de grond en slenter snikkend richting de woonkamer. Elin wordt wakker en komt enigszins gedesoriënteerd overeind. 'Fenna? Moet je nou huilen?' Ze wrijft in haar ogen. Ik knik en plof huilend naast haar neer. Ze sluit me direct in haar armen en ik begin nog harder te huilen. 'Wat is er gebeurd Fenna?'

Als ik enigszins tot rust gekomen ben ga ik rechtop zitten. Ik kijk Elin aan en ze schenkt me een vragende blik. 'Belle, ze, ik was naar Valentijn. Belle was daar.' Elin haar gezicht betrekt. 'Wat deed jij bij Valentijn?' 'Hij heeft me vannacht gebeld. Ik wilde zeker weten dat alles in orde was.' 'Hoe wist je dan waar zijn nieuwe huis was?' Vraagt ze. 'Hij heeft me vannacht zijn adres gestuurd. Hij was dronken. Waarom stel je me al deze vragen?' Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ik zie aan haar dat ze niet weet wat ze moet zeggen.

'Jij wist hiervan!' Roep ik vol afschuw en ik ga staan. 'Fenna, ik heb er niks mee te maken.' Elin gaat ook staan. 'Natuurlijk wel! Jij wist dit gewoon! Wat is dit voor iets ziekelijks? Wat zijn jullie voor vriendinnen?' Opnieuw moet ik huilen. 'Ze wilde je echt vertellen hoe het zit, geloof me Fenna..'

Ik pak mijn telefoon en storm de trappen op. Op mijn slaapkamer gooi ik mijn koffer open en ik begin roekeloos kleding en spullen in te pakken. Ik hoor Elin de trap op komen. Ze staat achter me. 'Waar ga je heen? Fenna, toe nou!' Ze kijkt paniekerig toe hoe ik mijn koffer sluit. Ik pak hem van mijn bed en duw haar aan de kant. 'Zoek het uit.'

Als ik bij de voordeur sta bedenk ik me dat ik helemaal geen plan heb. Ik kan natuurlijk naar mijn moeder toe gaan, maar ik voel er momenteel weinig voor om al deze drama aan haar uit te moeten leggen. Ik besluit Thomas te bellen.

'Hee Fen, met mij.' Bij het horen van zijn stem moet ik voor de zoveelste keer huilen deze avond. 'Fenna? Huil je?' 'M-mag ik alsjeblieft bij je komen?' 'Ja, tuurlijk. Wat is er aan de hand?!' Zijn stem klinkt bezorgd. 'Ik leg het straks wel uit. Ik ga nu naar het station.' 'Oké liefje. Laat me weten hoe laat je in Utrecht aankomt, dan pik ik je op. Wees voorzichtig.' 'Tot straks.' Ik hang op en zucht. Ik veeg mijn tranen weg en doe mijn oordopjes in. Terwijl het begint te schemeren, slenter ik richting het station.

'Utrecht centraal. Eindbestemming van deze trein.' Ik zucht opgelucht en pak mijn koffer van de stoel tegenover me. Deze reis leek wel een eeuwigheid te duren. Ik laat Thomas weten dat ik er ben en loop achter de mensenmassa aan naar buiten. Al gauw zie ik hem staan, leunend tegen een reclamebord. 'Thomas!' Mijn stem slaat over.