The afterparty

2.1

September, twee maanden later

Fenna

'Fenna, hallo?' Ik word weer uit mijn gedachten gerukt. 'Sorry.' Stotter ik en ik duw mijn moeder haar rolstoel snel verder. Het is woensdagmiddag en we lopen door de Ikea. Het lijkt alsof de rest van Amsterdam dit idee ook had, het is hartstikke druk. Mijn zus Olivia loopt een paar meter voorop met een winkelkar die inmiddels aardig vol raakt. We zijn aan het winkelen voor mijn nieuwe appartement, waar ik vanochtend de sleutel van gekregen heb.

'Man, waar zit je met je hoofd?' Olivia slaat haar arm om mijn nek. 'Bij alles wat ik nog moet doen voor het huis.' Lieg ik. Ze kijkt me met een schuine blik aan. 'Sure.' 'Echt hoor.' Zeg ik, een stuk overtuigender. 'Het komt wel goed lieverd. Papa is al aan het schilderen met opa, en je oom en je neef wachten tot de meubels geleverd worden.' Bemoeit mijn moeder zich ermee. 'Ik weet het mam, maar toch.' Zeg ik terwijl ik naar haar glimlach.

Vanochtend hebben Elin, Belle en ik de sleutel van ons appartement in de stad gekregen. We hebben echt geluk gehad, Elin haar moeder werkt bij de makelaar en wist daardoor een appartementje voor ons te bemachtigen. Het is niet groot, maar het is precies wat we nodig hebben; een woonkamer, een keuken, een badkamer en alle drie onze eigen slaapkamer. Als kers op de taart hebben we zelfs een dakterras. We hebben besloten om allemaal voor onze eigen slaapkamer te zorgen en de inboedel voor de rest van het huis wordt gedeeld.

'Je hebt maar geluk dat je de creditcard van je vader mee mocht.' Grijnst mijn moeder terwijl ze vanuit haar rolstoel een beslagkom uit de stellage haalt. Helaas raakt ze steeds in een verder stadium van haar ziekte en is het met zulke uitstapjes teveel gevraagd om de hele dag te lopen. Onbewust wellen er tranen op in mijn ogen. Ik wil er niet aan denken dat ik ooit zonder mijn moeder verder moet. Ik doe alsof ik iets zie wat ik graag wil pakken en veeg snel mijn gezicht droog.

Anderhalf uur later staan we met zijn drieën bij de kassa. Samen met Olivia laad ik de kar vol. 'Ik heb het helemaal gehad met die drukte hier.' Mompelt ze. Ik knik. 'Anders ik wel.' 'Laten we het maar gelijk naar je appartement toe brengen.' Besluit mijn moeder. We hebben een busje van mijn vader zijn werk geleend, voor zowel de rolstoel van mijn moeder als alle inkopen die we vandaag gedaan hebben. Terwijl ik aan het afrekenen ben kijk naar mijn moeder. Ze ziet er moe uit. 'We kunnen jou eerst wel thuisbrengen mam.' Zeg ik terwijl ik het bonnetje aanneem.

'Absoluut niet. Ik wil even kijken hoe ver alles is bij jullie thuis, daarna kan Olivia me wel mee naar huis nemen.' Ik haal mijn schouders op. 'Vooruit.' Als het allemaal een beetje mee zit met de meubels, blijf ik vannacht gelijk in het appartement slapen. Volgende week moeten we voor het eerst weer naar school, tot die tijd kan ik nog even wennen aan mijn nieuwe plek.

'Heb je echt zoveel spullen nodig?' Lachend loopt mijn vader met zijn handen vol de trap op. 'Tsja, sorry pap. Alles moest nieuw gekocht worden natuurlijk.' Ik zet een aantal spullen op de keukentafel. Mijn vader geeft me een kus op mijn haren. 'Het is oké lieverd.' Hij draait zich om en loopt weer naar beneden om een nieuwe lading spullen op te halen. Ik graai in mijn tas op zoek naar mijn telefoon. Elin en Belle laten weten dat ze er rond vijf uur ook zullen zijn. Vanavond gaan we met zijn drieën uit eten, om te vieren dat we eindelijk samenwonen.

Ik trek mijn jas uit en leg hem op tafel. De gesp slaat tegen één van de nieuwe wijnglazen aan die op de grond in meerdere scherven kapot valt. 'Fuck!' Roep ik luid. Ik kniel neer bij het kapotte glas en snijd mijn vinger aan een van de scherven. Plotseling begin ik te huilen.

'Fenna?' Mijn zus komt bezorgd op me aflopen. Ze knielt naast me neer en trekt me dicht tegen haar aan. 'Hé Fen, het geeft toch niet? We kopen zo weer een nieuw glas voor je.' Zegt ze om me te troosten. 'Wat kan mij dat glas nou schelen!' Jammer ik. 'Wat is er dan aan de hand?'