One Shots Anthology

My Sickness Didn't Kill Me, He Did (Last Part)

Hindi ko na siya kinibo pagkatapos noʼn. Hanggang makarating kami sa isang malaking siyudad, hindi ko siya pinansin. Isang beses siyang nagtanong kung bakit, pero hindi ko ito sinagot, ayokong makasakit, at ayokong masaktan din.

Nauuna akong maglakad sa kaniya. Ewan ko ba, feeling ko kasi maiiyak ako kung mauuna siya sa akin samantalang ako nakatingin sa likod niya. Sigurado akong magiging tuloy-tuloy ang daloy ng luha ko kapag ganoon ang mangyayari. Kaya sabi ko sa kaniya, diyan lang siya sa likod ko, huwag na huwag siyang pupunta sa harap ko.

We walked and walked until I felt that he hugged me at the back. He hugged me tightly that thereʼs no tomorrow..

“I don't know why are you ignoring me, but please, don't be like this. I want to show you two things tonight. Please, just tonight.” I sighed and wiped the single tear that fell on my cheeks. Humarap ako sa kaniya at niyakap siya ng napaka-higpit. “Iʼm sorry. Nag-iisip lang ako. Tara na? Saan ba tayo pupunta?” tanong ko. I swear to God that I will tell him my sickness in our last destination. I promise that to myself, kung layuan man niya ako, wala akong paki, ang importante, masabi ko sa kaniya lahat, dahil ako sa sarili ko, nahihirapan na rin akong magtago ng sikreto sa kaniya lalo na siya ang taong pinakamamahal ko.

Magkahawak-kamay kaming naglakad papunta sa isang bahay. Well, hindi talaga siya mukhang bahay, alam niyo 'yong tambayan ng mga kriminal sa movies? Ganito hitsura niya, mas matino nga lang ito, mas maayos, mas classy.

May kinausap siyang lalaki at binulungan ito. He introduced me to him as his girlfriend kaya hindi na ako umangal. Ayokong mapahiya siya sa kaibigan niya.

We entered inside and Iʼm shocked. Isa itong mini concert stadium and a band is performing in front.

An unbelievable concert of Twice but without Mina. I felt sad though because Mina wasn't here pero nangibabaw iyong saya. Saya kasi ‘yong mga iniidolo ko nandito, nagpeperform sa harapan ko. Sa sobrang tuwa ko ay nagtuluan ang luha ko. I hugged him tight and whispered, “Thank you so much. This is the best night of my life.” he smiled then claimed my lips. Damn, I really love this man, but sorry, I will leave you soon.

—

That concert was fun. Only chosen people was there so Iʼm lucky because I was able to watch their concert and see them performing in stage even though Mina wasn't there.

“Now, it's your turn to shine, baby.” Napatingin ako sa kaniya ng may pagtataka. Anoʼng ibig niyang sabihin?

I kept asking him but he is just laughing at me and ignoring my questions by kissing the tip of my nose. Hindi ako naiinis, medyo lang, pikunin pa man din ako. Pero itong lalaking 'to? Kagagalitan ko? Damn impossible.

Maya-maya pa ay nakarating kami sa isang street na puro streed food vendors, souvenir vendors and mini bands na tumutugtog.

Pumunta kami sa isang espasyo sa gitna. A two to three person can perform here, may dalawang malaking speakers, may upuan at microphone sa gitna. Sa harapan ng mga iyon ay mga upuan para sa mga taong gustong manood.

Nagulat ako nang pinaupo niya ako sa gitna. “What does it mean?” he kissed my left cheek before answering with a big smile on his face, “You're gonna perform the song that you want to sing for your parents. I love you so much, enjoy.” he sat on the seats—leaving me with a teary eyed. God, what did I do to deserve this kind of guy?

I closed my eyes and pull out the violin from its case. I prepared myself then started strumming the song that I want to sing for my parents, bago sila mamatay.