Ραπουνζέλ

«Μύνημα»

Έκτορας POV

Κάθομαι έξω από το σπίτι της Ελπίδας και ο περιμένω την μητέρα της να φύγει για να την πάρω να να πάμε στην παραλία.

Μόλις φεύγει η μητέρα της βλέπω την Ελπίδα να τρέχει προς την πόρτα και την πλησίαζω και εγώ τρέχοντας.

Όμως όταν πάει να βγεί από την πόρτα δύο άντρες ντουλάπες που φυλάνε το σπίτι της την σταματάνε.

"Δεν έχεις μα πας πουθενά μικρή." Λέει ο ένας.

"Αφήστε με ρε παιδιά!" Λέει εκείνη εκνευρισμένη.

"Η μητέρα σου μας έχει δώσει εντολές  να μην σε αφήσουμε να πας πουθενά και να μην έρθει κανένας." Λέει ο άλλος.

"Και εκείνη λέει ότι θέλει να φύγει οπότε παιδιά κάτω τα κουλά σας." Λεώ θυμωμένος.

"Λοιπόν εσύ Ελπίδα πήγαινε αμέσως στο δωμάτιο σου και εσυ νεαρέ φύγε αμέσως αλλιώς θα καλέσουμε την αστυνομία." Λέει ο βλάκας.

"Ή ακόμα χειρότερα... Θα φωνάξουμε την μητέρα της..." Λέει ο άλλος βλάκας.

"Λοιπόν... Παιδιά θα κάνουμε μια συμφωνία... Θα σας δώσω... Χίλια ευρώ." Λέει η Ελπίδα.

Αν είναι λεφτάς ο άνθρωπος.

"Όχι. Γιατί αν το ανακαλύψει η μητέρα σου μικρή θα χρειαστούμε χίλια ραματα. Οπότε... Πριγκίπισσα... Αυτό που είπαμε." Λέει και με την Ελπίδα κοιτάζομαστε.

Τότε χαμογελάει σατανικά και πηγαίνει σιγά σιγά προς τα πίσω.

"Καλά... Εμ... Τότε..." Λέει και ρίχνει μια αγκωνια στην κοιλιά ενός από τους δύο τύπους και αυτός διπλώνεται.

Τότε ρίχνω μια μπουνιά στην φάτσα του άλλου και αμέσως πιάνω το χέρι της και αρχίζουμε να τρεχουμε ενώ οι άλλοι φρουροί μας κυνηγάνε.

"Γαμώτο! Τρέχα!" Της φωνάζω μιας και δεν τρέχει και πολύ γρήγορα και θα μας πιάσουν.

Με βλέπω στο κελί 33.

Μμμ...

Θα ζήτησω να με πάνε στο κελί 69.

"Δεν μπορώ να τρεξω και πολύ γρήγορα! Έχω αναπνευστικά θέματα αν δεν θυμάσαι!" Μου φωνάζει και τότε σταματάω να τρέχω. Πιάνω τα πόδια της την σηκώνω και την πετάω στον ώμο μου.

Μόλις φτάνουμε στην μηχανή μου την βάζω να κάτσει και ανεβαίνω και εγώ.

"Ελπίδα πόσες πιθανότητες υπάρχουν να αρχίσουν να μας πυροβολανε?" Την ρωτάω καθώς βάζω μπροστά την μηχανή.