Δύο μήνες αργότερα...
Προδοσία...
Ότι χειρότερο υπάρχει...
Όταν κάποιον τον αγαπάς με όλη σου την καρδιά και προδίδει νιώθεις όλο σου τον εαυτό να πεθαίνει...
Και εγώ τώρα αυτό νιώθω...
Νεκρή μέσα μου...
Τους τελευταίους μήνες ζω μια εσωτερική κόλαση...
Με αυτά που συνέβησαν...
Flashback
Τον κοιτάζω όμως δεν φοβάμαι...
Δεν θα μου κάνει κακό και το ξέρω...
Αλλά...
Έκανε κακό στην μαμά μου και στην οικογένεια μου...
"Συγνώμη μικρή μου... Για όλα..." Μου λέει έτοιμος να βάλει τα κλάματα και νιώθω άσχημα για εκείνον.
"Μην πας στο νοσοκομείο. Ο μπαμπάς σου... Ο Αχιλλέας θα στεναχωρεθει πολύ. Δεν θέλει να είσαι εκεί στα γενέθλια σου. Πήγαινε να διασκεδάσεις... Να περάσεις καλά." Μου λέει και δακρυζω.
"Και να ακούς τους γονείς σου... Σε αγαπάνε πάρα πολύ. Και μην ανησυχείς για την μαμά σου. Θα γίνει καλά." Μου λέει και χαμογελάω πικρά.
"Και να μην του φεραισε τόσο σκληρά. Σε αγαπάει. Νοιάζεται για εσένα. Δεν είναι ο τέλειος πατέρας γιατί είσαι ένα ιδιαίτερο παιδί και δεν ξέρει πως να φερθεί." Μου λέει και σκουπίζω τα δάκρυα μου.
"Πήγαινε... Και μη πεις ποτέ σε κανένα ότι μιλήσαμε. Εντάξει μικρή μου?'' Μου λέει και γνέφω θετικά.
Αμέσως σηκώνομαι και αρχίζω να τρέχω μέχρι το σχολείο. Μόλις φτάνω βλέπω τον Έκτορα να είναι στην είσοδο να είναι είναι στο κινητό του.
"Έκτορα..." Τον φωνάζω και με κοιτάζει.
"Ελπίδα μου?" Τον ακούω και αμέσως τρέχω στην αγκαλιά του.
"Που ήσουν? Ήμουν έτοιμος να σε πάρω τηλέφωνο. Που ήσουν?" Με ρωτάει ανήσυχος.
"Δεν έχει σημασία... Απλά θέλω να είμαι κοντά σου τώρα..."
Τώρα
YOU ARE READING
Ραπουνζέλ
Humor"Ελπίδα! Κατεβα κάτω!" Μου φωνάζει ο Έκτορας κάτω από το μπαλκόνι μου. "Δεν μπορώ! Έχουν κλειδώσει γιατί παραλίγο να με σκοτώσεις!" Του φωνάζω το αυτονόητο. "Δεν έγινε ακριβώς έτσι..." Μου λέει και γελάω ειρωνικά. "Το κεφάλι μου που παραλίγο να ε...
