Η εκδίκηση της

1.6K 203 167
                                    

"Λοιπόν καταλάβες το σχέδιο?'' Τον ρωτάω.

"Ναι... Αλλά... Ξανά πες το άλλη μια φορά για να είμαστε σίγουροι." Μου λέει και ρολαρω τα μάτια μου.

"Λοιπόν είναι απλό. Απλά πηδάμε στο απέναντι μπαλκόνι." Αρχίζω να λέω όμως με διακόπτει.

"Θυμάσαι μήπως πως έχω κάτι ραματα στην κοιλιά μου επειδή με μαχαίρωσαν δύο ώρες πρίν?" Με ρωτάει με ειρωνία στην φωνή του.

"Ηρέμησε... Δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα. Όλα θα πάνε καλά. Θα προσεχείς. Θα πηδήξουμε στο απένατι μπαλκόνι θα τρέξουμε προς την έξοδο κινδύνου. Θα φύγουμε μέσα από το δασάκι που υπάρχει στην πίσω έξοδο και μετά θα βγούμε στον δρόμο. Θα πάρουμε το λεωφορείο και μετά απλά θα πάρουμε το λεωφορείο και θα πάμε στο σπίτι σου να ξεκουραστείς. Εντάξει?" Του εξηγώ.

"Ελπίδα πως ξέρεις όλους αυτούς τους τρόπους διαφυγής?" Με ρωτάει.

"Έρχομαι σε αυτό το νοσοκομείο τα τελευταία δέκα χρόνια. Και το μισώ. Οπότε κάθε φορά που νοσιλευομουν για πολλές μέρες έπρεπε κάπως να το σκασω." Του εξηγώ και γνέφει λες και είναι το αυτονόητο.

"Λοιπόν πάμε?" Τον ρωτάω καθώς σηκώνομαι.

"Αν και κάτι μου λέει ότι θα το μετανιωσω αυτό... Πάμε." Μου λέει και χαρούμενη τον βοηθάω να σηκωθεί και ανοίγω την μπαλκονόπορτα. Βγαίνουμε έξω.

"Παναγία μου... Είναι ψιλά... Πολύ πολύ... Πολύ ψιλά." Λέει κοιτάζοντας κάτω.

"Συνήθως είμαι στον όγδοο όροφο. Τώρα είμαστε στον τρίτο." Του λέω ειρωνικά.

"Πως έφταναν τα μικρά παιδικά σου ποδαράκια να πηδήξεις στο απέναντι μπαλκόνι? Και ακόμα... Πως φτάνουν?" Ρωτάει.

"Σταματά τις βλακείες και πάμε." Του λέω καθώς περνάω τα πόδια μου από την απένατι μεριά.

"Πρόσεχε..." Μου λέει και τον κοιτάζω.

"Μην με αγχονεις..." Του λέω προσπαθώντας να μην κοιτάξω κάτω.

"Να περάσω μήπως εγώ πρώτος?'' Με ρωτάει.

"Όχι δεν χρειάζεται." Λέω και πηδάω στο απένατι μπαλκόνι και περνάω από την άλλη μεριά.

"Ουαου... Έχεις σκεφτεί να πας στο survivor? Θα τα πας πολύ καλά." Μου λέει και γελάω.

"Έλα είναι η σειρά σου." Του λέω και κάνει πηδάει και εκείνος στο μπαλκόνι όμως φαίνεται να πονάει λιγάκι.

"Είσαι καλά?'' Τον ρωτάω τρομαγμένη.

"Ναι... Έλα πάμε." Μου λέει και πάμε να μπούμε μέσα στο άλλο δωμάτιο όμως τότε βλέπουμε πως εκεί είναι μια κοπέλα με έναν νεαρό από πάνω και ένα άλλος να φωνάζει.

Ραπουνζέλ Where stories live. Discover now