Ραπουνζέλ

Μπαλκόνι...

"Δεν το πιστεύω αυτό που έκανες Ελπίδα! Πως μπόρεσες?" Μου φωνάζει η μάνα μου καθώς μπαίνουμε μέσα στο σπίτι.

"Τι να σου πω... Όπως φαίνεται έχω πολλές ικανότητες." Απαντάω ειρωνικά.

"Χτύπησες άσχημα έναν συμμαθητή σου!" Μου φωνάζει και ο Αχιλλέας.

"Και τελικά πείρα μόνο 3 μέρες αποβολή! Έλεος! Ούτε καν... Να με διώξουν έπρεπε." Λέω κάνοντας τους έξαλλος.

"Ελπίδα! Σε αυτό το σχολείο θα είσαι μέχρι να το τελειώσεις! Πάει και τελείωσε! Και αν συνεχίσεις να έχεις αυτή την συμπεριφορά θα με αναγκάσεις να κάνω πράγματα που δεν θέλω!" Φωνάζει η μάνα μου.

"Παράτα με! Δεν θέλω να πηγαίνω σε αυτό το σχολείο! Είναι σαν φυλακή! Θέλω να πάω σε δημόσιο μαζί με την Άλι!" Φωνάζω.

"Και εγώ θέλω να σταματήσεις να φέρεσαι σαν κακομαθημένη και να πας αμέσως στο δωμάτιο σου!" Μου φωνάζει ξανά και γελάω.

"Γιατί που άλλου θα μπορούσα να πάω? Απαγορεύεται να βγω έξω... Και στο κάτω κάτω είμαι όλη μέρα κλεισμένη στο σπίτι. Τι μεγαλύτερη τιμωρία θα μπορούσα να έχω?" Λέω θυμωμένη.

"Λοιπόν... Τέρμα η ζωγραφική." Μου λέει και την κοιτάζω με τα μάτια μου ανοιγμένα διάπλατα.

"Και τι θα κάνω κλεισμένη στο δωμάτιο μου?" Την ρωτάω.

"Αυτά να τα σκεφτόσουν από πριν... Τώρα πήγαινε πάνω. Και αν ακούσω να σπάνε πράγματα θα με αναγκάσεις να κάνω αυτό που μας λέει ο γιατρός σου..." Μου λέει και θυμωμένη πάω στο δωμάτιο μου.

Κλειδώνω την πόρτα και αρχίζω να κλαίω...

Όλο κλαίω...

Αλλά αν δεν το κάνω νιώθω ότι θα χάσω το μυαλό μου...

Πονανε τα άκρα μου...

Ζαλιζομαι...

Αυτές είναι οι επιπτώσεις όταν δεν παίρνω τα φάρμακα μου...

Αμέσως ξαπλωνω στο κρεβάτι μου και προσπαθώ να ηρεμήσω πριν χάσω τον έλεγχο τελείως...

Είμαι φυλακισμένη στο ίδιο μου το σπίτι...

Και τώρα δεν μπορώ να κάνω και το μοναδικό πράγμα που με χαλαρώνει.

Να ζωγραφίσω.

Μισώ την ζωή μου...

Θέλω να πω στους γονείς μου τι έγινε σήμερα στο σχολείο όμως αν το κάνω θα γίνει χαμός στο σχολείο και θα καταληξω με συσκευή εντοπισμού πάνω μου ενώ ο άλλος ο μαλάκας μάλλον θα καταλήξει σε ισόβια φυλάκιση...