"Ελπίδα φοβάμαι." Μου λέει ο Έκτορας όταν πάω να χτυπήσω την πόρτα και τον κοιτάζω κάπως εκνευρισμένη.
"Έκτορα οι γονείς μου είναι. Όχι ο Αλ Καπόνε." Του λέω.
"Για καλό μου το λες αυτό?'' Απαντάει και αφήνω μια ανάσα.
"Χτυπάω." Του λέω και κάνω αυτό που είπα.
Αμέσως η πόρτα ανοίγει και βλέπω την μητέρα μου να με περιμένει και με αγκαλιάζει.
"Οοο... Αγάπη μου μου έλειψες..." Μου λέει η μαμά μου συγκινημένη.
"Και εμένα... Καλά όχι εντάξει δεν μου λειψατε αλλά χαίρομαι που σας βλέπω." Λέω και γελάει λιγάκι.
"Γεια σου Έκτορα. Χαίρομαι που είσαι καλά. Και που προσέχεις την κόρη μου." Του λέει η μαμά μου γλυκά όταν βγαίνω από την αγκαλιά της και της χαμογελάει και εκείνος.
"Αφού την αγαπάω." Της λέει ο Έκτορας μου και ενώνω τα χείλη μας.
"Ελάτε μέσα..." Μας λέει και μπαίνουμε μέσα στο σαλόνι.
Όμως όπως βλέπω ο μπαμπάς μου... Δηλαδή ο Αχιλλέας δεν είναι σπίτι.
"Μαμά... Ο μπαμπάς που είναι?'' Την ρωτάω.
"Είναι μια στιγμή στο τμήμα... Προέκυψε μια μικρή δουλειά. Αλλά μου είπε πως σε μια ώρα θα είναι πίσω... Οπότε λογικά σε λίγο θα είναι εδώ." Μου απαντάει.
"Για αυτό καθιστε εσείς εδώ και σας φέρνω κάτι να φάτε. Τόσο καιρό με σουβλάκια και πίτσες ζουσατε..." Λέει και γελάμε λιγάκι.
"Δεν χρειάζεται. Είμαστε μια χαρά." Της λέω και κάθεται δίπλα μας.
"Ελπίδα μου... Θέλω να σου ζητήσω μια συγνώμη. Που τόσα χρόνια... Σε έπνιγα κανονικά... Σε αγαπάω πάρα πολύ και είσαι πολύ σημαντική για εμένα... Είσαι το παιδί μου... Η κόρη μου... Και έκανα τα πάντα για να είσαι ασφαλείς. Και όπως φαίνεται... Έκανα πολλά λάθη σε αυτή την προσπάθεια. Έπρεπε να σε αφήνω πιο ελεύθερη... Να ζήσεις." Μου λέει γλύκα.
"Ναι έπρεπε." Απαντάω εγώ και γελάει.
"Και... Ζητώ συγνώμη και στους δύο σας... Δεν έπρεπε να σας απαγόρευσω να είστε μαζί... Είσαι πολύ καλό παιδί Έκτορα... Και ξέρω πως θα την κάνεις ευτυχισμένη." Της λέει χαμογελαστή.
"Οοο δεν πειράζει πεθερουλα. Σε αγαπάμε!" Λέει ο γλυκός μου ο Έκτορας και την αγκαλιάζει.
"Οοο γλυκουλη μου. Αλλά φύγε από πάνω μου με πετάς." Λέει η μαμά μου και ο Έκτορας φεύγει από πάνω της.
YOU ARE READING
Ραπουνζέλ
Humor"Ελπίδα! Κατεβα κάτω!" Μου φωνάζει ο Έκτορας κάτω από το μπαλκόνι μου. "Δεν μπορώ! Έχουν κλειδώσει γιατί παραλίγο να με σκοτώσεις!" Του φωνάζω το αυτονόητο. "Δεν έγινε ακριβώς έτσι..." Μου λέει και γελάω ειρωνικά. "Το κεφάλι μου που παραλίγο να ε...
