Ραπουνζέλ

Άγγελοι και διαβόλοι

Κάθομαι στην τάξη και βαριέμαι...

Μέχρι και εγώ που είμαι και η καλύτερη μαθήτρια της τάξης στην ώρα της χημείας με αυτήν μούμια καθηγήτρια που έχουμε βαριέμαι όσο δεν πάει.

Έτσι απλά έχω βγάλει το τετράδιο μου και ζωγραφίζω αφού κάθομαι μόνη μου στο θρανίο σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης και δεν έχω κάποιον να μιλήσω...

Από τις σκέψεις μου με βγάζει ένα βαρύ χτύπημα στην πόρτα και κάποιος μπαίνει μέσα.

"Γεια σου... Εσύ πρέπει να είσαι ο καινούργιος μαθητής." Λέει η καθηγήτρια.

Δηλαδή... Ένας καινούργιος τύπος που θα με ενοχλεί θα με πειράζει και θα μου κάνει bulling.

Εντάξει τίποτα που με ενδιαφέρει.

Αμέσως χωρίς να με νοιάζει τι λένε  συνεχίζω να ζωγραφίζω.

"Ωραία ζωγραφιά." Ακούω κάποιον να μου λέει και τότε κοιτάζω ενοχλημένη όμως τότε βλέπω εκείνον τον κούκλο από το πάρτι της Νεφέλης να με κοιτάζει με αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια του και από το σοκ πέφτω από την καρέκλα μου και όλη η τάξη αρχίζει να γελάει μαζί μου.

"Ελπίδα είσαι καλά?" Με ρωτάει η καθηγήτρια μου και αμέσως προσπαθώ να σηκωθώ από το πάτωμα όμως δυσκολεύομαι και ο Έκτορας με σηκώνει ενώ όλοι συνεχίζουν να γελάνε.

"Έτσι... Με τα δύο πόδια να ακουμπάνε στο πάτωμα." Μου λέει ενώ με κρατάει και εγώ απομακρύνομαι αμέσως από κοντά του.

"Εμ... Εεε.. Εε ευχαριστώ..." Λέω τραυλιζοντας και αμέσως κάθομαι στην θέση μου.

"Εμ... Ναι... Κάνεις λίγο άκρη?" Με ρωτάει και τον κοιτάζω στα μάτια αμήχανα.

"Γιατί?" Τον ρωτάω φοβισμένη και ακούγονται και άλλα γέλια.

"Για να κάτσω μήπως?" Ρωτάει ειρωνικά.

"Γιατί?" Ρωτάω ξανά.

"Γιατί Ελπίδα μου είναι η μόνη κενή θέση. Κάνε άκρη να κάτσει και εκείνος." Μου λέει και καθηγήτρια και τελικά εγώ μαζευομαι στην άκρη προκειμένου να μην μπορώ να μυρίσω το υπέροχο άρωμα του.

Κάτι φυσικά που δεν καταφέρνω και με αποσπά.

Στο διάλυμα αμέσως φεύγω τρέχοντας από την τάξη και πάω και κάθομαι μόνη μου σε ένα παγκάκι ενώ ακούω μουσική.

Ξαφνικά νιώθω μια δυσκολία στο αναπνεύσω και αρχίζω να βηχω.

Γαμώτο... Έπρεπε να είχα πάρει τα χάπια για το αναπνευστικό.