Ραπουνζέλ

Who is my father?

Κάθομαι στο δωμάτιο μου και ζωγραφίζω σε έναν καμβά προκειμένου να ελεγξω τον θυμό και την λύπη μου.

Ο Έκτορας μου είπε πως όταν έχω κάποια συναισθήματα που με πνιγούν να κάνω πράγματα που θα με κάνουν να ξεχνιέμαι και μπορώ να πω πως πιάνει.

Ξαφνικά ακούω την πόρτα του δωματίου μου να χτυπάει και τότε βλέπω την μαμά μου και τον Αχιλλέα να με κοιτάζουν.

"Μπορούμε να περάσουμε λιγάκι να τα πούμε?" Με ρωτάει η μαμά μου.

"Αν δεν φοβάστε..." Απαντάω παίρνοντας στα χέρια μου ένα ψαλίδι.

Γεια σου παλιέ μου φίλε...

Η μάνα μου μπαίνει μέσα στο δωμάτιο ενώ ο Αχιλλέας πάει να φύγει όμως η μητέρα μου τον τραβάει μέσα.

Γαμώτο...

Ελπίδα μην κλαψεις...

Μην κλαψεις...

Μείνε δυνατή...

"Θέλουμε να σου μιλήσουμε." Μου λέει η μητέρα μου ενώ εγώ κοιτάζω την ακρογιαλιά που έχω ζωγραφίσει.

"Εντάξει... Πείτε μου." Λέω ενώ σφίγγω το ψαλίδι στο χέρι μου για να μην κλάψω.

"Ελπίδα... Ξέρουμε... Ότι ξέρεις... Ότι... Ο... Ο Αχιλλέας δεν είναι... Ο βιολογικός σου μπαμπάς..." Αρχίζει να λέει η μαμά μου ενώ εγώ σφίγγω ακόμα περισσότερο το ψαλίδι.

"Και σίγουρα θα νιώθεις... Λυπημένη και.. Προδομένη που δεν το έμαθες από εμάς και επειδή σου είπαμε ψεμετα... Αλλά ήσουν τόσο σίγουρη πως ο Αχιλλέας ήταν ο μπαμπάς σου." Μου λέει η μητέρα μου και την κοιτάζω θυμωμένη.

"Ήμουν έξι χρόνων και ήθελα τον μπαμπά μου..." Της λέω και με κοιτάζουν λυπημένοι.

"Και δεν νιώθω ούτε λυπημένη ούτε προδομένη... Ηλίθια νιώθω! Έπρεπε να το είχα καταλάβει! Ήσουν είδη έγκυος όταν τον γνώρισες... Και... Και δεν τον ένιωσα... Ποτέ μπαμπά μου. Απλά είχα ανάγκη να τον έχω δίπλα μου για να καλυψω το κενό." Τους λέω με δάκρυα στα μάτια.

"Μπορεί... Να ήσουν πάντα εκεί για εμένα... Να με φρόντισες να με μεγάλωσες... Αλλά ποτέ δεν παίζαμε μαζί... Ποτέ δεν ήρθες το βράδυ να με πάρεις αγκαλιά να με σκεπάσεις... Και να μου πεις πως με αγαπάς όπως κάνεις με τα μικρά κάθε βράδυ." Λέω κλαίγοντας.

"Δεν είσαι ο μπαμπάς μου... Απλά με αγαπάς και δέχτηκες να με αναγνωρίσεις επειδή είμαι κόρη της γυναίκας που είσαι ερωτευμένος." Του λέω.