Ραπουνζέλ

Horror house

Ελπίδας POV

Η ώρα είναι 10 το βράδυ και οι γονείς μου πρίν λίγες ώρες επέστρεψαν στο σπίτι μαζί με την καινούργια μου αδελφούλα την Σωτηρία...

Είμαι πολύ χαρούμενη που θα έχω αδελφούλα αλλά εύχομαι ταυτόχρονα να ήταν αγόρι προκειμένου να μην έχει την τύχη να έχει την ατυχία την ατυχία μου και να ζει κλεισμένη σε ένα κάστρο όπως εγώ.

Όμως... Σήμερα... Μου ήρθε και ένα άλλο μύνημα από τον -Β και μου  έδωσε μια διεύθυνση λέγοντας μου πως αν είμαι εκεί στις 11 το βράδυ όλες μου οι απορίες θα λυθούν...

Θα μάθω γιατί είμαι άρρωστη...

Θα μάθω γιατί είμαι κλεισμένη σε ένα κάστρο...

Θα μάθω τι μου κρύβουν...

Ξέρω πως φαίνεται υπερβολικά ηλίθιο το να εμπιστευτω έναν άγνωστο που μου στέλνει ανώνυμα μυνήματα όμως...

Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί?

Να πεθάνω?

Στο κάτω κάτω η ζωή μου είναι απαίσια...

Είμαι σαν φυλακισμένη.

Γιατί να ζήσω?

Και γιατί στο κάτω κάτω ένας άγνωστος να μου στέλνει μυνήματα για να μου κάνει κακό ενώ εγώ δεν έκανα ποτέ κακό σε κανέναν.

Ο λόγος που λαμβάνω αυτά τα μυνήματα είναι γιατί κάποιος θέλει μέσω εμένα να πληγώσει τους γονείς μου και την οικογένεια μου.

Όμως γιατί?

Τι έκαναν?

Δεν πρόκειται ποτέ τους να μου πουν... Οπότε θα το ανακαλυψω μόνη μου.

Δεν φοβάμαι.

Και είμαι σίγουρη πως ο Β προς το παρόν τουλάχιστον δεν πρόκειται να με σκοτώσει.

Θέλει να με χρησιμοποιήσει.

Οπότε θα τον χρησιμοποίησω εγώ...

Όμως για να γίνει αυτό πρέπει να πάω εκεί που μου είπε... Και για να γίνει αυτό χρειάζομαι ένα σχέδιο...

Αμέσως βγάζω το κινητό μου και στελνω μύνημα στα ξαδέλφια μου να έρθουν αμέσως σπίτι για να δουν την μπέμπα και να βάλω μπροστά το σχέδιο μου.

Τότε κατεβαίνω κάτω που και βλέπω την μαμά μου κουρασμένη να κάθεται και να ταιζει την μικρή ενώ ο πατέρας μου λείπει.

Καλό αυτό...

"Γεια σου μανούλα..." Της λέω καθώς κάθομαι δίπλα της.