Οικογένεια...
Μια λέξη τόσο μικρή αλλά με μεγάλη σημασία.
Μια λέξη τόσο μικρή αλλά γεμάτη αγάπη.
Μια λέξη τόσο μικρή αλλά γεμάτη μπελάδες...
Ειδικά όταν είσαι... Εγώ.
Η Ελπίδα Ζωή Νατάλια Αθανασίου Παπασταύρου.
Κόρη μιας επιχειρηματία και αρχιτέκτονα ... Και κόρη ενός μπάτσου.
Είμαι δεκαέξι χρονών παρόλα ταύτα δεν ζω όπως τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου.
Η Ραπουνζέλ εξαιρείται.
Ζω κλεισμένη σε ένα μεγάλο σύγχρονο κάστρο δηλαδή σε μια βίλα.
Το σχολείο μου κυριολεκτικά είναι μια φυλακή... Έχει υπερβολικά αυστηρό πρόγραμμα πολλά διαβασματα και πολλούς κανόνες που αν θες μα επιβιώσεις εκεί μέσα δεν τους παραβιάζεις.
Οι γονείς μου δεν με αφήνουν να κάνω και πολλά... Μόνο να είμαι μέσα στο σπίτι να μην τρέχω να μην μπαίνω μέσα στην πισίνα να μην κάνω το ένα να μην κάνω το άλλο και γενικά να μην κάνω... Τίποτα.
Όλα αυτά γιατί είμαι άρρωστη... Πεθαίνω για την ακρίβεια.
Μάλλον...
Δεν ξέρω...
Δεν μου λένε και πολλά οι γονείς μου μιας και είμαι από μια οικογένεια γεμάτη μυστικά.
Και γεμάτη προβλήματα...
"Παύλο! Λαμπρό! Για όνομα του θεού σταματήστε!" Ακούγεται η φωνή του πατέρα μου από κάτω γελάω λιγάκι και συνεχίζω να γράφω στο ημερολόγιο μου...
Πριν πέντε χρόνια που ζήτησα από τους γονείς μου να πάω σε άλλο σχολείο που υπήρχε μια έστω μικρή περίπτωση να κάνω φίλους... Οι γονείς μου αντί αυτού μου έφεραν ημερολόγια.
Φυσικά μετά από ένα... Αρκετά μεγάλο ξέσπασμα από μέρους μου ορκίστηκα μα μην γράψω ποτέ σε ημερολόγιο.
Ποιος θα μου το έλεγε ότι μόλις ξεκίνησα να γράφω στο 15 ημερολόγιο μου προκειμένου να έχω κάπου να λέω τον πόνο μου...
YOU ARE READING
Ραπουνζέλ
Humor"Ελπίδα! Κατεβα κάτω!" Μου φωνάζει ο Έκτορας κάτω από το μπαλκόνι μου. "Δεν μπορώ! Έχουν κλειδώσει γιατί παραλίγο να με σκοτώσεις!" Του φωνάζω το αυτονόητο. "Δεν έγινε ακριβώς έτσι..." Μου λέει και γελάω ειρωνικά. "Το κεφάλι μου που παραλίγο να ε...
