Ραπουνζέλ

Τέλος

Καταλίνα POV

"Εεε! Εεε! Καταλίνα! Καταλίνα σήκω!" Ακούω την εκνευρίστηκη φωνή του αδελφού μου με αποτέλεσμα να με ξυπνήσει.

"Τι θες πρωί πρωί?" Τον ρωτάω ενώ είμαι ακόμα ξαπλωμένη στο κρεβάτι και αγκαλιάζω τον Αρκούδο μου.

"Είναι 12:30 η ώρα." Μου λέει.

"Και ξανά ρωτάω... Τι θες πρωί πρωί?'' Τον ρωτάω κάπως εκνευρισμένη.

"Ααα... Καλά. Ξύπνα μωρή ηλίθια! Έχεις ραντεβού με τον εκδότη σου στη μια!" Μου φωνάζει και αμέσως σηκώνομαι καταλαβαίνοντας την χαζομαρα μου.

"Μα καλά δεν σου είπα να με ξυπνήσεις στις 11 για να προλαβω να φάω?" Του φωνάζω θυμωμένη.

"Εντάξει το ξέχασα." Λέει αδιάφορα το ζώο το όρθιο.

"Ναι καλά καλά! Κάτσε να γυρίσω και τα λέμε τότε!" Του λέω εκνευρισμένη και εκείνος φεύγει από το δωμάτιο.

Αδέλφια...

Άχρηστα...

Τους είχα πει να με ξυπνήσουν στις 11 για να πάω στο εκδοτικό οίκο που έχω πάει να διαβάσουν την τριλογία με τις πρασινοματες μου για να πάω το τελευταίο κεφάλαιο από το «Ραπουνζέλ» και να μου πουν τι θα γίνει...

Τέλος πάντων...

Αφού πάω στο μπάνιο και κάνω τα απαραίτητα πάω ξανά στο δωμάτιο μου για να ντυθω. Βάζω βιαστικά ένα καλό κάπως παντελόνι ψιλομεσο και από πάνω ένα λευκό μπλουζάκι και ένα μπλε σακακι γιατί μετά έχω και μάθημα στο πανεπιστήμιο. (Αυτό θα πει φαντασία... 😂💘) Βάζω τα μπλε πέδιλο τακούνια μου και αφού βαφτω ελαφρά παίρνω την τσάντα μου και κατεβαινω στο σαλόνι.

"Καταλίνα ξύπνησες?" Με ρωτάει η μαμά μου και την κοιτάζω.

"Ναι! Ναι! Ξύπνησα. Εξαιτίας των διδύμων ξύπνησα βέβαια μια ώρα αργότερα από ότι έπρεπε αλλά δεν πειράζει. Φεύγω." Λέω βιαστικά.

"Που πας καλέ? Δεν θα φας?" Με ρωτάει ενώ με πλησιάζει.

"Βιαζομαι σου λέω!" Της λέω εκνευρισμένη.

"Καλά καρέ μια τηγανιτά να την τρως στον δρόμο." Μου λέει και την κοιτάζω ειρωνικά.

"Πόσες ώρες θα τρώω μια τηγανητά δηλαδή?" Την ρωτάω ειρωνικά καθώς βγαίνω έξω από το σπίτι για να μην ακούω την γκρίνια της.

Πφ... Έλεος...

Τέλος πάντων βγάζω το κινητό μου από την τσάντα μου και τηλεφωνώ στην κολλητή μου.