Ραπουνζέλ

Μεθυσμένο κοριτσάκι

Έκτορας POV

"Πες μου το καλύτερο ψέμα!
Βάλ' τα δυνατά σου στο τέρμα!
Να μου ξεγελάσεις το μυαλό!
Το ‘χω ανάγκη σε παρακαλώ!
Να μην καταλάβω πως σε χάνω!
Τον ανόητο να κάνω!" Τραγουδάει η Ελπίδα μεθυσμένη  εντελώς φαλτσα καθώς την βάζω μέσα στην γκαρσονιέρα μου.

"Γαμώτο σου Ελπίδα σταμάτα μα τραγουδάς!" Της φωνάζω καθώς κλείνω την πόρτα όμως τότε πέφτει στο πάτωμα.

"Ελπίδα είσαι καλά?'' Την ρωτάω και τότε χωρίς να καταλάβω το πως με ρίχνει κάτω και ανεβαίνει πάνω μου γελώντας.

"Είσαι άχρηστος..." Μου λέει δίνοντας μου μια σφαλιαρα.

"Άουτσ! Ελπίδα! Γιατί το έκανες αυτό?" Την ρωτάω γελώντας.

"Γιατί ήθελα..." Λέει καθώς σηκώνεται και πέφτει ξανά στο πάτωμα.

Θεέ μου...

Πως γίνεται να μέθυσε με τρεις μπύρες?

Ήπια της τριπλάσιες και ούτε καν ζαλίζομαι...

Σηκώνομαι και πάω να σηκώσω την Ελπίδα όμως τότε εκείνη μου ρίχνει μια κουτουλιά στο κεφάλι.

"Άουτσ! Γαμω το σου... Κάτσε ήσυχη! Η τουλάχιστον σταματά να με βαράς!" Της φωνάζω κρατώντας το ματωμένο μου κεφάλι και εκείνη σηκώνεται γελώντας.

"Έχει πλάκα..." Μου λέει και πάει να μου χωσει και άλλη σφαλιαρα όμως τότε πιάνω βίαια το χέρι της και την πετάω στο κρεβάτι.

"Σταματά να είσαι βίαιη!" Της φωνάζω και τότε αρχίζει να κλαίει.

Σημείωση.

Να μην δώσω ποτέ...

Μα ποτέ...

Ποτέ ποτέ ποτέ τίποτα στην Ελπίδα να πιει γιατί θα γίνει πίτα.

"Γιατί κλαις τώρα?" Την ρωτάω και τότε με κοιτάζει με τα... Τρομακτικά πράσινα μάτια της κάνοντας με να σαστησω...

Τι μάτια είναι αυτά?

Είναι τρομακτικά και ταυτόχρονα...

Πανέμορφα...

Κανονικά έχουν ένα περίεργο πράσινο και τώρα που κλαίει είναι... Γκρί μοβ?

Δεν ξέρω...

Είναι περίεργα.

"Μου είπαν ψέματα..." Μου λέει σαν κουτάβι και την πλησίαζω.

"Ποιος σου είπε ψέματα?'' Την ρωτάω χωρίς να καταλαβαίνω.

"Η μαμά... Και ο... Ο... Μπαμπάς μου? Δεν ξέρω αν.... Αν αν είναι μπαμπάς μου... Και θέλω να είναι." Λέει κλαίγοντας και την αγκαλιάζω λιγάκι.