Έκτορας POV
"Άουτσ! Μεγάλη βελόνα στο χέρι μου! Μεγάλη βελόνα στο χέρι μου!'' Φωνάζω όταν η νοσοκόμα μου τρυπάει το χέρι μου για να μου πάρει αίμα.
"Εντάξει είσαι έτοιμος." Μου λέει λίγο μετά βάζοντας λίγο οινόπνευμα στην πληγή μου.
"Σε πόση ώρα θα βγούν τα αποτελέσματα?'' Την ρωτάω.
"Σε δύο ώρες ίσως έχουν βγεί." Μου λέει και βγαίνω έξω από το δωμάτιο εξετάσεων και πάω έξω από το δωμάτιο της Ελπίδας μου.
Τότε βλέπω έναν κύριο να μας κοιτάζει κάπως περίεργα.
Τους πλησίαζω και βλέπω πως μοιάζει λίγο... Με την Ελπίδα.
Όπα κάτσε...
Ο πατέρας της είναι?
"Γεια σας..." Λέω και με κοιτάζουν.
"Είσαι καλά παιδί μου?'' Με ρωτάει η κυρία Ερμίνα καθώς με κοιτάζει.
"Ναι μια χαρά. Σε λίγο θα βγούν και τα αποτελέσματα." Της λέω και με κοιτάζει γλυκά.
"Η Ελπίδα μου? Είναι καλά? Ξύπνησε?'' Την ρωτάω και κοιτάζει υο πάτωμα.
"Όχι..." Μου λέει και την αγκαλιάζω.
"Ελάτε τώρα μην στεναχωριέστε." Της λέω και σκουπίζει τα δάκρυα της.
"Απλά... Δεν θέλω να την χάσω." Λέει και πάω να δακρυσω και εγώ...
Αν πάθει κάτι η Ελπίδα...
Θα πεθάνω.
Δεν θέλω να την χάσω...
Δεν της αξίζει...
Πρέπει να ζήσει...
Να είναι ελεύθερη.
Να σπουδάσει.
Να περάσει καλά...
Δεν της αξίζει να πεθάνει.
Είναι τόσο καλή...
Και δυναμική.
Δεν έχω ξανά δει τόσο δυναμικό κορίτσι...
Με μεγάλη καρδιά.
Εκείνη την στιγμή μας πλησιάζει ένας γιατρός και μας πλησιάζει.
"Γιατρέ! Είναι καλά? Ξύπνησε?" Ρωτάει ο κύριος Μιχάλης αγχομενος.
"Ναι... Ξύπνησε. Αλλά δεν είναι καθόλου καλά. Ψυχολογικά... Δηλαδή και ψυχολογικά. Αμέσως άρχισε να κλαίει..." Μας λέει και νιώθω την καρδιά μου να σπάει...
"Μπορούμε να την δούμε?" Ρωτάει ο κύριος που δεν ξέρω ποιος είναι.
"Ναι... Εσύ Έκτορα μάλιστα θα την βοηθήσεις..." Μου λέει και χαμογελάω.
YOU ARE READING
Ραπουνζέλ
Humor"Ελπίδα! Κατεβα κάτω!" Μου φωνάζει ο Έκτορας κάτω από το μπαλκόνι μου. "Δεν μπορώ! Έχουν κλειδώσει γιατί παραλίγο να με σκοτώσεις!" Του φωνάζω το αυτονόητο. "Δεν έγινε ακριβώς έτσι..." Μου λέει και γελάω ειρωνικά. "Το κεφάλι μου που παραλίγο να ε...
