27. BÖLÜM
(Duru)
Yanagimi oksayan parmaklarinin dokunusu öyle masum ki, "olacak, bitecek" diyorum kendi kendime... kendimi cesaretlendirmeye, sakinlesmeye calisiyorum böylece. Olmuyor, beceremiyorum. Gözlerimi kaldirip, bakayim gözlerine diyorum... korkuyorum. Üzerimdeki gelinligin tülleriyle oynayip, duruyorum.
Yüzünü yüzüme yaklastirip, nefesi tenimi yakip gecerken... dudaklari alnimdan baslayip, gezintiye cikarken yüzümde... öylece duruyorum. Ne hareket edebiliyorum, ne de karsilik verebiliyorum "Kocam" deyip.
"Duru'm" diye fisildiyor yeniden, beklemiyor bir yanit ve basini geri cekip, cenemden tutup, kaldiriyor egdigim yüzümü. Gülen gözlerine bakmami sagliyor böylece, karsi koymuyorum.
-"Seviyorum seni be Duru'm, öyle böyle degil... cok seviyorum."<p> </p>Aralasam dudaklarimi, sesim cikabilse, "ben de" diyebilsem dediklerine karsilik...<p> </p>Sessiz kaliyorum. Hafif bir tebessüm yerlestirip dudaklarima, gözlerinin icine bakiyorum ve titriyorum. Heyecan mi bu, korku mu? Istek mi, isteksizlik mi peki? Bilmiyor muydum bu gece olacaklari? Bilmiyor muydum er ya da gec neler yasanacagini? Eymen "evlenelim" dediginde bile bile demedim mi "tamam" diye? Peki simdi nedir bu icimdeki sıkıntı, nedir bu tedirginlik?<p> </p>-"Benim ol Duru... isteyerek benim ol" diyen sesini duydugumda hele, olmali diyorum kendime, bu gece olmali. Yine de ne yapacagimi bilemeden bir an daha bakislarina takilip, kaliyorum. Sonra usulca yumuyorum gözlerimi. Bir "evet" oluyor bu ona... ve... ve ben... birakiyorum kendimi Eymen'e...kocamana... kocam olacak adama.
Olmadi, yapamadim. Birakamadim kendimi ona. Koca üc gün boyunca ben ondan uzak durdum, o benden. Ben korktum her defasinda, o anlayis gösterdi. Her seye ragmen sarip sarmaladi beni. Sözler verdim ona, sözler verdik birbirimize... ve hicbirini yerine getiremeden ayrilik girdi araya. Yarim kaldi her sey... Simdi her aynaya baktigimda "onsuz bir anlami yok ki" dedigim tenim... Simdi ise... Devran'in geride biraktigi izleri tasiyorum bedenimde. Yikanip, dursam da... sizlanip, kizsam da kendime... is isten gecmisken temizlenir miyim? Eymen gitti, geride birakti beni diye "ihanet etti bana" demisken... ben ne yaptim? Nasil yine ve yeniden rüya gördügümü sanip, teslim olabildim bu defa akli da gönlü de baskasinda Devran'a? Nasil hesapsiz, kitapsiz kabullendim onu... nasil aklimi basimdan almasina izin verebildim? Icimde amansiz bir aci cirit atarken, kendime öfkem an be an büyüyüp beni yakip küle döndürüyor. Hani, neredeydi tüm o korkularim?!
Peki ya su an...? Terk edildigim bu bos otel odasinda kendime bagirip, cagirmam... ortaligi yikip durmam... düzelecek mi ki olanlar böyle? Zaman geri akip, yasananlar hic yasanmamis olabilecek mi ki?
-"Aptalsin Duru, aptalsin...! Sen.. sen sevmiyorsun ki Devran'i. Hic sevmedin ki... sevmedin onu... sevmedin iste?!!"
...............
(Devran)
O minik engele takildigimdan beri aklim saskin, ne yapacagimi bilmez haldeyim. Bir yanim "o benim" diye sevinip, cosarken... diger yanim lanetler okuyor bana. Tepkimin hedefi ben miyim, ondan bile emin degilken... kizginim Duru'ya da. Bunca zamandir Eymen'in kadini diye düsünüp, kendimi yiyip bitirirmisken... hicbir sey sandigim gibi degilmis megerse. Iki arada sıkısıp kaldim. Hem niye haberim yoktu, nasil anlamadim diye öfkeliyim... hem de pismanim delicesine.
