17. BÖLÜM
(Duru)
Tüm bir hafta boyunca sığamıyorum hiçbir yere. Aklımda hep o bir kaç dakika... belki de sadece kısacık bir andı... içimde deli bir ayaklanma. Hem kızgınım, hem öfkeli ama ne yapacağımı bilemeyecek kadar da karışmış halim.
Günlerdir rahat bir uyku uyumadım. Öylesine huzursuzum ki çünkü. Hep düşündüm, benim bir suçum var mı diye her fırsatta sorguladım. Çıkabildim mi peki işin içinden? Hayır. Beni öyle bir çıkmaza sürükleyip, kaçtı ki Devran... Bir başıma bıraktı beni. Belki de yapacağını yapıp, kaçıp gitmemiş olsa bu kadar büyük olmazdı öfkem... bu kadar zor olmazdı çözüm bulmak. Tüm her şeyi bir kenara itip, anlamaya... ve belki de affetmeye bile hazırım ben çünkü. Saflıksa bu, evet safım.
Bendeki gariplik elbette bende kalmıyor. Sığamıyorum ki hiçbir yere, bir şey olduğunu hemen anlıyor Derya böylece.
Dünden beri tadilatti, tamiratti... ugrasip, duruyoruz dükkanimizi adam etmek icin. Ama aklim benden gitmisken, hicbir sey de dogru yapamiyorum ki. Müdahale ediyor Derya aninda elimdeki fircayi alip.
-"Neyin var senin Duru? Su duvarin haline bak, ikidir ayni seyi yapiyorsun" diyerek uyariyor beni.
Dönüp, duvara bakiyorum hemen. Ortaya cikan sacmaligi görünce suclu suclu bakiyorum Derya'ya. Bana kizmaktan cok neler oldugunu anlamaya calisir gibi bir hali var ama sanki.
-"Dalmisim" diyorum duvardaki anlamsiz renk cümbüsünü gösterip.
-"Anlatirsan, dinlerim..." diyor bu defa da.
-"Neyi?" diye sorunca sakin... anlayisli hali ucup, gidiyor hemen.
-"Elinin körünü Duru! Kacdir soruyorum, gecistiriyorsun. Anlat da sen de rahatla, ben de!"
Kizmiyorum Derya'ya, gücenmiyorum da. Gözlerindeki endiseli bakislarin farkindayim cünkü. Düsünüyorum hemen... bir kac saniye sadece... Anlatabilir miyim olanlari Derya'ya? Üstelik henüz kendim bile kavrayamamisken olan biteni? Devran'in dudaklarini hissettigim o kisacik an canlaniveriyor yeniden gözümün önünde, icim alev aliyor sanki. Ama öyle de sizliyor ki vicdanim, öyle de utaniyorum ki...
Hemen karar veriyorum. Bu anlatilmaz ki diye düsünüyorum. Ne sanacak Derya sonra, nasil anlar ki anlatacaklarimi? Hem kinayan bakislarina da katlanamam ben.
-"Yok bir sey, gercekten iyiyim ben" diye cevap veriyorum sonunda, ama hemen ardindan ic cekisim bile dediklerimi yalanliyor aslinda.
Üsteliyor o da tabii ki. "Devran'la mi bir sorun var?" diye sormaya, ihtimaller yaratip, beni konusturmaya calisiyor. Bir sey demiyorum. Elimden aldigi fircayi tekrar sahiplenip, isime bakiyorum. Böylece bir süre hicbir sey konusulmuyor aramizda, ama son sorusuna cevap vermemis olmami da bir yanit olarak algiliyor elbette.
Aksama dogru isleri hafifletebilmis olmanin gururunu yasiyoruz ikimiz de. Dükkani toparladikca, mallarla ilgili firmalarla görüsüp, anlasabildikce heyecanimiz kat be kat artiyor. Baslarda farkinda olmasam da, simdi biliyorum ki calismak... aklimi baska seylere vermek iyi gelecek bana.
