33. BÖLÜM
(Devran)
Öfke icinde arabada oturmus, ne yapmacagimi bilemiyorum. Bir yanim her seyi kir gecir diyor, diger yanim ise ayni hatayi yeniden yapmamam icin uyarip, duruyor beni. Hirsimi nasil alacagimi bilememek beni daha da öfkelendirmekten baska bir ise yaramiyor üstelik.
Ne kadar süre Duru'nun bindigi arabanin ardindan bakakaliyorum, hic farkinda degilim. Yan koltuga sinirle firlattigim telefonumun sesiyle az biraz kendime geliyor ve arayana bakmadan telefonu kulagima dayiyorum.
-"Ne var?!" diye cikisirken ben, karsi taraftan duydugum aglamakli ses tüm yelkenlerimi suya indiriyor... ben neye ugradigimi sasirmis kaskati kesilirken, yeniden duyuyorum ayni sesi.
-"Devran..?"
..............
(Duru)
Aklim allak bullak, icim telasli. Teyzem icin delicesine bir endise yasarken, Aras beyin varligina dair duydugum cekince de git gide büyüyor. Bu durumun yükünü omuzlayamayacak kadar gücsüz oldugumu anladigimda ise, kendimi tutamayacak hale gelmem de uzun sürmüyor. Agliyorum.
"Teyzen iyidir, eminim" diyen Aras beyi duydugumda ise... onun yaninda ne isim oldugunu soruyorum kendi kendime. Beni avutmak icin konusmaya devam etmesi ise, hic farkina varmak istemedigim bir gercegi gösteriyor bana. Tüm her seye ragmen su anda yanimda olmasini istedigim tek kisi var... Devran!
Bu sefer fazla düsünmeden, kendime kizmaya dahi firsat birakmadan cantamdam telefonumu cikariyorum. Aras beyin varligina bile aldiris edemeyecek haldeyim. Titrek ellerimle tuslara basarken, yine de dogru mu yapiyorum diye sormadan edemiyorum kendime. Telefonun diger ucundan duydugum öfkeli ses, kisacik bir an soruma "hayir" diye cevap vermis olsa da... dilleniyorum. Karsi taraftan alabildigim karsilik sadece sessizlik olunca, bogazimdan kopup gelen hickiriga mani olamiyorum.
-"Devran...?"
...............
(Devran)
-"Duru?! Nerdesin sen, niye agliyorsun... söyle bana... bir sey mi oldu?"
Öfkemi basitrmaya calisarak, korka korka sordugum sorunun cevabini almak hayattaki tek amacim sanki. Yeniden sesini duyup, onun o iki dudagi arasindan cikan "hastaneye gidiyorum" kelimelerini isittikten sonraki bir kac saniyede... o kisacik anda... kafamda kurdugum tüm senaryolarda, defalarca Duru'nun yaninda bugün ikinci defa gördügüm adamin katili oldum. Duru'ya... benim Duru'ma... zarar vermis oldugu düsüncesi bile damarlarimdaki kani fokur fokur atese vermeye, öfkemi kamcilamaya baslamisken... Duru'mun o minnacik sesiyle söyledigi iki kelime kalbimde öyle bir patlak veriyor ki... her sey siliniyor, bir Duru'm kaliyor geriye.
-"Yanimda ol..." diyor cünkü... o adami degil, beni istiyor yaninda!... Beni!!
Kisacik neler oldugunu bildigince anlatip, gidecegi hastanenin adresini veriyor bana hemen sonra. Onlara uzak bir mesafede olmadigimin bilincinde, yolda mümkün oldugunca hizla ilerliyorum.
