Chasing Him (Under Major Editing)

Kabanata 43

Speech
Gosh! Nagmamadaling umalis ako sa pinagtataguan ko at umikot sa may kwadra, mabuti nalang at madilim ang bahaging iyon at doon ako lumipat.

Medyo nakaramdam ako ng hapdi sa aking talampakan, shit!! Ouch!! nasugatan pala ako sa paa nang matapakan ko ang lata, at saka ko lang napansin na dumurugo pala ito at mula sa pinagtataguan ko, ay may mga bakas na dugo.

Omg!! Napasinghap ako ng mahina, nagmamadaling kumuha ako ng wipes mula sa bag at pinunasan ang dumudugo kong paa. Ngumiwi pa ako dahil mahapdi rin naman kasi.

Sumilip akong muli, I saw Mike at ang kasama nitong babae, halata sa mukha ng babae ang pagkainis. Hindi man lang nito binibitiwan ang braso ni Mike.

Napansin ko ang pagkunot ng noo ni Mike, sa tingin ko ay napansin nito ang mga bakas ng dugo na nanggagaling sa mga paa ko kanina.

Lihim akong nananalangin na sanay umalis na sila, tiyak akong nag-aalala na ngayon si Tita Minda sa akin, at hinahanap narin ako non.

"Hey! Come on, wala namang tao rito" malambing na tugon ng babaeng kasama nito.

Narinig kong sabi nong babae, ngunit nang mapadako ang tingin ni Mike sa kinaroroonan ko, yumuko agad ako. Halos hihimatayin ako sa kaba. Wag naman sana akong hikain.

"Let's go!"

Narinig kong pagsang-ayon ni Mike, shocks! Oh Jesus, thanks po! Ani ng isip ko. At napasandal ako roon, kinuha ko ang aking panyo at pinunasan ang ilang butil ng pawis sa aking noo.

Narinig ko ang mga yabag ng dalawa na papalayo. At saka ako tumayo para balikan si Tita, alam ko naman ang pasikot-sikot sa mansion, sa likod na lamang ako dumaan, diretso na kasi ito sa pinagdausan.

Paika-ika akong naglakad, gustuhin ko mang tanggalin nalang ang aking stilleto pero hindi pwede, nang tuluyan na akong dumating ay pinipilit kong ayusin ang aking tindig at lakad, kahit mahirap.

Ngunit ng mapatingin akong muli sa aking talampakan, halos mapasinghap ako ng malakas, medyo nagulat ako ng maraming dugo na ang nagkalat rito. Gosh!!

Mabuti nalang at walang nakakapansin sa akin, dahil napansin kong nasa may mini-stage ang lahat ng atensyon, at naririnig ko ang bawat salitang binibitawan ni mommy.

"Hello ladies and gentlemen! A good evening to each and everyone!
First of all, I would like to say thank you, for all your presence here tonight,  I may say tonight is the start of a new year for me, and a new chapter of my life—,huminto ito sandali kasabay ng pagpahid ng mga luha nito sa mga mata, nasa gilid lang nito si dad na humahagod sa likod nito, inilayo nito ang mikropono sandali para hindi marinig ang pagsigok nito.

Hindi ko mapigilang mapaluha, nanghihinang napa-upo ako sa upuan doon na katabi ko, I'm sorry mom!

"What a great time to be alive, I am grateful for the blessings of the past, even thou there's a lot of problems, difficulties, and struggles, the worst is the accident that I can't bearly imagine—" humahagulhol na si mommy doon, kasabay ng paghagulhol nito ay ang paghagulhol ko rin.

"I'm sorry ladies and gentlemen, I can't control my emotions, but wherever she is right now, she's always in our heart and mind forever more. My princess who we dearly loved. And I look forward to more blessings in the coming year of my life, and thank you everyone!

Pagkatapos ng speech ni mommy ay sinalubong agad ito nang masigabong palakpakan ng mga bisitang nandoon, napansin ko pa ang ibang napaluha ring katulad ko.

Tumayo na ako nang mapansing kailangan ko nang balikan si Tita, kahit pa nga masakit pa ang paa ko, nang maabutan ko ito roon, nakita kong may pagkain na ang aming mesa.

Wala na ang kausap nito kani-kanina lang. Pinukol lang ako nito sa nagtatanong na mata, at hinalikan ko ito sa pisngi bago ako tuluyang dumulog sa mesa.

"Saan ka galing, Mrs. Janeiro is looking for you" ramdam ko ang may halong pagkairita ng boses nito.

"I'm sorry tita, marami po kasing tao sa comfort room". Pagsisinungaling ko rito, ayaw kong malaman nito ang kabaliwang ginawa ko.

"Your lying Astraea!, pumunta ako roon, at wala ka roon". Sita na nito sa akin. Napayuko ako at hinarap ang pagkaing nandoon, alam kong galit ito pag tinatawag ako nito sa pangalang ibinigay nito sa akin.

"I'm sorry tita", malumanay kong saad rito, kasabay nang pagsubo ko sa pandan cake. Mmmm- its yummy!

Napahilot lang ito sa sentido at ipinikit nito ang mga mata ng ilang segundo. At humugot nang malalalim na hininga.

Napasulyap ako rito, ni hindi man lang ako nito tinapunan ng tingin, alam kong nagtatampo ito sa akin, binatiwan ko ang aking kutsara at ginagap ang isang palad nito.

Napatingin naman si tita sa akin, ngumiti ako rito nang pagkatamis-tamis at pinisil ang mga palad nitong matambok. Nangingiting napailing na lamang ito sa akin. At kapwa kami ngumiti sa isat-isa.

At nang naging okay na kami, ay kapwa narin namin hinarap ang aming pagkain. Medyo may narinig akong mga yabag na papalapit sa amin.

Napalingon ako, and I saw mom and dad, happily walking towards us, nasa likod ng mga ito si Mike and the girl na sa tingin ko ay ang kahalikan ni Mike kanina, I feel the familiar pain in my chest but I'll managed to smile para pagtakpan ang sakit.

"Oh iha!" maligayang sambit ni mommy, dahil sa nadala ako sa aking emotion ay mabilis na tumayo ako at niyakap ito nang buong higpit.

"Hey dear, are you alright!" tanong nito sa akin sa nagtatakang boses, at maingat nitong hinaplos ang aking buhok. Hindi ako sumagot rito, bagkus ay yumakap lang ako rito. I don't even care of what they'd think of me.

Narinig kong tumikhim si Tita Minda, at doon na ako kumalas ng yakap kay mommy, kasabay ng pagpahid ng mga luhang nagmumula sa aking mga mata.

"I'm so sorry Mrs. Janeiro" malumanay na saad ni tita rito kasabay ng pasimpleng paghila nito sa akin, napansin ko ang pagpisil nito sa aking isang palad, at doon naman ako natauhan.

"Its okay!, I remember her also at the restaurant, right iha?, with your lovely friend.!" nakangiting saad nito sa akin.