Only One Person To Trust [Dutch 3/3]

-23-

Pov Jim
Terug op school, maar ik voel me alleen. Niet dat er niemand is, want de gangen en lokalen zitten bomvol mensen, maar gewoon dat ik met niemand kan praten. Ja kan... Ik weet nog hoe het moet maar ik vind het moeilijk. Beter kan ik het niet uitleggen. Klaar. Punt uit. Punt aan. Ook heel flauw, sorry.

Ik probeer mijn vrienden zelf een beetje te ontwijken, want het enige wat ik in de laatste dagen gehoord heb, waren mensen die nieuwsgierig waren naar waar ik gebleven was en waar Jack nu is.

Ook nu zit ik een beetje aan de rand van de kantine, die op de tweede verdieping zit, uit het raam te staren. Op mijn hoofd heb ik een koptelefoon met harde muziek, zodat ik minder snel gestoord wordt. Heel lang gaat het goed, tot in ingesloten wordt. Rechts van me staat Lieke, links staat Mees en recht voor me staat Bas. Allemaal zien ze er geïrriteerd maar ook bezorgd uit. Bezorgd om mij en Jack, dus ik denk dat ik ze wel wat uitleg verschuldigd ben. Het zijn toch mijn vrienden, maar ook Jacks vrienden. Misschien wil Jack ze wel heel graag zien en dan heb ik het alweer voor hem verpest? Waarom denk ik nou niet gewoon een keer na. Het enige waar ik aan kan denken is Kim, want dat is er ook niet makkelijker op geworden nu ik weer hier ben. Het is namelijk net alsof hij toevallig overal is waar ik ook ben. Ik kom hem overal tegen en de school is 3 gebouwen van 3 verdiepingen groot! Dat lijkt me dus wel redelijk onwaarschijnlijk dat ik hem altijd zie. Toch gebeurt het. Of ik hallucineer, maar dat is ook onwaarschijnlijk. 

"JIM! We maken ons zorgen! Wat is er allemaal gebeurd!? Waar is Jack?! Is het ernstig? En waar wonen jullie? Jullie ouders zijn naar jullie op zoek gegaan en hebben zelf gevraagd of jullie bij ons waren, we maakten ons zorgen dat jullie voor altijd weg zouden zijn?!" zegt Lieke. Aan de toon waarop ze het zei en de uitdrukking die ze op haar gezicht had was geen woord gelogen en ze heeft groot alle reden om bezorgd te zijn. Wat nou als we echt weg gelopen waren en ergens terecht waren gekomen waar we niet meer weg konden? Wat zou er gebeuren? Dan waren we weg. Oké niet grappig. 

Even staar ik ze aan. Nadenkend over hoe ik dit ga vertellen. Waar ik moet beginnen. Want de kans is groot dat ik ze nooit meer terug zie als vrienden nadat de waarheid uitgesproken is. Dat is dus ook waar ik maar ga beginnen.

"Als eerst, waarschijnlijk willen jullie niks meer met mij en Jack te maken hebben als de waarheid boven tafel is, maar toch ben ik het jullie verschuldigd.", waarschuw ik ze van tevoren even. Ik krijg al gelijk gekke blikken terug, maar ik negeer ze. Dit wordt zo al lastig genoeg. Want ik heb echt het gevoel alsof ik mijn tong thuis heb gelaten. Voor de uitleg, zonder tong kan je geen klanken produceren en dus niet praten, maar we gaan het toch proberen.

"Het begon dit jaar, bij ons beide. Bij Jack weet ik niet precies wanneer, maar bij mezelf wel. Gelukkig anders had ik een geheugen van een goudvis, maar dat is achtergrondinformatie. Ik zat in de klas en... en elke keer als... als... Kim er was had ik het gevoel alsof hij altijd naar me keek. Nog erger, ik ook naar hem. Staarsessies zeg maar. Dat. Ja, klinkt niet erg hè? Nou, tijdens de Gay Pride Amsterdam gingen pap, mam, Jack en ik protesteren. Als gezin, maar die was al erg uit elkaar gerukt. Ik zat dagen op mijn bed of op de bank en Jack was 24/7 in zijn kamer. Op de Pride voelde het gek dat ik daar was. Heel feest met mensen die het gezellig hadden en gek deden en wat doen wij? We verstoren de boel. Alsof ik me nog niet ergens kon voelen kwam ik iemand tegen. Kim, jahoor. Onze stagiaire was daar en we keken elkaar recht in de ogen aan. Ik kon maar 1 ding doen, weg. Ik pakte de trein straight home, want nu wist ik het zeker... ik... ik vind... Kim leuk. Ja, ik ben een vieze homo. Ik denk dat jullie nu weg willen lopen, maar ik maak het verhaal wel even af voor de vernedering." 

Wonder boven wonder lopen ze niet weg en kijken ze niet verafschuwd, dus vervolg ik mijn verhaal. "Vanaf dit punt had ik een breakdown. Ik was dagen lang in bed. Wilde niks, want ik kan niks. Wilde niet mijn best doen om mezelf te verzorgen, want ik ben toch een vieze mislukkeling en zo voelde ik me dag in dag uit. Kapot gaan van binnen, omdat ik dacht dat ik iedereen zou verliezen door te zijn wie ik ben. Zonder dat ik het in de gaten had ging het steeds slechter en slechter met Jack. Ik hoorde wel een gekke geluiden uit zijn kamer en zag dat zijn kleding wat anders zat, maar nooit had ik verwacht wat er op een dag gebeurde. Pap en mam waren weer eens niet thuis en ik hoorde een enorme knal. Jack was bewusteloos. Met spoed kwam hij in het ziekenhuis en al een aantal dagen later was de diagnose daar. Jack heeft Anorexia Nervosa en de reden waardoor is verschrikkelijk. Hij is homo, net als mij en door alle slechte verhalen van pap en mam voelde hij alsof hij het niet meer verdiende. Alsof hij iets recht moest zetten. Ik was hem gewoon bijna kwijt, maar nu is hij opgenomen. Ik woon bij mijn ooms, zodat jullie dat even weten, maar ik weet niet. Ik ben zo, maar wat moet ik? Het enige wat ik kan is er voor Jack zijn. Nu is het ook de keuze aan jullie wat jullie doen, maar als jullie weg gaan snap ik dat." 

Ik barst zo hard in tranen uit dat ik bijna geen geluid maak, maar niks meer kan zien. Ik hoor nog dat Bas zegt: "We zijn er voor je maat!" en de andere twee instemmen. 

Iemand komt naast me op de bank zitten, pakt mijn handen en legt me op zijn of haar schouder, maar ik huil nog te hard om te zien wie het is.

-

alvast happy new year!

(dit is van gisteren, maar ik kan niet posten door wattpad #hetwerktaltijdweerlekkergoed)