Only One Person To Trust [Dutch 3/3]

-18-

pov Jim
"Jack! Jack! Jaaaaaaaaack!", is het eerste wat er in mij op komt om te doen. O ja, jullie kunnen niet zien wat er aan de hand is. Nu Jack, want ik schud hem heen en weer, maar zo letterlijk bedoelden we niet. Jack ligt op de grond. Bewusteloos. Het ligt hier vol met sportspullen. Een springtouw onder hem, gewichten een meter ernaast, een jogamat ook onder hem, push-up bars op zijn bed. Ik zie op zijn bed ook veel kleren liggen. Het is de trui die hij vandaag nog aan had. Als ik terug kijk naar Jack, die nog steeds bewusteloos is, zie ik dat hij zo mager is. Zo veel magerder dan ik dacht. Hij droeg alle kleren op zijn bed over elkaar vandaag denk ik, want dit heb ik nog nooit zo gezien...

Nog één keer probeer ik hem door elkaar te schudden. Ja, dat lukt, maar wat ik er mee wilde bereiken niet. Hij reageert negens op. Pap en mam zijn ook wel weer op een lekker moment niet thuis... Ik trek mijn mobiel uit mijn achterzak en bel 112.

'Hallo met de noodcentrale, welke hulpdienst heeft u nodig?', krijg ik van de mevrouw aan te telefoon. "Een ambulance! Ik heb een ambulance nodig!", schreeuw ik in de telefoon, want ik heb geen tijd meer te verliezen. Gelukkig wordt ik gelijk doorgeschakeld. 'Hallo met meldkamer ambulancezorg, waar bent u op dit moment?', zegt de, aan de stem te horen duidelijk een man, waar ik naar door ben geschakeld. "Euhm.. Aan... Julianastraat 34 in euhm... Dedemsvaart.", stotter ik door de stress die ik heb. 'Oké, er komt een ambulance aan, kunt u ondertussen zo gedetailleerd vertellen wat er aan de hand is. Hoeveel mensen er hulp nodig hebben, wat voor klachten ze hebben en persoonlijke gegevens zoals leeftijd?', vraagt de man aardig. Het bericht dat er een ambulance deze kant op komt doet me al iets rustiger worden, dus ik begin de situatie te beschrijven. "Nou, ik hoorde een... een knal, dus ik ging in de kamer van mijn broer kijken. Hij ligt hier bewusteloos en reageert niet. Nergens op. Hij... heeft nog wel een hartslag, maar komt niet bij zinnen. Hij is 20 jaar, net als ik. Onze ouders zijn op dit moment niet thuis, dus ik weet niet goed wat ik moet doen. Hij is duidelijk aan het sporten geweest want er liggen hier allemaal trainingsspullen. Hij voelt alleen erg koud aan en is... is... heel dun." Die laatste woorden kreeg ik nog maar net uit mijn strot. Ik weet dat het de werkelijkheid is, toch was het moeilijk om te zeggen. 'Bedankt voor deze informatie, erg nuttig. De ambulance zal elk moment arriveren.', hoorde ik en er werd opgehangen.

Ik stond op en inspecteerde de kamer. Nu pas? Ja, nu pas. Ik gaf iets meer om Jack. Ook letterlijk, want ik heb zijn deken op hem gelegd, maar ik bedoelde emotioneel. Nu pas zie ik iets onder zijn bureau staan. Een weegschaal en een voedingsweegschaal. Op zijn bureau liggen blaadjes waar duidelijk plaatjes uit geknipt zijn en er ligt een boekje waaraan ik kan zien dat de plaatjes er in zijn geplakt. Ik mag het boekje waarschijnlijk niet zien, maar dat heeft Jack nu toch niet in de gaten. Als die het in de gaten krijgt mag ook wel, dat betekend ten minste dat hij bij komt. Is gekomen dan, maar daar gaan we niet van uit. Van in. Oké geen tijd voor stomme onzingrappen die niet grappig zijn. Want deze situatie is niet grappig. 

Waar was ik? Oja, nog bij de kaft. Ik sla het boekje open. De eerste pagina spreekt al boekdelen. Elke pagina lijkt zowat hetzelfde en de overige paar pagina's zijn die beplakt met de plaatjes. Bijna alle pagina's staan vol met voedingsmiddelen en de calorieën ervan, dan sport oefeningen en de calorieën die ermee zijn verbrand en onderaan de 'som' van wat hij die dag binnen heeft gekregen. Wat zowat elke dag een negatief getal is. Ik schrik me dood, wat een waanzin! Ik denk niet dat ik de plaatjes, waarvan ik denk dat het foto's zijn, wil zien...

Ik loop nu nog erger te ijsberen. Het boekje nog steeds in mijn handen. Wat moet ik? 

Gelukkig wordt die vraag al gelijk beantwoord door de bel die gaat. Ik ren naar beneden en open de deur. Gelukkig duurde het niet al te lang tot dat ambulance er is. Het leek heel lang, maar eigenlijk is er heel veel gebeurd in een korte tijd. 

Ik laat de ambulancebroeders zien waar Jack ligt. Door hun manier van samenwerken en haasten krijg ik het gevoel dat het heel ernstig is. Voor ik het weet zit ik al in de ambulance naast Jack die doodstil op de brancard ligt en behandeld wordt door één van de broeders. 

Waarom moet dit Jack nu weer overkomen? Waarom heb ik dit nooit gemerkt? Waarom heb ik hem niet gelijk gevraagd wat er was toen we minder met elkaar deelden? Ik kon weten dat er iets was! Ik kon hem helpen! Ik ben alleen met mezelf bezig, maar ik kan toch al niks. Alleen stom in bed liggen! Waarom ben ik zo blind geweest! Ik had Jack kunnen redden, dit voorkomen! Ik kan hem niet nu al kwijt!

-

wow. Jack is in cruciale toestant, ouders weten van niks en Jim denk dat het zijn schuld is. Kan er nog meer fout gaan?

back on wednesday!
school gunde vandaag een keer tijd om echt iets te schijven waar ik oké mee was om te posten!