Only One Person To Trust [Dutch 3/3]

-22-

Pov Jim
"Ik verdien dit gewoon. Ik ben dik! Ik ben vies! ik ben stom! Ik verdien het niet om hier te liggen. Ik ben niet ziek! Ik ben gewoon slap! Ik ben waardeloos! Waarom ben je er überhaupt?! Als je weet wie ik echt ben wil je me toch niet meer zien. Ik kan het niet zeggen, maar ik weet het gewoon. Je gaat van me walgen, dus het is oké als je gewoon gaat..." Wat begon als schreeuwen werd steeds zachter tot Jack bijna aan het fluisteren was. Ik weet niet wat er is, maar ik moet het weten. Ik kan hem niet nu al kwijt raken. Niet nu alles zo gaat zoals het nu gaat.

Misschien lijkt het een dom idee, maar ik heb ten miste een idee om er achter te komen wat hem zo dwars zit. Het lijkt me de enige manier, dus ik doe het maar. Jack betekend alles voor me, ten koste wat het kost. 

"Ik heb ook een geheim. Al heel lang. Alsjeblieft, vertel me het want je gaat mij ook verafschuwen. Dan staan we quitte. Misschien breekt onze band, misschien groeit hij, maar op deze manier raak ik je voor altijd kwijt. Raak jij ons allen en jezelf kwijt. Alsjeblieft Jack. Please." Smeek ik hem haast om er achter te komen. Ik weet dat ik nu moet vertellen dat ik homo ben, maar ik kan mijn broer niet zien sterven. Niet nu en ook niet zonder dat hij weet wie ik echt ben. Wat is dan een beter moment dan nu? Geen. Wauw, voor eens in lange tijd kan ik weer een van mijn eigen vragen beantwoorden. Is ook wel eens weer handig. 

"Ik ben homo! Nu goed! Vast niet, je haat me waarschijnlijk nu! Net als pap en mam gaan doen en ik zelf doe! Zie je nu dat ik dit verdien! Ik moet mijn fouten rechtzetten!" Hij schreeuwt hij uit in woede, maar gelijk daarna barst hij in tranen uit. Alle ontlading van al die tijd is er uit.

Ik, beter laat dan ooit, laat het nu pas tot me door dringen dat hij zei dat hij homo is. Maar... Dan... Ik barst gewoon, zonder iets gezegd te hebben, in tranen uit. Alle twijfel, haat en onwetendheid valt van mijn schouders af. Niet letterlijk, want die dingen zijn geen materie die van je schouders af kunnen vallen en dan zouden ze op Jack vallen, maar figuurlijk. Sorry, ongepast.

"Het is goed. Ik ook. Ik ben ook homo. Dit is wie wij zijn. Dit is hoe wij zijn. Wij gaan er doorheen komen, samen met iemand die ik pas heb leren kennen. Onze oom, mama's broer, en zijn man. Ja, homo's in de familie. Het is goed. Het is oké. Voor ons.", lucht ik mijn hart en troost ik Jack. 

Ik zie dat hij tegen wil stribbelen, maar met een laatste blik laat hij het gaan. Iets wat ik niet verwacht had wat er ging gebeuren gebeurde toch. O ik zou ook even vertellen wat, we gaven elkaar een knuffel. Een stevige knuffel. Eéntje die een nieuwe start inluidde. Een nieuwe start voor ons beide, voor ons samen en zonder pap en mam.

Als ik eerlijk moet zijn had ik gedacht dat dit het einde van ons zou zijn. Niet dat we dood zouden gaan nu ter plekke, maar dat onze band in één keer ten einde zou zijn. Dat, als je snapt wat ik bedoel. 

Pov Jack
Jim heeft het hele verhaal over Dylan en Morris verteld en hebben we een brief geschreven. Aan pap en mam. Een harde brief, maar de waarheid is hard. Niet hard dat je het papier niet kan vouwen maar hard als in je emotie, want ik denk dat het ze gaat schokken. Vooral mam, maar het kan gewoon niet meer zo als het nu is. Dit zijn wij en daar horen zei niet meer bij! Daarom schreven we dit:
We zijn weg. Ga niet naar ons zoeken, want dat willen jullie niet en willen wij niet. Waarom? Omdat jullie ons toch walgelijk vinden, ons gaan haten en nooit willen dat we zijn wie we zijn. Ja, we zijn homo! Jullie verdienen ons niet, want het enige waar jullie mee bezig waren, waren jullie zelf en jullie werk. Al die tijd hebben jullie ons niet zien lijden, niet op ons gelet en zelf niet gezien dat Jack zichzelf bijna de dood in had gewerkt.

Ik hoop dat je je realiseert dat je iemand naar de grond kan werken, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Ik hoop dat je je realiseert dat jullie egoïstisch zijn geweest en ons nu kwijt zijn, want denk maar niet dat dit goed gaat komen.
We zeggen nog even DAG, voor de laatste keer!
Jim en Jack

Nu weet ik alleen niet zo goed wat ik moet. Ik denk gewoon dat ik dit alles niet kan. Ik wil het niet, maar het moet. Aansterken terwijl ik dik ben. Dun zijn terwijl ik dik ben... Bijna sterven terwijl ik door wil? Het is verwarrend, maar ik moet het doen. Voor Jim. Voor alles wat hij voor me heeft gedaan, moet ik nu iets goeds voor mezelf en hem doen. Ook al weet ik dat het verschrikkelijk gaat worden. Moeilijk gaat worden. Maar de makkelijke wegen zijn die wat uitlopen op niks. Daarom moet ik ondanks de moeilijkheid toch de eerste stap zetten, want elke dag later is een verspilde dag!

-

duurde lang, sorry.
projectweken vorige week en ik wilde dit hoofdstuk even mooi hebben, want het is nogal een belangrijk hoofdstuk vindt ik.

Nog 1 ding: Hoe is het boek?