Desiring My Unwanted Wife (Under Major Editing)

Chapter 28: Sorrow

•GOV'S POV•

Lumabas ako ng restuarant nang makaramdam ng kaba, kakaibang kaba na ngayon ko lang naramdaman. Isang masama at malamig na hangin ang sumampal sa aking mukha nang malinaw na malinaw kong natanaw sa hindi kalayuan na sumakay si Crize sa isang itim na sasakyan. I knew that man. Si Saturn iyon. Kung may misyon silang dalawa, they can talk here. Hindi niya dapat isinasama si Crize kasi sobrang sama ng kutob ko na halos nilamon na nito ang saya na nararamdaman ko.

Dahil gusto kong sundin ang sinisigaw ng pakiramdam ko ay tinungo ko iyong sasakyan namin, sumakay, at pinaandar iyon.

Why am I feeling that something bad will happen? Why?

No, I will protect Crize no matter what. Iyon ang ipinangako ko sa pamilya niya. I knew my life was a total risky. Kaya nga niya ako binabantayan dahil sa mga death threats but right now, I committed myself to fully protect my wife whatever it takes.

Pinaharurot ko iyong sasakyan kahit hindi ko na naaninagan ang daan kung saan sila papunta. Mabilis na mabilis ang pagtakbo ko dahil hindi ko alam ang kung bakit kailangan pang dalhin ni Saturn si Crize.

Ganoon ba ka-importante ang misyon na iyan para umalis silang dalawa? Nilukob ng selos at kaba ang buo kong sistema. I did not want to see my wife riding on another man's car. Dahil kapag nakatuntong sa ibang lugar ang asawa ko, I did not know because I will be deadly. Makakapatay ako ng tao.

Maya maya pa ay nakaramdam ako ng may sumusunod sa aking isang itim na BMW na sasakyan at dalawang motorbike. Base sa nagmamaneho 'non, lahat sila nakaitim ang suot. At ngayon ko lang napagtanto na wala akong dalang bodyguards.

I was totally unguarded.

Hindi ako kinabahan sa sarili ko kundi si Crize na nasa sasakyan ni Saturn. Wala akong pakialam kung may sumusunod man sa akin, all I needed to do was to catch up Saturn's f*cking car!

Kahit nakapunta na ako sa daan na walang masyadong sasakyan, liblib at madilim dahil papuntang bukirin na iyon. Ang daan kung saan limitado lang ang bumabiyahe kasi patungong probinsiya na ito.

Pursigido ko pa ring binilisan ang sasakyan kahit liko-liko ang daan when bullets were firing on my car.

F*ck! Sh*t! This men really were now attacking me! Oh yeah, my loyal authorities have been doing well on their jobs. Ilang mga illegal na transaction na ng drugs ang kanilang nahuhuli at kung anu-ano pang sindikato. Wala na akong ibang maisip na dahilan kung bakit ako sinusundan ng mga ito.

Binilisan ko pa ulit ang takbo kahit nga kurba-kurba ang daan. I reached the highest peak of the road. At hanggang dito ay pinapaulanan ulit ako ng mga bala at tumama na iyon sa mga gulong ng sasakyan dahil para magiwang-giwang ang takbo ng sasakyan. I managed to control the speed but it never helped. Naramdaman ko na lang ang unting-unting pagkabagsak ng sasakyan patungong baba. Sht*t! Not again!

Dahil sa patuloy na pagkahulog ng sasakyan ay ganoon din ang natamo niyang tama sa katawan dahil hindi siya maproprotektahan ng sasakyan. It was just broken.

Nagtagal din ng ilang mga minuto ang paghulog 'non hanggang sa huminto. Ramdam ko ang sakit ng lasog na lasog kong katawan but I managed to breathe and fight kahit hindi na ako makahinga.

Ramdam ko rin ang pagdaloy ng mga dugo ko dahil sa mga sugat na natamo sa pagkabasag ng glass shield ng sasakyan. Nanghihina ako. Sobrang hindi ko magalaw ang aking katawan. Napapaungol ako sa sakit. Naiiyak ako kapag pinipilit na gumalaw.

But no, I can move. I can endure the pain. Dapat lalaban ako. No one will help dahil nasa gitna ako ng gubat, if I may guess. Walang tao ang dumadaan dito so only myself can help me.