Üç Silahşörler

XLVII

İnfaz

Neredeyse gece yarısı olmuştu, fırtınanın son izleriyle kızıla boyanmış yeniay küçük Armentières şehrinin arkasında yükselirken solgun ışıklarıyla evlerin ve yüksek çan kulesinin karanlık siluetlerini aydınlatıyordu. Karşıda Lys'in erimiş kalaydan bir nehri andıran suları akıyor, nehrin diğer kıyısında, gecenin ortasında bir tür alacakaranlık oluşturan bakır rengi iri bulutlarla kaplı fırtınalı gökyüzüne doğru uzanan siyah bir ağaç kitlesi görülüyordu. Solda, yıkık, eski bir değirmenin hareketsiz kanatlarının arasından bir gece kuşunun düzenli aralıklarla yankılanan tiz ve tekdüze sesi duyuluyordu. Ovadaki yolun sağında ve solunda beliren bodur ağaçlar, bu iç karartıcı kafileyi gözetleyen şekilsiz cüceler gibi görünüyorlardı.

Ara sıra, ufku bütün enginliğiyle aydınlatan güçlü bir şimşek siyah ağaç kitlelerinin üzerinde bir yılan gibi süzüldükten sonra, gökyüzünü ve suları ikiye yaran ürkütücü bir pala gibi alçalıyordu. Bu ağır atmosferi serinletecek tek bir esinti bile yoktu. Doğayı bir ölüm sessizliği kaplamıştı; zemin yağan yağmurla nemli ve kaygandı, canlanan otlar en güzel kokularını yayıyorlardı.

Önde giden iki uşak kollarına girdikleri Milady'yi götürürken, cellat arkalarından geliyor, onu da Winter lordu, d'Artagnan, Athos, Porthos ve Aramis izliyorlardı.

Planchet ve Bazin en geriden geliyorlardı.

İki uşağın nehre doğru götürdükleri Milady ağzını hiç açmıyor, ama kendisine bakanları yalvaran bakışlarla süzen gözleri tasvir edilemez bir anlam taşıyordu. Birkaç adım önden gittikleri sırada uşaklara şunları söyledi:

"Kaçmama yardım ederseniz, her birinize bin altın vereceğim, ama beni efendilerinizin ellerine bırakırsanız, çok yakında ölümümü size pahalıya ödetecek kişilerin karşısında olacaksınız."

Grimaud tereddüt ediyor, Mousqueton ise tir tir titriyordu.

Athos, Winter lordu ile birlikte sesini duyduğu Milady'ye yaklaştı.

"Bu uşaklar çekilsin, kendileriyle konuştuğuna göre artık onlara güvenemeyiz," dedi.

Grimaud ve Mousqueton'un yerini Planchet ve Bazin aldı.

Suyun kenarına varıldığında, cellat Milady'nin ellerini ve ayaklarını bağladı.

O zaman haykırarak sessizliği bozdu:

"Alçaklar, sefiller, katiller, bir kadını boğazlamak için on kişi bir araya geliyorsunuz, kendinizi kollayın, yardımıma yetişemeseler de intikamımı alacaklardır."

"Siz bir kadın değilsiniz," dedi Athos buz gibi bir sesle, "dahası insan türüne de ait değilsiniz, siz geldiğiniz cehenneme geri göndereceğimiz bir şeytansınız."

"Ah erdemli beyefendiler!" dedi Milady, "Saçımın bir teline dokunacak kişinin katil olarak suçlanacağını unutmayın."

"Cellat öldürürse katil sayılmaz madam," dedi kırmızı pelerinli adam kalın kılıcına vurarak, "o Almanların nach-richter dedikleri gibi son yargıçtır."

Ve bu sözleri söylerken ellerini bağladığı Milady, karanlığa karışan ve ormanın derinliklerinde kaybolan çığlıklar attı.

"Ama söylediğiniz suçları işlediysem," diye inledi, "beni mahkemeye çıkarın, sizin beni yargılamaya hakkınız yok."

"Size Tyburn'ü önermiştim," dedi Winter lordu, "neden kabul etmediniz?"

"Ölmek istemiyorum!" diye haykırdı Milady çırpınarak, "Çünkü ölmek için çok gencim!"