Zwykła Niezwykła Historia

7

  Dwa dni później całą szkołą jechaliśmy na wycieczkę w góry. Mieliśmy dosyć daleko, więc wyjeżdżaliśmy już o czwartej rano. Pół godziny wcześniej staliśmy wszyscy razem na peronie. Chyba jeszcze nigdy nie byłem aż tak niewyspany, ale w domu wypiłem dwie kawy, więc jakoś udawało mi się utrzymywać oczy otwarte. W przeciwieństwie do Watson, która stała obok mnie i wyglądała, jakby spała na stojąco. Adam z Jagodą rozmawiali co chwilę wybuchając śmiechem. Wydawali się bardzo swobodni, jakby znali się całe życie, a nie dwa dni. Uśmiechnąłem się.
Rozejrzałem się po peronie i gdzieś na prawo od rozkładu jazdy udało mi się zauważyć długie jasne włosy związane w wysoki kucyk. Dziewczyna roześmiała się i odwróciła twarzą w moją stronę. Kornelia. Stała ze swoimi przyjaciółkami. Zauważyła, że na nią patrzę i uśmiechnęła się. Pomachałem do niej dyskretnie. Uśmiechnęła się szerzej. Ruszyła w moją stronę, moje serce przyspieszyło o kilka uderzeń na sekundę, jednak jedna z jej przyjaciółek zatrzymała ją. Poczułem się rozczarowany.
Pociąg przyjechał zaskakująco o czasie. Usiadłem w pierwszym pustym przedziale razem z Watson, Adamem i Jagodą. Po chwili dołączyły do nas dwie dziewczyny z naszej klasy, których imion nadal nie chciało mi się zapamiętywać. (Tak - właśnie taki jestem. Więc jeśli liczycie na ucznia, który łatwo nawiązuje znajomości, raczej nie będę najlepszym kandydatem.)
Watson zawinęła się w kokon z koca i oparła głową o szybę. Po chwili oddychała już miarowo pogrążona w śnie. Kompletnie mnie to nie dziwiło, Watson zdecydowanie nie była nocnym markiem. Kiedyś poszliśmy we trójkę na nocny maraton horrorów do kina. W połowie drugiego filmu spała już spokojnie zwinięta w kłębek na siedzeniu koło mnie. W sumie nie narzekałem, bo przynajmniej nie musiała oglądać jak staram się nie posikać ze strachu. (Jak widać, odważny też nie jestem.)
Dwie dziewczyny, które okazały się "Kamilą i Eweliną" zatopiły się w rozmowie o jakiejś imprezie, na której ostatnio było, więc w swojej świadomości wymazałem je ze swojego otoczenia.
-Co tam u ciebie? - Jagoda spojrzała na mnie podciągając kolana pod brodę.
-Całkiem spoko, trochę śpiąco, ale nie narzekam.
-Chcesz kawy? - wyciągnęła z plecaka ogromny termos wypełniony niesamowicie pachnącą czarną ambrozją.
-W sumie jestem dzisiaj już na dwóch, ale co mi szkodzi. Chętnie.
Jagoda napełniła kubeczek prawie po brzeg i podała mi go. Wziąłem duży łyk i poczułem jak ciepło wypełnia moje ciało. Wypiłem wszystko do ostatniej kropli i oddałem jej kubek.
-Dzięki. Bardzo.
-Mało mówisz, boisz się mnie? - zapytała uśmiechając się figlarnie.
Normalnie wkurzam się, kiedy ktoś zadaje mi takie pytania, ale na nią ciężko było się zdenerwować. Była pewna siebie i prostolinijna. Mówienie takich rzeczy było dla niej całkowicie naturalne i to sprawiało, że nawet chciałem jej odpowiedzieć. Już otwierałem usta, kiedy Adam mnie wyprzedził.
-On zawsze mało mówi przy ludziach, który za dobrze nie zna.
-To też, ale w większości po prostu nie widzę sensu w mówieniu dłużej, kiedy jestem w stanie wyrazić to co myślę w dwóch słowach.
Jagoda pokiwała głową ze zrozumieniem i zmieniła temat. Już ją lubiłem.
Porozmawialiśmy jeszcze przez chwilę, aż w końcu się wyłączyłem i pozwoliłem im zająć się sobą. Wyjąłem telefon z kieszeni i okazało się, że dostałem nową wiadomość.
Kornelia.
Kliknąłem w jej kółeczko z jej zdjęciem trzęsącym palcem.

---04:10---19.10.2015r.---
Kornelia-Graniec

Hej.

Czyli jednak wystarczyło napisać to hej. Mentalnie dałem sobie z liścia.

---04:18---19.10.2015r.---
Robert-Wysocki

Hej.

Długo zastanawiałem się czy dopisać coś jeszcze, ale w końcu dałem za wygraną i kliknąłem "wyślij".
Przez dłuższy czas odpowiedź nie przychodziła i już zacząłem rozważać wyskoczenie przez okno, kiedy poczułem wibracje.

---04:27---19.10.2015r.---
Kornelia-Graniec

Więc... lubisz pizzę.

Zatkało mnie. Co niby miałem na to odpowiedzieć? "No" raczej nie wchodziło w grę. Chciałem zapytać Adama, ale był tak zajęty rozmową z Jagodą, że nie chciałem mu przeszkadzać. Musiałem sam coś wymyślić.

---04:29---19.10.2015r.---
Robert-Wysocki

Więc... lubisz tańczyć.

To najlepsze na co wpadłem. Byłem przygotowany na to, że więcej się już nie odezwie. A jednak.

---04:31---19.10.2015r.---
Kornelia-Graniec

To fakt.

---04:31---19.10.2015r.---
Kornelia-Graniec

Lubisz coś jeszcze poza pizzą? :]

I o matko. Myślałem, że po przebrnięciu przez integracyjne kółeczko na początku września więcej nie będę musiał przez to przechodzić.

---04:32---19.10.2015r.---
Robert-Wysocki

Książki, filmy, gry wideo, astronomię... *myśli intensywnie* lubię jeździć na rowerze. Nie wiem jestem raczej nudny. A ty?

---04:33---19.10.2015r.---
Kornelia-Graniec

Chyba znamy inną definicję słowa nudny :P
Ja? Lubię zwierzęta, filmy, książki, koszykówkę, gotowanie. Pewnie jeszcze by się coś znalazło, ale o tak nienaturalnej godzinie nie potrafię nic więcej wymyślić :]

---04:34---19.10.2015r.---
Robert-Wysocki

Może i znamy różne definicje, ale ty na pewno nie pasujesz do żadnej z nich :P

Przez kilka kolejnych minut pisaliśmy dalej o naszych zainteresowaniach, a ja miałem wrażenie, że cały pociąg rozpłynął się i istniałem tylko ja i Kornelia, unoszący się w przestrzeni i wpatrzeni w siebie.
Jeszcze chyba nigdy nie byłem tak zestresowany rozmawiając z kimś. Trochę się bałem, że zaraz serce wyskoczy mi z piersi.

---04:58---19.10.2015r.---
Kornelia-Graniec

Bardzo chciałabym dalej rozmawiać ale dziewczyny chcą grać w karty i nie przyjmują żadnych wymówek. Odezwę się później ok?

---04:58---19.10.2015r.---
Robert-Wysocki

Ok ;) powodzenia w grze!

---04:59---19.10.2015r.---
Kornelia-Graniec

Dzięki!

Schowałem telefon do kieszeni i podniosłem wzrok. Nikt nie zwracał na mnie uwagi. Dobrze. Spojrzałem przez okno na ginące we wschodzącym słońcu gwiazdy. Jeszcze długo nie potrafiłem się uspokoić.