UNTITLED, 2017

XXXIII.

Lisa

"I'm.. I'm inlove with you, Lisa."

My jaw dropped upon hearing her revelation. Para akong nabingi nung mga oras na yun.

Feeling ko biglang nag-freeze ang lahat sa paligid namin.

"K-kailan pa?"

"Before pa maging kayo ni Veo."

"Pero.. pero bakit hindi mo sinabi?"

*Bakit hindi mo sinabi agad, Jennie? Eh di sana matagal na tayong masaya.*

"Naduwag ako. Nainsecure. Lisa, ilang beses kong sinubukang sabihin sa'yo ito pero kung hindi ako naduduwag, may humahadlang namang iba."

"I'm sorry."

"No. You don't need to say sorry, Lice."

"No, Jen. I'm so sorry. Sorry kung ang manhid ko. Sorry kung hindi ko napapansin yung mga effort mo towards me. Sorr--" hindi ko natapos ang mga sinasabi ko nang maramdaman ko yung mga labi niya sa labi ko.

Shit! Shit! Is this real?

She started moving her lips.

Shet. Ang lambot ng lips niya.

I followed gently her lips' movements.

I felt her smiled between our kisses.

My God Jennie, you're driving me crazy.

She pulled out of our kiss but place her forehead on mine.

Pareho kaming naghahabol ng hininga but we both managed to smile.

"I love you, Lisa." She said to me while looking directly into my eyes.

"I love you too, Jennie." I answered.

"God knows how much I wanted for this moment to happen." She said at lumayo ng kaunti sa akin.

"But it's happening now, Jen."

"Lice, paano si Veo?" She asked me.

"I.. I don't know." Oo nga pala. Nakalimutan ko si Veo. I felt guilty for a moment dahil alam ko na he's trying his best na ipakitang sincere na siya sa akin.

"It's okay, Lice. No need to rush. Wag ka magmadaling magdesisyon. I can wait naman." Jennie said while holding my hand.

"I'm sorry."

"Shhh. It's okay. Basta pagdating sa'yo, handa akong maghintay." She assured me and planted a kiss on my forehand.

__

After nang moment namin sa bistro ay napagdesisyonan naming magpunta sa Baywalk para manuod ng sunset pero na-late na kami at dilim na ang naabutan namin.

Nakaupo kami ngayon sa isang bench na nakaharap sa dagat at pinanunuod ang mga yatch na nakahinto at nagbibigay liwanag sa dagat.

"Haaay. Sayang di natin naabutan yung sunset." I pouted dahil nanghihinayang ako sa pagkakataon.

"It's okay, Lice. Madami pa naman tayong pagkakataon na ma-experience yun." Jennie comforted me and held my hand.

"You know what, Jen? I really love sunsets."

"Why?" She asked while playing with my fingers.

"Kasi it reminds us na kung ano man ang pinagdaanan mong pagsubok sa buong araw na ito, eh matatapos din at uuwi ka sa taong nagpapasaya sa'yo."

"Hmm. In my opinion, ang sad lang nung concept nang sunset. Kasi paano diba, kung masaya ka buong araw? Ibig sabihin ba nun, kahit gaano ka kasaya, matatapos at matatapos din ito at babalik ka din sa dilim?"