Falling Badly

39th Fall

39th Fall
Shocked

Before I could even touch Sawyer's arm, he already stepped back away from me. I can literally feel my heart crashing into pieces. Alam ko na narinig niya lahat base sa ekspresyon ng mukha niya. He was in shocked, in pain, in anger, sort of emotions. I saw in my peripheral vision how Tita Felicity quitely walk out of the kitchen.

"I can explain..." I whispered.

Nabigla na lamang ako nung hinigit niya ang braso ko. Mabilis na inangat niya ang blouse ko. Nanginginig ang mga kamay niya nung lumapat ito sa peklat ko sa puson.

"You. Gave. Birth." Madiin ang bawat salitang iyon nung binigkas niya.

"You didn't even told me?!"

I flinched when he shouted. I can see in his eyes that he is very mad. Sino ba namang hindi? I kept the secret, the truth from him when in the first place, he's the one who have the rights to know. Kadugo niya si Shawn. Pero lagi akong nauunahan ng takot. Kapag naaalala ko yung mga nangyari dati ay sobrang sakit. I lost a child. I was almost raped.

"I was about to tell you but---"

Impit akong napaaray sa paghigpit ng hawak niya sa braso ko. Bago ko pa man maituloy ang sasabihin ko ay naunahan na niya ako.

"I told you everything, Kalisha! Everything! Tapos sa atin pala, ikaw itong may nililihim pa!"

He was breathing hardly. Lalong tumulo ang mga luha ko.

"Tell me now. Every fucking thing!"

I immediately nodded at him. Then I start telling him what truly happened. It begun when I moved into Cebu. Ang sumunod ay ang insidente kung saan dinugo ako. Sa puntong iyon ay nalaman ko na buntis na pala ako kay Shawn.

"I w-was a-almost raped before I gave birth to him. He even came out premature because of that."

I was really trembling when I'm reminiscing those memories. I was closely watching how Sawyer's face turn into something more. He was emotionless. But tears fell down from his eyes.

Pinagpatuloy ko ang pagkukwento sa kanya. Yung mga panahon kung saan masaya at kuntento na ako sa piling ni Shawn. Hanggang sa nagkasakit siya. Or more likely, nung nalaman ko na may sakit siya.

"I was struggling financially. Naubusan na ako ng pera sa gamot at hospital. Kaya umuwi ako sa Laguna pero wala ang parents ko tapos pinuntahan kita."

Kung paano niya inihagis ang pera sa harap ko. Masakit ang ginawa niya kaya nga nagalit ako sa kanya. Pero kung hindi ko siya, sila, pinatawad ay siguro hindi ako makakatulog sa gabi ng mahimbing. I don't want to live my whole life with regrets and anger. Life is too short to have hatred in your heart. It is more better to have happiness and love.

"Pero pagkabalik ko sa Cebu, w-wala na. My baby b-boy was a-already d-dead. Our son is dead. And I'm so sorry that I kept it from you."

Akala ko ay may sasabihin siya sa akin. Pero nanatili lamang siyang tahimik. Binitawan na rin niya ako.

No. No. Sunod sunod ang pag iling na ginawa ko nung unti unti siyang lumayo sa akin.

"Sawyer!" I shouted his name.

Paulit ulit kong sinigaw iyon pero mukhang wala siyang narinig. Sinundan ko siya patungo sa kwarto namin. Pagkapasok ko ay nakita kong nakaupo siya sa kama. Nakatungo siya habang sapo sapo ang ulo niya na parang naguguluhan.

"I need time to think."

Rinig ko sa mga boses niya ang pagod. Siguro hindi rin niya kinaya ang mga sinabi ko. Tapos itinago ko pa sa kanya.