I'm No Longer The Only Styles #2

Hoofdstuk 28 Hospital

Laura POV

Ik wordt wakker en vel licht brand in mijn ogen. Snel sluit ik mijn ogen weer en daarna open ik ze voorzichtig weer. 'Waar ben ik?' vraag ik. 'In het ziekenhuis' zegt een man met een doktersjas aan met een Spaans accent. 'Maar.. Maar ik was toch wakker toen ik naar het ziekenhuis reed?' vraag ik. 'Dat klopt mevrouw Styles maar toen we je wilde onderzoeken strippelde je tegen, je wou dat niemand je aanraakte dus daarom hebben we je een spuitje gegeven en ben je langzaam in slaap gevallen' legt de dokter uit. Ik knik. 'Maar wilt u alles vertellen wat er is gebeurd?' vraagt de dokter die op mijn bed gaat zitten waardoor ik naar achteren ga, de dokter staat weer op en kijkt me meelevend aan. 'Wil je het aan mij vertellen of liever aan iemand anders?' vraagt de dokter. 'Ik wil het niet vertellen' zeg ik. 'Wil je eerst naar je vader?' vraagt de dokter. Ik knik hevig nou vader eigenlijk is het ook mijn vriendje.

Mijn gedachten gaan meteen terug naar het moment wat mijn hele leven veranderde. De dokter pakt een rolstoel en rijdt de rolstoel naar mij. Hij koppelt alle slangetjes los die aan mij vast zitten voor de zuurstof. Ik ga op de rand van het bed zitten en de dokter wil me helpen maar ik kijk hem bang aan. 'Het spijt me' verontschuldigt hij zich. Ik stap in de rolstoel en de dokter rijdt me naar de afdeling waar Harry ligt. 'Dokter Marshall, waarom zit ik eigenlijk in een rolstoel?' vraag ik. 'Je bent nog te zwak om te veel te lopen' zegt hij. Ik knik en we rijden door de lange saaie ziekenhuisgangen. Het ruikt hier altijd zo muf. 'Hier ligt meneer Styles' zegt de dokter. Ik knik en de dokter loopt weg. Ik sta op en duw de deur open en ga dan weer in de rolstoel zitten en rij naar binnen. Het enige geluid wat je hoort is de hartmonitor,  ik sluit de gordijnen die voor de ramen hangen en rij naar een gordijn toe. Ik trek het gordijn open en daar ligt Harry. Hij is lijk wit en ligt er levenloos bij. 'Harry?' fluister ik. Ik voel tranen opkomen maar ik slik ze weg. Ik pak zijn koude hand die perfect in de mijne past.

'Je bent sterk. Je komt overal doorheen dus dit overleef je ook. Ik geloof in je. Je maakt me blij wanneer ik huil. Ik voel me rijk wanneer je lacht naar mij. Ik zal voor je zorgen tot ik er dood bij neef val.Ik kan niet zonder je Harry' zeg ik met een brok in mijn keel. Ik stap uit de rolstoel en ga op zijn bed zitten. Ik leg zijn hoofd op mijn schouder  en glimlach. Zijn krullen kietelen in mijn nek, het lijkt gewoon dat hij elk moment zijn ogen kan open doen. Maar dat is niet zo, hij kan elk moment wakker worden maar het kan ook nog wel een maand duren zelf een jaar. Ik streel zijn hand en ga met mijn hand door zijn krullen die perfect voor zijn witte voorhoofd vallen.

Je hoort de deur open gaan en ik kijk op. Ik zie een zuster met lang blond haar met knal rode lippenstift in een kort wit zusterspakje in de deur opening staan, ik schat haar rond de 30. 'Laura?' vraagt de zuster.  Ik knik voorzichtig. 'Ga je mee?' vraagt ze aan mij. 'Waarom? Ik wil bij hem blijven' zeg ik. 'Dat kan niet meisje het spijt me' zegt ze als ze naar me toe loopt. 'Er ligt hier nog een bed daar kan ik toch wel in slapen? Ik weet zeker dat hij dat ook fijn vindt, als hij zijn ogen opent ziet hij namelijk een bekend gezicht en dat ben IK' vraag ik. 'Ik zal het overleggen met mijn collega's' zegt ze. Ik knik en laat het hoofd van Harry voorzichtig van mijn schouder afglijden. Ik laat langzaam zijn koude hand los en ga weet zitten in mijn rolstoel. De zuster glimlacht duidelijk fake naar me en duwt mijn rolstoel voor zich uit.

Als we weer in mijn kamer zijn gaat ze op een stoel zitten en zet ze mijn rolstoel voor zich neer. 'Wil je het verhaal aan mij vertellen?' vraagt ze lief. Ik schud mijn hoofd. 'Laura we willen je graag helpen en als we niks weten kunnen we je ook niet helpen' zegt ze. 'Hoelang moet ik hier blijven?' vraag ik. 'twee weekjes ongeveer en als bet beter met je gaat mag je zelfs nog eerder naar huis' zegt de zuster. 'Hoe heet u eigenlijk?' vraag ik. 'Louise en noem me geen u, dan lijk ik wel oud' zegt ze. 'Ik ben Laura' zeg ik. 'Dat weet ik' glimlacht ze naar mij. 'Maar zou je aan mij je verhaal willen vertellen? Dat lucht namelijk erg op' zegt ze. 'Moet het echt?' vraag ik. 'Het liefst wel, we hebben het beste met je voor dus je hoeft niet bang te zijn' zegt Louise. 'Okay dan' zucht ik.

Ik kijk naar de grond en alle beelden vliegen voorbij van wat er de afgelopen dagen gebeurd is. Tranen prikken in mijn ogen en ik kan ze niet tegenhouden en langzaam rollen ze over mijn wangen. 'Meisje toch' zegt Louise die haar hand op mijn been neer legt waar ik van schrik. 'Het spijt me' zegt Louise die haar hand van van mijn bovenbeen afhaalt. 'Hebben jullie de jongens en Salina, Darcy, Eleanor, Anna en Perrie al ingelicht?' vraag ik. 'Is het familie?' vraagt ze. 'Nee maar ze voelen als familie. We zijn met ze alle op vakantie' zeg ik. 'Ik zal ze zo even bellen als je mij hun telefoonnummer geeft' zegt Louise. Ik knik, 'Vertel maar meis' zegt ze. 'Ik durf het niet' zeg ik starend naar de grond. ''We weten dat iemand je verkracht heeft' zegt Louise opeens. 'H-hoe w-weet u dat?' vraag ik haar aankijkend met grote ogen. 'We hebben verschillende onderzoeken gedaan en ehh hoe zeg ik dit?' zegt Louise die zenuwachtig naar haar schoenen kijkt. 'Zeg het maar, het kan nooit zo erg zijn' zeg ik. 'Nou jawel' zegt Louise.  'Wat bedoelt u?' vraag ik met grote ogen. 'De jongen die je heeft verkracht' begint Louise. 'Jaaa?' vraag ik. 'Hij heeft je zwanger gemaakt' zegt ze. Mijn maag begint te draaien en mijn benen beginnen te beven. 'Laura' roept Louise. Mijn hele lichaam begint te trillen en langzaam vallen mijn oogleden dicht......

Neeeeeeeeeeeeeee Luke wat heb je gedaan!!!!!

Vote?Comment?Follow?

Xxx Marit