"Niemand is menselijk,
We zijn allemaal monsters op
onze eigen manier,"
☾ 𝐌𝐮𝐬𝐭 𝐛𝐞 𝐜𝐢𝐭𝐲 𝐥𝐨𝐯𝐞 - 𝑏𝑜𝑒𝑘 𝟷
Wanneer Jane met haar klas laatstejaars naar Parijs trekt, lijkt alles te glijden als een droom.
Een nieuwe stad om te ontdekke...
Mijn nacht was... zwak. Slapen kon ik niet, hoe moe ik ook was. Mijn lichaam wilde werkelijk niet overgaan in een rust en liet mijn hoofd 24 uur doorwerken. Max was gewoon overal in mijn gedachtes, en om de seconde veranderde ik van mening. Ik wist niet meer wie hij was, alsof ik dat wel wist in de eerste plaats. Het is maar een week geweest, maar het voelde alsof ik hier al een jaar bij hem verbleef. Voor de rest was enkel mijn hoofd hetgene dat nog actief was, de rest van mijn kamergenoten had hun nacht in rust doorgebracht. Buiten Jackie dan, die hebben ze om twee uur 's nachts moeten overbrengen naar het ziekenhuis. Ze is schreeuwend wakker geworden, ik was wakker op dat moment. Ik ben direct vanaf mijn bovenste bed naar beneden geklommen en haar proberen te kalmeren, maar haar pijn was gewoon te hevig. Het bleek dat ze haar enkel gebroken had en tijdens haar slaap de breuk was vergroot door in een verkeerde positie te liggen. Rond vier uur was ze terug met een leerkracht, lekker ingegipst. Ook op dat moment had ik nog geen oog dichtgedaan, pas om vijf uur had vermoeidheid overgenomen.
"Weet ik veel, ik werd letterlijk gewoon wakker en het voelde alsof iemand een bout in mijn bot aan het drillen was," hoorde ik Jack plots zeggen die me wekte. Ik opende voorzichtig mijn ogen, wetende dat er veel licht was. Al snel zag ik Jack aan het tafeltje zitten met Lisa en Rianne, die blijkbaar allemaal voor me wakker waren. Hoog aan de muur hing een tv die ze hadden aangeschakelt, maar blijkbaar was ik daar niet wakker van geworden. "Goeiemorgen Jane," zei Jackie die direct doorhad dat ik terug bij bewustzijn was gekomen. "Hoe laat is het?" Vroeg ik en viste een blonde lok uut mijn gezicht. "Half 9, onze klas heeft samen afgesproken om te gaan ontbijten, zonder de leerkrachten," zei Rianne en ik keek hun bedenkelijk aan. Dit was echt iets waar ik geen zin in had. Ik voelde me werkelijk een wrak, ik had echt geen zin om zo naar buiten te gaan. "Moet dat?" Mompelde ik oprecht en wreef in mijn oog, terwijl ik voorzichtig richting de ladder begon te kruipen.
Jackie rolde met haar ogen en leunde met haar hoofd op haar vuist. "Ja natuurlijk, Jane. Het hotel bied het gratis aan omdat er te weinig plaats is in deze vestiging," zei ze en wat klunzig kom ik van het laddertje af. Wat ik met klunzig bedoel? De laatste trede missen en recht op je bek vallen, een effectieve manier om wakker te worden in de ochtend. "Ho ho," zei Jack geamuseerd," we gaan niet twee keer op één dag naar een hospitaal". Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen en en stond op, terwijl ze me allemaal met grote amusantie aankeken. "En, zit dat gips lekker?" Vroeg ik en ze grinnikte. "Niet bepaald, het jeukt verschrikkelijk en niks geraakt tegen je huid, het is alsof je in een bak cement vastzit," klaagde ze en ik glimlachtr naar haar terwijl ik een set kleding klaar pak om mee naar de badkamer te nemen. Blijkbaar hadden zij zich allemaal al aangekleed terwijl ik in slaap was. "Waarom hebben ze je überhaupt een rood gips gegeven?" Mompelde ik en trok mijn al vaak gebruikte trui tussen mijn was uit," je haat rood". De twee anderen zaten al terug op hun gsm, geen aandacht voor onze dialoog. Ze keek me wat ongemakkelijk aan, en gooide haar handen even in de lucht. "Het is jouw favoriete kleur en ik hoopte dat het je zou opvrolijken?" Mompelde ze en haar stem leek haar 10 jaar jonger te doen lijken. Ik fronste, maar glimlachte naar haar. "Oh Jackie, nu heb je 2 weken zo'n walgelijke kleur letterlijk aan je been hangen," zei ik en ze grinnikte. "Maar toch wel lief dat je eraan dacht, al heb ik het echt niet nodig," vulde ik snel aan en zag nu Rianne opkijken. "Dat is de grootste leugen die je al verteld nadat je meneer Jones probeerde aan te smeren dat je mentaal een verkoudheid had zodat je niet mee moest voetballen," zei ze en ik kon niet anders dan lachen bij die herinnering. Ze zat al lang op onze school en daardoor heb ik al veel jaren met haar in dezelfde klas doorgebracht, maar we hadden simpelweg nooit een klik gehad. Zeker toen dit jaar Lisa en de rest erbij kwamen, werden we enkel nog meer verschillend.
"Je moet echt niet tegen jezelf liegen, Jane. Je kan zien dat je hem mist," zei ze en draaide haar benen onder de tafel weg zodat ze volledig naar mij gedraait was. "Heb je hem al iets laten weten?" Vroeg ze alsof het doodnormaal was dat die vraag van haar kwam. Ik kwam uit mijn hurkpositie met mijn stapeltje kleding in mijn armen. Ik zuchte en leunde tegen de ladder van mijn stapelbed," ja, gisterenavond heb ik hem gebeld". Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan, alsof ze nog meer informatie verwachtte. "Hij kon vandaag niet naar hier komen omdat zijn school terug gestart is," zei ik en liep met een snelle pas richting de badkamer om verdere vragen te ontwijken. Ik wist dat ze deze leugen ook zou ontmaskeren, al wist ik niet hoe ze het deed. Dan keek ik naar de spiegel de heel de muur boven de wasbak innam. Mijn ogen waren bloedrood, alsof ik jarenlang gehuild had. Mijn blonde haren zag er niet bepaald smakelijk uit en lag overal buiten op de manier hoe het moest. Mijn huid was bleek en mijn wallen donkerblauw, ik leek niet bepaald meer levend. Ik sloot mijn ogen en draaide mijn rug naar mijn reflectie, ik hoefde mezelf echt niet te zien op dit moment. Ik wilde gewoon door de grond zakken, naar mijn bed in mijn eigen huis en niet meer wakker worden. Want Rianne had gelijk, oh, ze wist het werkelijk. Ze wist ik dat ik van Max hield, en dat welke woorden er ook uit mijn mond komen die gevoelens konden breken.
— (Dit was vorig jaar januari denk ik)
Kunnen we een seconde nemen dat ik een een foto heb met Adil el Arbi Oh my God... KIJK MIJN FANGIRLEND KOPJE V
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Dit was op de premiere van Patser, we moesten ons dus ook 'patser-ich' kleden)
(Nederlanders kennen hem niet, maar hij en zijn partner zijn de beste regisseurs ooit en mijn idolen)
Nyello! Ik ben een ijsblokje aan het worden, waarom is het toch zo koud?
Verwacht maar langere en hectischere hoofdstukken, deze zullen starten over 2, 3 hoofdstukken (ongeveer).
