Wolven van Parijs ✓

-|| 60 || Witte ruimtes

Mijn lichaam werd overspoelt door oververmoeidheid toen ik terug bij bewustzijn was. Ik opende mijn ogen enkel om ontmoet te worden door fel wit licht dat origineerde uit de tl-buizen aan het plafond. Wanneer ik het infuus op mijn linkerhand zag, wist ik al snel waar ik was; ziekenhuis. De witte muren veraadden zichzelf al en het metalen tafeltje langs me zei al genoeg, maar dat was niet het enige wat me opviel. In mijn hand had ik iemand vast, iemand die nu me rustig aan aan het staren was met een lichte glimlach op zijn gezicht. "Hey," zei Max en ik voelde hem lichtjes in mijn hand knijpen. Hij leek niet veel meer energie als mij te hebben en op zijn handen waren duidelijk wel wat schrammen te zien. "Hey," antwoordde ik terug, maar de helft van de letters verdwijnt door mijn enorm heze stem. "Sorry, mijn hand is zo zweterig," mompelde ik terwijl ik deze uit zijn grip wil trekken uit ongemakkelijkheid, maar hij houdt deze actie tegen. "Jane, ik kan er tegen, ik heb je al voor 3 uur vast," antwoordde hij met een klein glimlachje en ik keek hem vreemd aan. "Wat?" Vroeg ik en rolde mijn lichaam in het ziekenhuisbed richting hem. "Je had me het toch gevraagd dat ik je hand zou vasthouden wanneer je je infuus kreeg?" Zei hij en ik fronste zachtjes, wat me werkelijk hoofdpijn gaf. "Herinner je je nog iets van wat er is gebeurt?" Vroeg hij en ik knikte. "Ik wil er gewoon niet over praten, oké?" Antwoordde ik en hij knikte weer, maar hij lijkt niet volledig akkoord te zijn met zijn antwoord.

"Maar ik kan me eigenlijk niets meer herinneren sinds ik volledig van mijn stokje ben gedraait in jouw armen," mompelde ik en hij grinnikt, maar het lijkt niet gemeend. "Ik heb je naar hier gebracht, samen met de rest," zei hij," je was nog wakker, maar je reageerde niet veel. Je zei heel de tijd dat je wilde slapen". Ik glimlachte voorzichtig terwijl ik met mijn duim over zijn huid wreef. "Wat is er met Nino gebeurt?" Vroeg ik en ik zag hem vrijwel meteen slikken. "Ontkomen," antwoordde hij kort met lichte frustratie. Ik keek even weg van hem, wetende dat hij nog hier is jaagde de angst terug door mijn lichaam. "Hij was sneller als de besten van de roedel, Jane. Maar geloof me, hij blijft niet lang op vrije voet," zei hij vol met opgekropte woede. Ik keek hem aan, niet wetende of ik blij moest zijn met zijn ingesteldheid of er juist angst voor moest hebben. Een stilte heerste voor enkele secondes voor ik pas durfde te spreken.

"Max, over je vader..," begon ik, maar hij onderbrak me. "Jay, ik weet exact wat je gaat zeggen, maar dit is niet jouw fout," zei hij traag en zet zich rechter om me direct in de ogen te kunnen kijken. "Ze proberen hem momenteel in Votum te brengen, net als Jelle," zei hij en ik fronste mijn wenkbrauwen wat hem triggerde om meer uitleg te geven. "Votum is wanneer je wolf je in een naturlijke coma brengt. Hierbij slaapt je lichaam en je hoofd terwijl je wolf je geneest," legde hij uit en ik beet op de binnenkant van mijn lip. "Dus hij gaat het halen?" Vroeg ik en hij keek me met een pijnlijke blik aan.

"Weerwolven weten 50 uur op voorhand wanneer ze gaan sterven," zei hij zacht en mijn mond viel bijna open.

"En hij heeft zijn laatste 50 uur gestoken in het vinden en redden van jou," zei hij en ik zag hoe zijn ogen nat werden.

Hij draaide zijn hoofd weg, duidelijk proberende om zijn tranen te verbergen. "doe dat niet," zei ik zacht waarna hij zijn hoofd terug naar me draait. Zijn ogen waren dof en een traan liep traag over zijn wang, ik had hem nog nooit zo kwetsbaar gezien. "Iedereen huilt soms," bracht ik zacht uit, maar wist niet waar de woorden vandaan kwamen. Zachtjes schudde hij zijn hoofd," alfa's huilen niet, dat is de eerste zin die je leert lezen". Hierna schudde ik mijn hoofd," je bent geen alfa voor mij, je bent mijn zielsverwant". En die woorden wisten zijn dam te breken.

We waren in dezelfde pijn op een andere manier, maar toch zo gelijkaardig. Hij leunde met zijn beide armen op de matras terwijl zijn hoofd op deze lag. Ik liet mijn hoofd op zijn haar rusten en liet mijn vingers verdwalen door zijn nieuwe bordeaux lokken. Juist dan vloog de deur van de kamer open, maar de vrouw in de opening wilde al snel de rug draaien. "Mijn excuses Maximus, ik had moeten kloppen," zei Maggy, de vrouw die al eerder mijn pols verzorgt had. Max kwam snel recht en veegde zijn emoties van zijn gezicht voordat hij rechtstond. "Maakt niet uit," mompelde hij en kijkt even naar me voordat hij Maggy's woordloze uitnodiging volgde om naar de gang te gaan. Wanneer de deur sloot, zuchtte ik. Ik begreep zelfs niet waarom ik überhaupt een infuus nodig had, waarom ik überhaupt hier ben.