Wolven van Parijs ✓

-|| 10 || Deodorante Aanval

Al spoedig kwam het vijftal naar binnen, blijkbaar al even enthousiast als gisteren. Jelle en Finn waren druk in gesprek met de meiden terwijl Nino er als een oplettende vader bijstond. Ik schoof zelf helemaal tegen het grote raam zodat Jackie en Anne langs me konden zitten. Max had in die tussentijd hetzelfde gedaan waardoor we weer tegenover elkaar zaten. We hadden een lang moment van stilte gehad, die mevrouw Minous enthousiast had gebroken met een mandje stokbrood. "En, hoe was jullie nachtrust?" Vroeg ik, proberende om alles van voor hun aankomst te vergeten. "Alles ging perfect tot mevrouw hier," zei Jackie met een grote nadruk over de persoon in kwestie," vond dat ik perse moest opstaan". Anne gaf haar een vriendelijke glimlach en ik lachte. "Maar, waarom deodorant?" Vraagt Finn die blijkbaar niet leek te begrijpen. "Omdat er niets was om met water te vullen," zei Anne slim en Jackie draaide zich wild om naar haar. "Was dat je eerste plan?" Vroeg ze wantrouwig, maar Jelle onderbrak hun," ontdanks dat kunnen we nu allemaal genieten van het beste Franse ontbijt van Parijs". Max keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, "je zegt dat alleen omdat je moeder het maakt". Jelle keek betrapt naar beneden, waardoor iedereen al wist dat hij de waarheid sprak. "Maar geef toe, het is ook wel een culinair hoogtepunt hier," verdedigde hij zichzelf waarin Max hem gelijk gaf.

Nadat de rest ook hun ontbijt had gekregen en Jelle lichtelijk belachelijk werd gemaakt door zijn liefhebbende moeder kwam het onderwerp van gisteren terug aan bod. "Dus, hebben jullie nog altijd zin om naar de dancing te gaan deze avond?" Vroeg Jelle en de twee langs me knikken enthousiast. Ik zag zijn blik al naar mij verplaatsen maar ik schudde mijn hoofd. Jackie, die langs me zat, legde haar hoofd op mijn schouder, "komaan, dit is de enige kans die je gaat hebben om eens uit te gaan in een echte club in Parijs". "Jack, als ik al niet uitga in Antwerpen ga ik zeker ook niet uitgaan hier," zei ik, maar nu kwam Anne ook mee. "Jane, je gaat hier echt niet onderuit komen," zei ze en ik grijnsde. "Ik kruip in een Franse poubelle* als het nodig is om hieraan te ontsnappen," wat de rest terug aan het lachen bracht.

* = vuilnisbak

Wanneer alles wat terug was gekalmeerd, sprak nu ook Jelle me aan," komaan, één nachtje doet geen pijn". "En ze verkopen er ook frisdrank," voegt Finn eraan toe. "Nogmaals, ik ben echt niet de persoon die je ziet uitgaan, ik heb niet eens gepaste kleding bij," zei ik simpelweg maar daar vloog Anne al op in als een gier op een dood karkas. "Ik heb altijd wel iets," zei ze enthousiast, denkende dat dit me zou meekrijgen. "Er is ook hoge beveliging dus er kan weinig misgaan," zei Nino, die ik vermoedelijk nog niet had horen praten vandaag. Ik wilde er niet meer overdenken, maar ik deed het toch. Misschien moest ik wel het verleden aan de kant zetten en het nog eens proberen, maar langs de andere kant voelde het alsof alles weer in herhaling kon vallen. "Nee jongens, mij krijg je niet mee," zei ik met een licht schuldgevoel achterhoudende. "Jane, alsjeblieft?" Het leek eerder op smeken op dit punt.

"Laat haar toch, je moet haar niet forceren," zei Max die al een tijdje stil was gebleven. Iedereen keek terug naar hem en tot mijn verbazing hielden ze erover op. Wanneer ze terug aan hun eigen onderwerp begonnen gaf ik hem een voorzichtig dankbaar lachje voordat ik me terug in de conversatie werkte. "Dus, alles begint al om 8 uur. Je kan er beter vroeg zijn anders is het moeilijker om binnen te geraken," legde Jelle uit en ik hield hun even tegen. "Wacht, gingen we vandaag niets doen met school?" Vroeg ik en de twee meisjes keken elkaar grijnzend aan. "We waren het gaan navragen bij meneer Jones en hij zei simpelweg dat deze reis al zoveel kost waardoor onze school gewoon te arm is om ons naar verschillende plaatsen mee te nemen," zei Anne en ik knikte met een lach, dat is duidelijk onze school. "We zullen om half 8 in jullie lobby komen, vergeet vooral je identiteitskaart niet," zei Finn en zo waren de plannen gemaakt.

"Deze avond gaat echt fantastisch worden," zei Jackie terwijl we terug naar ons hotel aan het wandelen waren. We hadden de jongens achtergelaten daar sinds Anne en Jack al alles wouden klaarleggen sinds hun ontbijt eerder een brunch kan genoemd worden. Het was nu al tegen 13 uur aan en de Champs-Élysées was al terug gevuld met zijn dagelijkse toeristen. "Anne?" Vroeg ik, die aan het genieten was van de omgeving. "Ja?" Vroeg ze direct en ik ademde eens diep uit. "Kan je anders reageren op verschillende mensen hun aanraking?" Vroeg ik voorzichtig waarna Jackie letterlijk erbij sprong. "Dit gaat over Max, hé? Wat heeft hij gedaan?" Vroeg ze super enthousiast en Anne onderdrukte haar om nog druk te doen door haar strak onder haar arm te houden. "Wel, we zaten gewoon neer en ik begon door te denken waardoor ik mezelf bang maakte en plots legde hij zijn hand op de mijne en alles veranderde," zei ik terwijl ik voorzichtig op mijn hand wreef met mijn andere. Jackie haar ogen werden groot terwijl Anne kalm grijnzde. "Ik zei toch dat er iets was met jullie," zei ze rustig, maar zelfzeker. Ik knarste mijn tanden op elkaar. "Maar wat doe ik nu? Ik voel me zo raar rond hem," zei ik zenuwachtig en Anne stopte met wandelen. "Wel, als je hem echt leuk vindt, laat die gevoelens dan los. Zo kan je echt weten wat je voor hem voelt," gaf ze me als raad, maar dan volgde die van Jackie ook nog. "Misschien is hij wel je perfecte partner, eentje uitgekozen door de Goden daarboven," zei ze overdreven en ik porde haar in haar zij. "Jackie, stop al maar," zei ik plagerig en Anne legde een hand op mijn schouder. "Misschien was het wel bedoelt door het universum dat hij op het terras inreed," zei ze, even gek als Jackie. Ik schudde mijn hoofd, " gaan jullie nu ook al samenzweren met die complottheoriën?". Anne haalde geheimzinnig haar schouders op, waarna we langs de Mc Donalds passeerden waar alles was gebeurt. Per toeval mevrouw die op ons was beginnen roepen buiten wat te vegen. Ze merkte ons op en keek ons kwaad aan, maar bewoog voor geen meter. Ze bleef naar ons staren, wat alles wat vreemd maakte. "Gaat ze achter ons aankomen?" Fluisterde Jackie naar me en ik haalde mijn schouder op. "We lopen gewoon voorzichtig voorbij," zei Anne en traag maar wel deden we wat ze zei. In die tijd haalde ze geen seconde haar ogen van ons, als een slapende hond die zich stil hield om een moord op zijn baasje te plannen. Maar het leek alsof ze niet mocht bewegen, de paar vierkante meter terras niet mocht verlaten.

Wanneer we diep genoeg in de zijstraat waren sprinten we het laatste stuk naar het hotel, alsof ze nu nog achter ons aan zou komen. Maar nu wist ik wat ik ging doen, ik ging niet tegen Max werken. Er is iets met hem, en wat het ook is, het brengt iets op in me dat ik niet ken.

--
Nyello

We zitten echt al wel dicht bij de 1000 lezers holy moly dat gaat veel te snel...

Don't fail this day,
StaywithSpeedy