Wolven van Parijs ✓

-|| 37 || Mama Jane

Ik glimlachte en toonde mijn scherm aan Max, die maar kort zijn ogen van de weg verplaatste. "Mijn ouders hebben blijkbaar nu pas te horen gekregen dat de treinen staken," legde ik uit en hij grinnikte. "Tja, het is toch ook zo onverwacht, hé," mompelde hij vol ironie en ik geef hem een kleine stoot tegen zijn schouder terwijl hij het stuur een kwart draaide om af te slaan. "Antwoord maar snel op haar, anders denkt ze nog dat je ontvoerd bent," zei hij en ik grinnikte.

Nadat ik het antwoord naar haar had getypt, sloot ik mijn gsm af en keek weer mee naar de wegen die voor ons lagen. We hadden terug afgesproken met de rest voor een middag/brunch in het restaurantje van Jelles moeder. We gingen en stuk met de auto maar de laatste paar meters moesten we wel te voet doen omdat er geen wagens mogen komen. Al snel kreeg ik een antwoord van haar, wat me terug compleet afleidde.

Ik glimlachte vrijwel meteen, ik miste haar nu toch wel een beetje. Al waren het maar vijf dagen, het ligt nogal gevoelig. "Waar zit jij zo om te lachen," hoor ik Max plots geamuseerd langs me zeggen. Ik rol met mijn ogen en kijk op naar hem. "Gewoon een berichtje van mijn moeder, ik begin haar toch wel wat te missen," zei ik eerlijk en hij knikte begrijpelijk. "Tja, het is een natuurlijk gevoel dat iedereen krijgt na een tijd. Sommigen houden het langer vol maar na een tijd mis je gewoon de aanwezigheid en stem van de persoon in kwestie," zei hij en tokkelde even met zijn vingertoppen op het stuur. "Jij hebt wel een erge sterke mensenkennis," mompel ik en hij grinnikt waarna hij zijn schouders ophaalt. "Het is gewoon interessant om te weten hoe emoties werken en wat voor en invloed dat heeft op iemand. Zeker bij weerwolven zijn al je gevoelens veel sterker dan bij een mens en ze kunnen gemakkelijk je laten leiden of je op het verkeerde pad brengen," zei hij en begon in een parkeerplaats te draaien. Ik dacht na over zijn woorden, daarom zegt hij ook altijd dat hij iets anders voor me voelt dat niet zo sterk wederzijds is. Het is allemaal zo logisch, maar toch zo vreemd. Deze gast had een wolf in zich, een wild en vrij beest. Het had zich gewoon nog niet kunnen ontketenen.

"Max?" Vroeg ik plots zonder eigenlijk concreet te weten wat ik ging vragen. Hij keek even naar me, om te tonen dat hij naar me aan het luisteren was. "Wat waren die gasten nu eigenlijk echt van plan gisterenavond?" Vroeg ik compleet onbewust. "Eerlijk?" Vroeg hij nadat hij zichzelf had ingeparkeerd en de sleutels van het slot draaide. Ik knikte, en hij klikte zijn gordel los. "Ze wouden jou verwonden, puur omdat je een gemakkelijk doelwit zou zijn omdat je mens bent en een enorme invloed op me hebt. Als ze jou raken, raken ze mij, en weer is dit een manier van wraak die ze probeerde te nemen," zei hij en speelde met de sleutels tussen zijn vingers. "Waarvoor zouden ze dan wraak willen nemen?" Vroeg ik, proberende om zijn woorden niet te hard op te nemen. "Meesten van hun heeft mijn vader uit de roedel gezet, voor goede redenen. Één van hun had de neiging om contact te zoeken met de jonge wolfjes tijdens pauzes bij onze lessen in het roedelhuis, en geen goed contact," zei hij en leek er nog altijd gefrustreerd om te raken. "Het punt is, als wij ze buitenzetten hebben ze geen poot om op te staan, ze worden rogues en we laten hun aan hun eigen lot over, hun welverdiende lot," zei hij en ik knikte, ik volgde echt wel mee. "Het klinkt als logica voor ons," zei hij en hield zijn hand op de hendel van zijn deur," maar voor hun doet het hun bloed koken". Ik stapte mee met hem uit en liep naar zijn kant van de wagen waar het voetpad was. Hij legde vrijwel meteen een arm om me heen wat me opwarmde en we zochten onze weg door de zijstraat richting het brasserietje. Dit was fijn, echt fijn.

"Echt zo jammer dat er geen fuifen meer zijn dit weekend, we hadden ervan kunnen profiteren," zei Jelle die een croissant aan het verscheuren is tussen zijn vingers. "Hey hey, mijn lichaam kan maar een bepaald aantal alchohol aan in een week, hoor," zei Jackie en Anne keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Niemand forceert jou om te drinken, schat. Je kan ook frisdrank binnenslagen zoals Jane," zei ze en Jack rolde met haar ogen. "Dat is babyvoeding, weet je," mompelde ze. Ik zat nog altijd langs Max, buiten met een koud bord Franse delicatesses voor onze neuzen. Ik had immers niet echt honger, al had ik nog steeds niets gegeten vandaag. Het idee aan voedsel gaf me niet bepaald een appetijteilijk gevoel momenteel.

"Maar waarom was je gisteren toch zo vroeg door? Opeens was je weer weg," zei Jackie met haar lichaam vol naar me gedraait. Ik haalde mijn schouders op om tijd te winnen om een goede leugen te bedenken. "Ik voelde me er gewoon niet comfortabel, het was me te druk," mompelde ik en voelde Max' ogen op me, maar keek niet terug naar hem. "Maar waarom wil je überhaupt niet gaan?" Vroeg Finn met een voorzichtige toon in zijn stem. Ik slikte, die vraag moest duidelijk nog komen. Ik wilde hier geen antwoord op geven, al hadden ze het volle recht om het te weten. Voor hun lijkt het niets groots, maar voor mij was het een moment in tijd waar ik doodangsten in heb uitgestaan. "Dat is een enorm lang verhaal waar ik niet graag over praat," zei ik zacht en Finn excuseerde zich vrijwel meteen.

"Ga je ooit nog meegaan?" Vroeg Jackie op een wat zagendere toon en ik glimlachte. "Waarschijnlijk wel, maar nu nog niet," dat was weer een leugen, ik wilde echt niet eens meer in de buurt komen van al dat feestgedoe. "Al zijn we 70, als je dan beslist dat je dan uit wil gaan zal ik mijn schoonste kunstgebit indoen," zei Jack en ik begon te lachen.

Wat een vrienden, wat een trip, maar nu ik erop terugkijk wist ik nog niet eens een kwart van wat me te wachten stond. Als je me dan had verteld wat er nog ging gebeuren, man, dat zou ik al niet overleefd hebben...

—
Mama Jane maakt haar eerste entree! Sorry, zij is een karakter die ik al lang in het verhaal wil krijgen, maar niet enkel in dit 😏

Don't fail this day,
Staywithspeedy