Wolven van Parijs ✓

-|| 7 || Nummers en Ringtones

De rest van de avond was gezellig. Iedereen brak a los van de ontmoetingsstress door het aantal drankjes dat er binnen was gekapt en gesprekken werden er met ene half werkend brein gevoerd. Ik kon het hun niet kwalijk nemen, je doet wat je wilt en soms is het wel gezelliger als iedereen een beetje gedronken heeft. Ik aan de andere hand zat aan mijn vierde flesje cola, zolang zaten we hier al. Niemand had tot nu toe een slok van het fameuze bier geweigerd, buiten Max. Hij stopte na een glaasje tot verontwaardiging van zijn vrienden, die er toch al snel over waren sinds een nieuwe ronde 'Lachaude' voor hun werd geschoven.

Momenteel had iedereen een stuk pizza op hun bord. De geur alleen al was intens en hemelrijk. "Ik zweer het, ik ga naar Parijs verhuizen puur om elke dag een stuk van dit te krijgen," zei Jackie die verliefd naar haar stuk keek. "Waarom denk je dat we hier zovaak komen?" antwoorde Finn die al door de helft van zijn voedsel zat. Ze hadden gelijk, de smaak was onbeschrijfelijk. Zelfs in Italië kunnen ze hier niet tegenop.

"Maar dus, België," zei Jelle plots geïntresseerd," wat doen jullie daar om eens uit te gaan?". Anne legde haar stuk even neer en dacht na, "veel jeugdbewegingen organiseren fuiven van tijd tot tijd, voor de rest is Antwerpen saai". Finn grijnzde en nam nog een hap, "hier zijn het eerder gewoon zalen die bijna elke nacht bezet zijn met jongeren". Dan veranderde Anne het onderwerp, "zeg, meneertje Max! Ik mocht jouw beltoon nog veranderen". Max keek haar aan en gaf haar met een overdreven zucht zijn telefoon. "Ah, slaan je Britney liedjes niet meer aan?" Vroeg Jelle waarna hij lacht door zijn belabberde vriend. "Iedereen zijn smaak" zei hij in eigen verdediging. Dan pas had ik door dat Nino praktisch heel de avond me in de gaten hield. Niet op de manier dat Max het deed, en het gaf ook niet hetzelfde gevoel. Hij keek soms naar me, dan naar Max en zwom dan zijn weg terug in de conversatie.

"Hey, morgen is er een fuif in een dancing om de hoek, zin om te komen?" Vroeg Finn waarna Jackie en Anne instemmend knikten. "Mensen, vergeet de 1 uur regel niet," zei ik waarna ze wat wazig hun hoofden draaien. "We moeten elke avond om 1 uur terug in het hotel zijn," legde ik uit waarna Jelle een klagend geluid maakte. "Wat een gevangenis," zei hij waarna Jackie wat wiebelend knikte. "Mij krijg je niet mee hoor, ik blijf wel op de hotelkamer en verzin wel excuses voor als jullie te laat terug binnen zijn," zei ik waarna Jackie me met een pruillip aankeek. "Kom op, jij doet nooit iets leuks," zei ze met een kinderachtige stem, maar ik schudde weer mijn hoofd. Ik voelde Max' blik op me branden dus ik keek naar hem, maar deze keer wendde hij zijn ogen niet af. "Wel oké dan, saaie tomaat," hoorde ik langs me en schoot in de lach door Jacks spontane mededeling. "Ik denk dat die wat slaap nodig hebt," zei Nino die weer eens lachtte. "Hey, ik ben juist weg van mijn huis. Een nieuwe vader heb ik echt niet nodig," zei ze traag en schommelend waarna de meeste weer in lachen uitbarstte.

Na nog een half uurtje of meer verlieten we het restaurant en regende het zacht. "Man, ik ging juist weg van België om niet in dit soort weer te zitten," zei Jack die lichtelijk op Jelle leunde waarvan ik zeker was dat hij ook niet bepaald stabiel leek. "Kom nu maar, het is al laat en we moeten ervoor zorgen dat de leerkrachten jullie niet zo zien," zei ik en Anne keek me vragend aan. "Wat doen we verkeerd dan?" Vroeg ze onschuldig en ik rolde met mijn ogen. "Ik denk niet dat meneer Jones goed gezind zou zijn als hij jullie na een paar pintjes ziet," zei ik waarna ze begrijpend knikte terwijl ze wat op haar schoenen walst. "Sorry, dat ze zo aan de alchohol hadden gezeten, dat was zeker niet mij bedoeling" zei Max die langs me liep. "Maakt niet uit, ik heb hun al vaker zat afgevoert," zei ik met een glimlach voor al de vorige herinneringen die nu terug opborrelden en keek hem aan. De lichten van de vele restauranten en ledborden reflecteerden in zijn ogen en tegen zijn huid. Het leek of we gewoon even de enige mensen op de wereld waren. Iets in me danste door mijn hoofd en gaf me een gevoel dat ik niet beter kon beschijven als vlinders in je buik. Ik moest moeite doen om me van die gedachtenbaan af te brengen.

We kwamen terug aan de ingang van ons hotel, van hier al kon je zien dat de lobby verlaten was en dus in een veilige staat was om de twee naar binnen te krijgen. Ondertussen hadden de jongens hun een Frans liedje aangeleerd dat ze nu in een perfect accent konden zingen. Ik keek vermoeid naar de twee en lachte, "en nu kunnen ze wel Frans". Ik hoorde hoe hij ook een lach brak onder de situatie waarna ik me naar hem draaide. "Als je wilt nemen we jullie morgen mee op ontbijt, op de Champs-Élysees liggen alleen maar dure plekjes," zei hij op een toon waardoor ik zijn aanbod niet kon afslaan. "Is goed voor me, hopelijk kunnen die morgen wel opstaan," zei ik en hij glimlachte.

"Anne, mag ik tenminste mijn gsm terug?" Vroeg hij aan haar waarna ze meteen met een zwalpende hand het toestel aangaf. "Je beltoon is in naam van Jane verandert, ik heb er niets mee te maken," zei ze en ik fronste mijn wenkbrauwen, dat ging niet goed komen. Straks was het de intro van de smurfen of misschien zelfs kabouter Plop. "Wel, hier is dan toch tenminste mijn nummer," zei hij en toonde zijn scherm.

"Wel hallo, pipo. Ik heb mijn gsm niet" zei ik maar hij verloor zijn grijns niet. Hij greep naar zijn achterzak en haalde daar een telefoon uit, de mijne om precies te zijn. Ik keek er met grote ogen naar, "hoe heb je die teruggehaald?". Hij haalde zijn schouders op, "ik weet aan welke touwtjes ik moet trekken". Toch kreeg ik de indruk dat hij 'm gewoon had meegepikt, wat ik onbeschoft vond. "Je hebt hem toch niet teruggestolen, hé?" Vroeg ik voor de grap ook al wou ik zijn serieus antwoord weten. "Nee, dat zou ik nooit doen," zei hij en er was geen toon van ironie te bekennen in zijn stem. Iets deed me geloven dat hij de waarheid sprak en ik begon zijn nummer over te typen in mijn gsm.

Een raar gevoel van macht betrad me bij de gedachte dat ik hem nu kon bereiken wanneer ik wilde, iets dat met mijn onderbewustzijn speelde.

"Wij komen wel naar het hotel morgen, ik krijg die drie mannen wel uit bed," zei hij met dezelfde lach van daarnet en begon weg te wandelen. Met een armbeweging trok hij de jongens mee die aan elkaar vast hingen doordat ze hun armen op een rare manier in elkaar gevlecht hadden. Ook al leek er niets zinnigs meer uit te komen starten ze toch nog een Franse conversatie op die zwakker en zwakker werd naar mate ze verder van ons gingen. "Die Fransmannen zijn leuk," zei Jackie met een dubbele tong. "Ja, die Fransmannen," herhaalde ik onder mijn adem waarna we terug naar binnen gingen.

--
Waf.