Wolven van Parijs ✓

-|| 46 || Wat niet mee naar België kan

Ik opende de deur van de hotelkamer en zag Anne en Jackie wild opkijken van de zetel. "Jane!" Riep Jack die direct rechtstond toen ik de deur achter me sloot," is alles oke?". Ik schud mijn hoofd en barstte weer in tranen uit die ik al een tijd inhield op de Champs-Élysées. Ze sprong op en al snel voelde ik haar warme armen rond me. Maar zo warm waren ze niet, Max was warmer. Bij zo'n simpele gedachte leken mijn emoties enkel te verdubbelen, ik wilde niet meer aan hem denken. "Oh, Jane," zei Anne die ik van de zetel hoorde komen. Ik tilde mijn hoofd op en zag beide hun bezorgde ogen. "Ik heb het moeten uitmaken," zei ik zacht en direct trokken ze me terug in hun grip. Ik beet op de binnenkant van mijn lip en kneep in de achterkant van hun shirts terwijl ik mijn emoties probeerde weg te slikken. "Shht," suste een van hun, maar ik kon niet eens verstaan wie het was. Mijn hoofd leek volgelopen te zijn met water, alsof ik in een aquarium zat. Water dat er allemaal uit moest, wat enkel via mijn ogen kon.

Wanneer ik mezelf een deel gekalmeerd kreeg liet ik hun los, maar lieten ze nog steeds wel ergens een hand op me rusten. "Alles komt goed," zei Anne en ik schudde mijn hoofd. "Dit niet," zuchtte ik, "gewoon niet".

De avond verliep stroef. Ik had zo'n honger, maar voelde geen puf om van mijn bed te komen. Ik had de hele dag er gelegen met barstende hoofdpijn en mentale pijn die door mijn hele lichaam zwom. Ik voelde me eenzaam, puur bij de gedachte dat ik net Max had afgewezen. Niet officieel, maar op de menselijke manier. Ik wist dat hij mijn gsm aan het opblazen was, daarom had ik deze ook uitgeschakelt. Ik kon dit niet, dit was beter allemaal niet gebeurt. Ik wilde iets wat ik niet kon krijgen en door er zoveel moeite voor te doen, speelde ik het toch kwijt.

"Hey Jane," zei Anne die rustig de kamer binnenkwam met een bruine doos. Ik keek haar enkel aan waarna ze de deur sloot en langs me kwam zitten. "Jackie en ik hebben een doos frietjes meegebracht, dat was het laaste van ons budget samengelegd dat we konden betalen," zei ze en ik kon niet anders dan glimlachen terwijl ik me rechtzette langs haar. "Dat hadden jullie echt niet moeten doen," antwoordde ik en leunde met mijn hoofd tegen de muur, maar ze schoof al snel het doosje op mijn schoot.

"We willen je echt helpen, Jay. Niemand ziet je graag gebroken," zei ze en ik zuchtte diep terwijl ik de doos opende en de geur van de geelbruine snack de lucht in liet gaan. "Jay?" Vroeg ik wat verward en ze haalde haar schouders op," is mijn naam niet al kort genoeg". Ze grinnikte en ik volgde haar voorbeeld, proberende om deze dag te vergeten. "Ik weet dat het nog heet van de naald is, maar zou je me willen vertellen wat er is gebeurt?" Vroeg ze voorzichtig en ik nam een paar frietjes in mijn handen. "Max' vader wilde ons zien, maar het bleek enkel te zijn om zijn zoon te forceren om me af te wijzen," zei hij en ze keek me met grote ogen aan. "Dat heeft hij toch niet gedaan, zeker?" Vroeg ze en ik schudde zacht mijn hoofd terwijl ik in de doos staar. "Nee, nog niet," antwoorde ik en neem mijn eerste hap. "Maar zoiets zou hij toch nooit doen," zei ze zacht en ik schudde mijn hoofd. "Ik heb het hem zelf gevraagd," zei ik stil en ze draaide haar hoofd abrupt naar me.

"Waarom?" Vroeg ze verbaast en ik voelde alle emoties op dezelfde manier terugkomen als deze ochtend. "Zijn vader had gelijk, Anne. Ik ben maar een mens, niets dat op roedelterrein geen thuis," zei ik en viste een blonde lok uit mijn gezicht. "Je mag niet zo denken, Max houdt van je en hij zou je nooit om die redenen gewoon afwijzen," antwoorde ze en ik keek haar recht aan. "Je kan niet luisteren naar iemand die niet dezelfde gevoelens deelt, Jane," zei ze om me te overtuigen en veegde met haar handpalm de eerste traan die terug kwam van mijn wang.

"Wat kan ik doen? Ik heb hem al achtergelaten en gezegd dat ik dit niet kon," zucht ik en stond nog steeds bij dat standpunt. "Zet je telefoon terug aan, dat is het minste," zei ze en nam mijn mobiel van mijn bed die al snel aanschakelde door haar aanraking. Wanneer het scherm oplichtte, zag ik al de meldingen al, waarna ik mijn gsm open en zijn berichten binnenstromen.

Ik voel de tranen op een sneller tempo komen terwijl we samen de berichten lezen. "Wat zei ik je," zei ze zacht maar ik schudde mijn hoofd. "Dit is niet wat het is, Ann. Ik zit vast aan zijn wolf en niet aan hem, al denk ik dat wel. Een fout van die maangodin, dat ben ik," zei ik en sloot het scherm terug. "Jane, zo kan je niet over jezelf praten, iets is je werkelijk aan het overnemen," zei ze, draaide zich volledig naar me en nam mijn beide wangen vast. "Ik weet dat het moeilijk is om alles te begrijpen, zeker omdat je niet ervaart wat een wolvenziel is. Maar het is niet enkel die ziel die je doet verliefd worden, als de mensenziel niet meewerkt, gaat het niet. Jij hebt geen wolvenziel, maar toch hou je van hem ontdanks je het enkel doet als een mens, en hij doet hetzelfde," zei ze en ik beet op de binnenkant van mijn lip, een handeling die ik echt moest afleren. "Maar ik moet die gevoelens achterlaten in Parijs," zei ik en liet mijn ogen tussen haar beide irissen wisselen," dit is iets wat niet bij me in België hoort te zijn".

Ze ging duidelijk niet akkoord met mijn standpunt, maar toch liet ze het onderwerp vallen. Al snel pakten we de draad weer op met normaal conversatiemateriaal om me af te leiden, maar dan en heel die nacht speelde de voormiddag op de achterkant van mijn oogleden. Ik voelde me gebroken, maar niet alsof hij me had afgewezen, nog niet.

"Oké, iedereen naar hier kijken," riep Jones luid wat voor de eerste keer effect had. "Ik hoop dat iedereen nu zijn kamersleutels heeft teruggegeven aan meneer Fentons, anders doe je dat nog snel. We gaan nu richting station stappen dus zorg dat je al je spullen bijhebt en je niet constant afgeleid bent door jullie mobiels," zei hij en liep dan al richting de lobby. "Ook, zorg maar dat jullie wat tempo maken want anders zitten we hier tot volgende vrijdag vast, gesnopen?" Riep hij terwijl hij zich even nog omdraaiden naar de hoop, maar dan zijn weg verder zette. Ik trok mijn tas met me mee terwijl we de lobby verlieten en de straat op gingen terwijl iedereen terug in conversatie ging. "Wat een week, zeg," mompelde Jackie en Anne grinnikte. "Tja, hopelijk kunnen we nadat we afstuderen dit jaar nog eens terugkomen," zei ze en Jack knikte instemmend. "Het had geen betere verlengde vakantie kunnen zijn," zei ze en ik keek haar aan, maar gaf geen reactie.

We gingen de trappen af bij het Franklin D. Roosevelt metrostation. De ingang was omringd door een oud stenen hek, duidelijk niet van deze tijd. De rit zelf was luid, maar eigenlijk hoorde ik er niets van. Het luidste geluid zwom door mijn hoofd, en alleen ik kon het horen.

Nadat we terug bovengronds waren vergat ik de wereld rond me. Ik voelde hoe er aan mijn hart getrokken werd, maar het enige wat ik kon doen was negeren. Ik haatte mezelf, maar terwijl vond ik dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ik probeerde de gedachtes uit mijn hoofd te duwen, maar blijkbaar eisten ze meer aandacht op dan ik doorhad. Ik voelde Anne plots ruw aan mijn arm trekken en in een flits een lantaarnpaal voor me wegschieten. Ik keek snel naar Anne die me een geruststellende glimlach gaf. "Wakker blijven, Jane," zei ze en ik fronste ongemakkelijk. "Ik kon er niets aan doen, die paal moest maar niet voor me gaan staan," mompelde ik en voelde haar grip rond mijn arm verzwakken. We naderden het station, het oude, maar troimfantelijke gebouw. Die plek waarvan ik dacht binnen te gaan en van alles af te zijn,

maar het was eerder de plek die we nooit hadden mogen betreden.

—
JULLIE DACHTEN DAT WE AAN HET EINDE WAREN, HA, NOPE

Nee, maar serieus dit einde gaat nog eeeeven duren en wss worden de hoofdstukken ook langer om ervoor te zorgen dat ik geen 100 hoofdstukken heb als ik hier eindig 😂

Ik ben ziek op kerst, fijne feestdagen!
(Dit is duidelijk een oude Authors note 😂)

Volgend hoofdstuk zal hectisch worden, en sommigen hebben het al gelezen en zijn redelijk pist op me 😏

Don't fail this day,
Staywithspeedy