Wolven van Parijs ✓

-|| 12 || Sprint à la Champs

Na een uur op wieltjes te staan, waren we weggedwaalt van de Champs-Élysées en zaten we op het terras van een rustig cafétje. Momenteel was er wel veel beeld zonder klank, sinds we al een tijdje geen woord meer hadden gezegd. Toch was het niet ongemakkelijk, het voelde alsof hij me tijd gaf om te denken. We zaten gewoon samen tegenover elkaar met onze hoofden beide zijwaarts gekeerd naar het bruisende nachtleven dat langs het terrasje passeerde.

Ik was kalm, een gevoel dat me nog maar weinig was gegeven. Stress was wat met me kameerde door meeste dagen en gewoon zijn eigen leven leidde terwijl het nog altijd onwillend aan mijn vast zat. Maar nu gleed alles van me af, in één keer. Weg met de frisse avondwind die door de straat waaide en de normale buitentemperatuur aangenaam maakte.

Terwijl ik traag mijn gedachtenbaan verlaat, betrap ik Max' ogen op me. Hij leek even ver verdwaalt te zijn als mij, maar op het moment dat ik terug op deze aarde kwam leek hij hetzelfde te doen. Hij glimlachte en ik nam een slok van mijn cola die we daarnet hadden bestelt. "Ik vraag me af hoe Jelle en de rest het uithouden bij jouw meisjes," zei hij en ik grijnsde. "Pas maar op, ze lijken soms wel onschuldig maar van wat ik gehoord heb dat ze al op feestjes in Antwerpen hebben gedaan," antwoorde ik en hij speelde met zijn glas tussen zijn vingers, "zoals wat?".

Ik keek hem uitdagend aan, "Oh, je wilt het niet weten". Een korte stilte viel terwijl mijn aandacht werd afgeleid naar een groepje tieners die duidelijk onder invloed over straat dansten. "Nino zorgt er wel voor dat ze veilig terug geraken," zei hij en ik knikte. "Maar even, waarom is hij zo serieus? Ik heb hem nog maar één keer zien lachen sinds we hem voor het eerst zagen," hij lachtte en zette zijn glas terug neer. "Wel, Nino is eerder wantrouwig tegenover vreemden maar wilt toch niet dat wij zomaar in de beek lopen dus hij komt gewoon als vaderlijk figuur mee," legde hij uit en ik grinnikte. "Dus hij is jullie babysitter?" Grapte ik en hij trok zijn wenkbrauwen op. "Weet je, eerlijk gezegd is hij dat wel," gaf hij toe en ik begon te lachen.

"Waarschijnlijk is hij nu al wel lang losgekomen als hij een pintje of twee ziet," grapte hij er boven op. Ik schudde mijn hoofd en viste een lok uit voor mijn ogen uit, "die gaat nog goed overeen komen met Anne". Hij leunde naar achter in zijn stoel," waarschijnlijk is jouw duo even gek als de andere Franse jongeren hier". Ik knikte," als ze maar op tijd terug op de hotelkamer zijn". Dan leken we beide een realisatiepunt te hebben, hij keek me serieus aan en ik had nu pas door dat ik één ding helemaal uit het oog was verloren. "Wacht, hoe laat is het?" Vroeg ik snel aan hem en hij viste zijn gsm uit zijn zak. Met grote ogen keek hij terug op naar me, "00:53".

Ik sprong direct recht van mijn stoel waardoor ik bijna uitgleed sinds ik nog altijd op mijn skates stond," Max, ik moet om 1 uur daar zijn!". Een paar Franse draaide zich geïriteerd om van hun bier of glas wijn, maar het maakte me niet uit. Ik wilde niet voor de rest van deze trip gehandboeit worden aan een leerkracht. Max knikte en stond voorzichtig op om niet zo een halve struikelbeweging als mij te maken. Hij legde een briefje van 10 op de tafel onder zijn glas en hees snel de zak op zijn schouders. "Volg mij," zei hij voor hij van het terras afrolde, de grote straat op. Door de onbegrijpelijke drukte op straat moest je constant tussen iedereen een weg zoeken. Waarom vinden zoveel mensen het nodig om stil te staan in het midden van de straat. We staken over en vlogen een zijweg in, die er maar donker en onveilig uitzag. Alsof Max mijn eerste indruk had opgemerkt, keek hij om en nam mijn hand vast. Hetzelfde gevoel als in het brasserietje deze ochtend overspoelde me en ik voelde elektriciteit door mijn zenuwen gaan. Maar het had geen negatief effect, ik voelde hoe mijn energie een boost kreeg en mijn wantrouwig gevoel over de plaats wegsmolt. Het opgelichte einde van de weg kwam sneller als verwacht en we waren terug op de Champs-Élysées. Toch was de zijstraat van het hotel nog niet in zicht, wat me angstig maakte.

Zonder me los te laten trok hij me langs hem en begonnen we onze tocht bergaf richting de zijstraat. Slalommen was de enige manier om door te geraken omdat er nog steeds veel volk op stap was, ten nadele van ons. Ik voelde hoe ik bij elke bocht steeds minder evenwicht had omdat we zo een snelheid moesten maken, maar ik kom echt niet stoppen. Tussen dronken mannen en wilde tieners zochten we onze weg, in de verte zag ik al een bekend reclamebord van een café dat zich langs de zijstraat bevond. Sinds dat blijkbaar al mijn attentie opeiste, merkte ik niet op dat we eigenlijk moesten oversteken en daarvoor voorzichtig een verkeersdrempel moest opstappen. Ik voelde hoe de tip van mijn skates achter de borduur steen bleef haken en al mijn gewicht naar voor werd geduwt. Toch raakte ik de harde grond niet, want Max duidelijk betere reflexen had als mij. Hij had zijn grip van mijn hand naar mijn bovenarm verplaatst waardoor ik volledig aan hem hing. Hij trok me terug overeind en hield nu beide mijn handen vast zodat ik mijn evenwicht kon zoeken. "Gaat het?" Vroeg hij op een bezorgde toon. Ik knikte buiten adem, "alleen maar geschrokken, maar hoe laat is het?". Hij pakte zijn telefoon en toonde zijn toegangsscherm waar in grote cijfers '00:57' stond.

"Nog drie minuten, dat moet wel gaan," zei hij en bood aan om mijn arm in te laten haken. Ik nam dit aanbod en we vertrokken terug. Op dit stuk was er bijna geen volk, iedereen had zich verenigd bij een of andere straatartiest aan de overkant. Terwijl hij me verder begeleidde, schoven mijn ogen naar hem. Waarom wilde hij me zo graag helpen? Was de enige vraag die in me op kwam, maar voor ik een antwoord kon bedenken ving hij mijn blik en gaf me een lachje dat het gevoel van onze aanrakende armen versterkte. Ik had misschien nog nooit echt een jongen op deze manier aangeraakt maar ik was er positief van dat het niet zo hoorde te voelen.

Pas wanneer de zijstraat in zicht kwam, durfde ik pas uit te ademen. We draaiden in en reden zo de lobby binnen, het tapijt op, hetgene waar ik me niet op had voorbereid. Ik schoof uit maar landde in een goede positie om direct mijn skates te ontveteren. "Jane, je bent te laat," zei een docent die zich blijkbaar nog altijd in de lobby bevond. Ik voelde mijn moed zakken, daar ging mijn schooltrip. "Dat is niet waar meneer, het is nog maar juist 00:59!" Zei Max die momenteel duidelijk leefde op adrealine. Ik keek even naar hem maar begon dan als een wilde mijn schaatsen los te maken. Wanneer ik deze eindelijk los kreeg begon mijn vlucht op sokken, letterlijk. Max volgde me op de voet en we vlogen de trappenhal in.

"Ik wil je niet opjagen," zei hij als we aan de voorlaatste trap begonnen," maar je hebt nog 30 seconden!". Ik ademde diep in en sprong bijna over de treden. Dit is meer sport dan dat ik ooit hen gedaan tijdens Lichamelijke opvoeding. Eindelijk kwamen we op de juiste gang, waar ik meneer Jones aan het einde zag. Ik maakte een spurt naar onze hotelkamer die niet ver van de trappen hal lag en begon als een gek op de deur te kloppen. Ik wist dat de sleutelkaart vinden veel te onhandig ging zijn dus ik ging voor de vuistenklop techniek. Alsof Anne achter de deur te wachten stond vloog hij wel meteen open en sprong ik naar binnen. "Dankje Max, zie je morgen!" Riep ik voor ik de deur sloot en meneer Jones voetstappen hoorde naderen.

"Dat was op het randje, Jane!" Hoor ik hem nog aan de andere kant roepen waarna een schaterlach van Max volgt.

--
Dus... ik heb morgen Biologie examen...
En ik zit hier om 23:00 nog altijd te schrijven...

Ik ben zo goed voorbereid! Dikke duim voor mij :)

En wacht maar, het volgende hoofdstuk zal alles veranderen... 😏

Don't fail this day,

Staywithspeedy