Wolven van Parijs ✓

-|| 44 || Vaders

"Dus Jane," zei Max plots waardoor ik wakker schoot uit mijn gedachtengang. "De reden waarom we vandaag niet met iedereen afspreken is... wel...," maar hij leek niet genoeg moed te hebben om het te vertellen. "Onze Alpha wilt met jullie spreken," sloot Nino zijn zin af en ik zag Max bezorgd door de achteruitkijkspiegel naar me kijken om mijn reactie hierop te zien. "Je vader?" Vroeg ik en Max knikte voorzichtig en sloeg een straat in, "waarom?". Hij slikte, hij had het er duidelijk moeilijk mee. "Het komt voornamelijk door de rogueaanvallen die recent gestegen zijn," vulde Nino weer aan en Max knikte. "Door mij," voegde ik toe en beide knikken ze zacht, haast onopmerkelijk. "Even om te weten," zei ik en steunde op hun beide stoelen om me dichter bij hun te brengen," die man gaat me toch niet vermoorden, toch?". Nino grijnsde en Max fronste. "Jou niet, maar mij misschien wel," zei Max en ik begon te lachen.

We kwamen aan bij de ijzeren poort en maakten onze weg door de stad, waar gelukkig niet al te veel volk was. We haalden wat croissantjes onderweg maar gingen dan rechtstreeks naar Max' klein huisje. "Echt niet om gemeen te doen," begon ik en nam mijn laatste hap van mijn croissant," maar waarom is enkel Nino erbij en Finn en Jelle niet?". Nino lachte," het zijn veel te grote sukkels om de alfa onder ogen te komen," zei hij en Max rolde met een diepe zucht met zijn ogen," dat een beetje, maar elke alfa heeft een aduitor, een raadgever. Ik ben er nog geen, maar een alfa hoort deze al te vinden voordat hij zijn rol aanneemt. Ik heb al lang voor Nino gekozen omdat hij volwassen genoeg is om te begrijpen waar mijn vader het over heeft, in tegenoverstelling tot knabbel en babbel". Nino haalde zijn schouders op en klopte Max tegen de rug," en ik ben je daar enorm dankbaar voor anders had ik voor de rest van mijn leven wacht moeten lopen". Ik grinnikte, maar dan stapte we binnen in de grote glanzende zaal. Dit keer namen we de trap niet naar boven, maar gingen we naar een zijdeur waar Max rustig op aanklopte.

"Maximus?" Hoorde ik met een Frans accent achter de deur. "Oui, papa," antwoorde hij terug en deze werd geopend. De man die ik nu al tweemaal had gezien keek me neutraal aan, wat me nog altijd stress gaf. "Entrée," zei hij wat vermoeid en ik bekeek de ruimte. Het was een bureau met daarvoor vier stoelen. Alles was in dezelfde stijl als de grote hal van daarnet, enkel was er meer technologie aanwezig. Er stond een laptop met een hoop papieren naast op het tafelblad en kasten vol met mappen bedekte de muren. Max bood aan om me op een van de stoelen te zetten langs hem, waarna Nino de andere plek innam langs Max. Ik liet mijn handen over elkaar schuiven terwijl ik nerveus afwachtte tot wat er ging gebeuren. "Dus, de reden waarom ik jullie drie hier wou hebben is omdat er nog te veel vaagheid bestaat over de toekomst van deze roedel," zei zijn vader en nam de tijd om ons allemaal eens aan te kijken. "Pap, dat begrijp ik wel, maar dit is niet iets wat we hebben besproken," zei Max en ik voelde hoe hij zijn hand aan me aanbood onder de tafel. "Dan is dat nu het moment," zei zijn vader kalm en ik keek Max kort aan, maar hij wist blijkbaar ook niet wat te denken.

"Uhm," sprak ik en stapelde al mijn moed op om te spreken," mijn school heeft morgenochtend een trein geboekt om terug te keren naar België". Mijn stem werd steeds stiller, maar wel nog hoorbaar. Ik had deze informatie echt niet willen geven en zeker dit moment leek het minst ideaal te zijn om deze mede te delen. Ik keek naar de grond, doodsbang voor hun antwoorden. "Daar zit je direct met een probleem, Maximus," zei zijn vader en ik voelde hem zachtjes in mijn hand knijpen. "Dat weet ik ook wel, maar een oplossing heb ik er nog niet voor gevonden," zei hij en er zat een hint van wanhoop in zijn stem.

"En je als ze wederkeert moet je ook zorgen dat ze veilig is, Max, zo'n incident van gisteren kan niet meer herhaald worden," zei Nino en Max knikte kort waarna zijn ogen terug op zijn vader vielen. "Rogues zijn overal, Maximus, waarschijnlijk ook waar zij woont," zei hij en speelde met een pen tussen zijn vingers. Max werd duidelijk gestrester met de minuut, of eerder meer gefrustreerd. Hij sloot zijn ogen om zichzelf kalm te krijgen, maar dit leek niet bepaald goed te werken. "Pa, ik weet het echt niet. Ik weet wat ik niet moet doen, maar niet wat ik wel moet doen," zei hij en ging met zijn hand door zijn haar, wat even al mijn attentie opslorpte. "Je weet het wel," antwoorde hij kalm en ik slikte, de spanning in deze ruimte verhoogde met de seconde. "Dat doe ik niet," zei Max, die in tegenoverstelling tot mij blijkbaar wel wist waarover het ging. Hij kneep zachtjes in mijn hand, waarna ik op de binnekant van mijn lip beet, ik was mijn kalmte aan het verliezen.

Ik wist niet wat er moest gebeuren, ik kende hier niets van. Ik wilde hier niet zijn. Zijn vader trok zijn wenkbrauwen op en legde de pen voorzichtig terug neer op het tafelblad," je weet dat je de toekomst bent van deze roedel, je hoort deze te regeren met een Luna". Ik herkende de term vrijwel direct, luna. Max antwoorde binnen de seconde," en dat zal Jane zijn". Zijn vader zuchtte diep en zette zich rechter. "Jane is een mens," deelde hij luid en bars mee en ik schrok van de plotse verandering in zijn toon. "Ze is mijn zielsverwant!" Riep Max terug en voelde hoe hij zijn grip verstevigde op mijn hand. Ik keek naar de grond, ik werd bang, werkelijk bang. "Je kan een roedel niet in handen leggen van een mens, het is nog nooit gebeurt," zei zijn vader en ik maakte oogcontact met Nino, die me al een tijdje vol met medelijden aankeek.

Ik was niet klaar voor deze conversatie, niets in me leek zelfs de normaal herkenbare woorden te begrijpen. Ik wist niet wat ik met Max wilde doen, ik wist niets over waar een luna werkelijk voor staat en ik nog een waziger beeld over wat die weerwolven van deze roedel zouden doen als ze erachter kwamen dat ik een mens was. Het was te veel, veel te veel. Het voelde alsof al mijn organen naar mijn keel begonnen te stijgen. Ik wist niet wat ik nog voor aandeel had in deze conversatie. Ik was een debatonderwerp, dat was waar het op neerkwam. "Jullie zeggen ook dat de maangodin nooit fouten maakt, waarom zou ze Jane en ik verbonden hebben? Voor de grap?" Vroeg Max die compleet gek aan het worden was. Ik kneep in zijn hand om mijn aanwezigheid nog duidelijk te maken en vrijwel direct keek hij naar me met een brandend schuldgevoel achter zijn ogen. "Max," zei zijn vader en leunde volledig over het tafelblad," je weet goed genoeg dat je niet samen kan blijven. Jullie komen uit twee werelden met sterke grenzen die niet overschreden kunnen worden". Stillaan begon Max het te verliezen. Ik was bijna al mijn respect voor zijn vader aan het kwijtspelen, ik zou het niet pikken als mijn ouders zo over Max zouden praten. Enkel toonde ik het niet, omdat dit gevoel overstemd en gemaskeerd werd door pure angst. "Wilde wolven hebben geen grenzen, dat heb je me altijd verteld. Zou je ma afgewezen hebben als ze mens was, of wat?" Daagde hij hem uit en zijn vader leunde terug naar achter in zijn stoel. "Het is al meermaals gebeurt dat een wolf gekoppelt werd met een mens, alfa, waarna meestal blijkt dat ze van een bloedlijn van wolven komen en dat door zijn of haar zielsverwant te vinden het weerwolfchromosoon pas activeert," zei Nino voorzichtig, maar kalm en formeel. Zijn vader draaide zich naar me, waardoor ik zijn dominantie over me voelde als een zwaar deken. "Ze lijkt voor mij enkel een mens," zei hij kortaf en ik verplaatste mijn blik naar de vloer. "Stop met haar zo laag te plaatsen, zoiets zou je nooit doen bij je eigen zielsverwant," zei Max binnensmonds zonder zijn pa aan te kijken. Woede zat diep in zijn stem verweven maar met alle macht probeerde hij het tegen te houden. "Jouw moeder is een geboren weerwolf, Maximus. Jane. niet. ," zei hij en Max keek wild op. "Je kan liefde niet weggooien als een gebroken glas, pa," zei Max tussen zijn tanden door en Nino legde zijn hand op zijn schouder in een poging tot hem terug kalm te krijgen. "Ik kan dat niet, maar jij wel," zei hij en leunde naar voor om zijn volgende woorden traag en zacht uit te spreken,

"Wijs haar af,"

—
Nogmaals, Ik hou van cliffhangers 😏.

Weer een niet super hoofdstuk, at least I tried!

Update ik nu omdat ik tot dit uur Sims 3 heb gespeeld? Uh, nee? 😬

Ik ben eenzaam

Don't fail this day,
Staywithspeedy

Ik wil echt jullie reactie weten over dit hoofdstuk eigenlijk