Wolven van Parijs ✓

-|| 35 || Schuldgevoel en Watjes

We draaiden beiden ons hoofd naar links, waar een breed figuur met zijn handen achter zijn rug gevouwen naar ons toekwam, Max' vader. Hij nam enkele stappen richting Max, terwijl hij me wat verdedigend achter zich duwde. "Je had me niets verteld dat er terug Rogues op ons terrein waren?" Vroeg hij en had duidelijk nog steeds een rasp Frans accent. "Het was niets, echt niets. We hebben ze zonder problemen weggekregen," antwoorde hij en zijn vader grinnikte. "Zeg dat maar tegen die bloedgeur die rond je hangt," mompelde hij en richtte zich dan op mij, die maar wat angstig acht Max' schouder verscholen zat. "Wees gerust, ik ben hier niet om je bang te maken. Sommige dingen moeten gewoon direct en koudweg gezegd worden," zei hij en ik knikte zacht. Het voelde alsof ik voor de president van Amerika stond en elke beweging die ik maakte ervoor kon zorgen dat ik neergeschoten werd door zijn beveiliging. Zo'n dominantie hing rond hem, een sterke indruk.

"Dat is dus mijn vader," zei Max en ik knikte, waarna de man me vriendelijk aankeek. "Ik neem aan dat Max nu wel alles heeft uitgelegd?" Vroeg hij en ik knikte, ik durfde gewoon niet te spreken tegen hem. "Goed, en Maximus, Nous devons parler, mais pas maintenant," zei hij nog zacht waarna Max knikte en hij ons liet.

"Geloof me, hij is een goede man als hij niet onder stress staat," zei hij terwijl we terug op de gang kwamen. Ik knikte afwezig en keek naar de meerdere deuren waar we voorbij liepen. Hij duwde degene open die naar zijn kamer lijdde en ik volgde hem naarbinnen. Ik zag hoe hij wat voorover liep, en duidelijk moeite had met elke stap die hij nam. Toen hij zich omdraaide om de deur te sluiten trok ik zijn shirt omhoog, wat een enorme wonde op zijn rechterborst vertoonde. Snel trok hij zijn shirt naar beneden en keek me wat betrapt aan," het is niets, Jane". Ik schudde mijn hoofd," Max, zoiets kan er toch niet zo bij blijven".

"Jawel, we zijn nog altijd weerwolven. Onze wonden genezen veel sneller als mensen," zei hij en zette een paar stappen weg van me. "Alle wonden moeten verzorgd worden, ten minste ontsmet," zei ik en ging terug recht voor hem staan. "Jane, het-," maar ik stopte hem," ik moet iets doen om mezelf te vergeven voor jou in die situatie te brengen, Max". Hij slikte, staarde me aan en knikte. Hij liep richting een deur aan zijn linkerkant waarachter een badkamer schuilde. Het was niet bepaald speciaal, alles was simpelweg wit en had een normale grootte. Er was een bad met een douchekop boven, een toilet en een wastafel. Hij opende een kastje boven de spiegel en haalde er een bruin flesje uit, wat hij aan mij gaf.

Zo had ik nog een tijd op de grond gezeten, op mijn knieën langs de badkuip. Max had zijn grijze shirt uitgedaan en ik had hem geforceerd in het bad omdat hij veel te groot voor me was als hij rechtstond. Met een watje ging ik rond de grote scheuren die in zijn huid waren gemaakt, duidelijk door dierlijke klauwen. Het waren drie lange strepen, die diep in zijn vel gingen. Ik was nooit vies van dit soort dingen geweest, kom op, mijn moeder werkt op de spoedafdeling in het ziekenhuis in onze buurt. Wat ik van haar al gehoord had, zou een normaal mens doen flauwvallen. Ik zag dat Max zich sterk probeerde te houden, maar we wisten beide dat ik brande als vagevuur. "Je hoeft niet zo'n neutraal gezicht proberen houden, hoor. Ik weet hoe pijnlijk dit is," zei ik met een klein glimlachje en hij ademde diep uit. "Het is maar ontsmettingsmiddel, ik heb al erger gehad," antwoorde hij en liet zijn hoofd steunen tegen de badrand.

Ik zou liegen als ik zeg dat mijn ogen niet verder als zijn borst geschoten waren, want man, hij heeft spieren. Het zal wel weer een wolvenextra'tje zijn, maar het was iets dat me echt begon af te leiden van wat ik aan het doen was. Ik denk dat hij me al lang door had toen hij begon te grinniken. "Ah, mond dicht," zei ik beschaamd en hij begon te lachen. "Sorry, ik kan er niet aan doen dat ik zo'n prachtig uitzicht ben," zei hij en ik rolde met mijn ogen. "Je ego is duidelijk niet aangetast," mompelde ik en nam een nieuw watje wat ik tegen de mond van de fles duw. Na een tijdje waar ik verder met het watje ging en Max' lach op me voelde keek ik op en kruisde ik mijn armen.

"Jij hebt ervoor gezorgd dat de treinen staken, hé?" Vroeg ik en er speelde meteen iets over zijn ogen. "Nee," zei hij en draaide zijn hoofd tegen de rand," de bussen, metro's en de treinen". Ik rolde met mijn ogen. "We hadden echt nog wat tijd nodig, Jane. Ik kon je niet terug laten gaan met zo'n grillig beeld van ons als monsters," zei hij en ik gooide het watje weg in de vuilbak waarna hij zich recht zette in de kuip. "Jij bent zo'n sluwe vos," mompel ik en hij keek me beledigd aan. "Vos?" Herhaalde hij overdreven en ik zuchtte. "Wil je dat ik terug ga naar 'Puppy' als bijnaam?" Vroeg ik grijnzend en zijn grimas trok al snel weg. "Vos is beter," zei hij en keek naar de wonde die er nu toch al een stuk beter uitzag, niet compleet genezen, maar het was op zijn weg. Ik stond op en hielp hem van zijn plaats, waarna hij zijn shirt nam dat hij op het gesloten toilet had gelegd. "Dankje, Jane," zei hij en ik hoorde hoe oprecht het was. Ik glimlachte, "ik moest al lang iets terug voor je doen". Hij fronste terwijl we terug de kamer in wandelden en hij zijn shirt terug juist draaide. "Hoezo?" Vroeg hij en ik zette me terug neer op de zetel in de hoek. "Je betaalt alles voor me, je regelt alles voor me, je doet gewoon alles voor me," antwoorde ik en voelde een licht schuldgevoel optreden. "Maar jouw reactie op al die dingen is voor mij veel meer waard," zei hij zacht en kwam over me zitten op dezelfde bank. "Toch, het voelt niet hetzelfde voor mij," zei ik en voelde hoe ik langzaam verloren geraakte in zijn ogen. Hij bleef even naar me staren waarna ik mezelf aanvulde," het is alsof ik niets goed kan doen voor jou". Hij keek me wat verward aan, hij begreep duidelijk mijn standpunt niet.

"Jane," begon hij en zette zich wat dichter bij me zodat hij beide van mijn handen kon vastnemen," je weet niet hoeveel goeds je voor me doet. Dat de maangodin jou aan mij heeft gekoppeld, is al fantastisch, maar dat je het accepteerde is het beste wat een wolf kan overkomen". Ik slikte en voelde hoe al het bloed naar mijn wangen trok. "Je weet niet wat ik voel voor jou, maar het is werkelijk goud waard. Het is omdat jij het niet kan ervaren dat ik je ook op een speciale manier wil laten voelen, maar ik weet amper hoe," zei hij en in de tussentijd had hij zijn gezicht dichter bij het mijne gebracht. Ik wist al wat er ging gebeuren, maar ik liet al mijn stress los en liet het lot zijn gang gaan.

Voor ik het wist waren zijn lippen op de mijne, warm en zacht. Ik ervaarde weer het enorme elektriciteitsgevoel door heel mijn lichaam, wat me de wereld rondom me deed vergeten. Ik voelde me perfect, werkelijk perfect. De kus hield aan en door zijn domintantie legde ik me neer naar achter op de bank terwijl hij boven me kwam, allemaal zonder deze te verbreken. Ik voelde alles waar elke jonge tiener van droomde,

echte liefde.

—
IK DACHT AL EEN VOLLE TWEE UUR DAT IK DIT HOOFDSTUK GEUPLOAD HAD MAAR DAT WAS NIET ZO HOLY SHNIPPELS

Sorry, ik was echt geschrokken...

Afterthought: IK WIL EEN PETITIE STARTEN OM HET SCHELDWOORD SHNIPPELS EEN ECHT WOORD TE MAKEN ECHT WAAR

+

DaNkJeWeL VOOOOOoooooRR 66 DZND WHAT IN THE WORLD?

Don't fail this day,
Staywithspeedy