Wolven van Parijs ✓

-|| 15 || Wantrouwige ontmoetingen

Mijn woorden leken hem een duw te geven, sinds hij zich van positie veranderde en zijn handen voor zich op de tafel liet rusten. Toch bleef zijn spanning doorkomen op me, alsof we in een film zaten waarbij al het geluid wegviel. Duizenden woorden leken door zijn hoofd te gaan, maar geen enkele bleef hangen om over zijn lippen te komen.

Alsof mijn onderbewustzijn net alle macht over mijn lichaam had gekregen, legde ik mijn hand op de zijne. Zonder dat ik het in de eerste plaats wilde, kwam hetzelfde gevoel van gisteren weer, datgene dat nooit zou mogen stoppen. Ik dreef mijn ogen weg van ons contact terug naar zijn ogen, terwijl hij nog star gefocust was op onze aanraking. Wat ik ook voelde, hij vatte het ook op. Alles rond ons leek een waas te worden, alsof alleen onze tafel en stoelen op deze wereld stonden.

Terwijl mijn hoofd wegdreef op zinnen vol clichés, ving ik zijn blik op me. Hij ademde diep in en leek zijn woorden te willen spreken, maar het kwam er niet van. "Kan je het anders in het Frans zeggen?" Stelde ik zacht voor om het voor hem iets comfortabeler te maken sinds ik nog niet eens wist wat een brood was in die taal. Hij ademde in, en keek naar het tafelblad.

Met een diepe zucht werkte hij aijn ogen terug naar mij en sprak zijn woorden, "Nous sommes accouples". Hij keek me afwachtend aan, hoopvol zou een te groot woord zijn. Hij hield zijn emoties binnen, waar ze waarschijnlijk als een tornado in hem rond waazden. Ik trok een wenkbrauw op, "Ik versta er geen woord van". Half leek hij het jammer te vinden maar toch gaf iets hem de uitstraling dat hij blij was dat ik hem niet verstond.

Hij draaide zijn hand onder me om, zodat mijn vingers in zijn handpalm lagen. "Wil je het wel begrijpen?" vraagde hij rustig, alsof hij geen antwoord erop wilt krijgen. "Jawel," antwoordde ik met overtuiging, waarna ik uit mijn woorden viel. Hij wreef zacht met zijn duim over mijn vingers, waardoor het gevoel versterkte. "Ik wil het begrijpen," zei ik zacht en een lang moment van stilte brak aan. Gewoon een minuut of twee waar we beide in nadachten, alsof we het hadden afgesproken.

Onze stilte werd doorbroken door de deur van het cafétje dat wild opensloeg, waardoor we ons beide omdraaiden naar het geluid. Een jongeman van ongeveer 20 met een aantal jongens vergezelgden hem in het deurgat. Zijn donkere haren hingen los voor zijn gezicht en hij was gekleed zoals de andere Fransen hier. Zijn ogen vielen meteen op mij en Max, waarna hij langzaam grinnikte. Max staarde hun met arendsogen aan, en maakte direct oogcontact met de voorste. Iets gaf hem een intimiderende indruk af, maar niet zo'n sterke als Max.

"Jane, sta op," zei hij snel tegen me alsof het dringend was. Ik sta voorzichtig op en wordt zonder keuze omarmt door Max, die me dicht tegen zich aantrekt. Het trio aan de deur stapt direct op ons af, en knelt ons tussen de muur en hun waardoor we niet bepaald weg geraakten.
"Monsieur a finalement trouvé son Accouple," Zei hij spottend terwijl Max me nog steeds beschermend tegen zich aanhield. Zijn arm hing over me heen waardoor ik het rare gevoel overal voelde. Het kroop tussen mijn schouderbladen en tintelde in mijn armen, ik kon het niet meer stoppen. Toch had ik de kracht niet om hem weg te duwen, of ik wilde deze gewoon niet hebben. "Pas votre entreprise," snauwde Max kort terug, duidelijk was hij geen fan van dit volk. Zijn stem klonk serieus en laag, een toon die hij nog niet rond me had gebruikt. De voorste jongen grijnst, niet geïntimideert door Max' onduidelijke woorden. 

"Allez Max, Tu ne vas pas me presenter?" Zei hij en richtte zijn volle attentie op me. Hij rook naar een sterke en —een niet bepaald aantrekkelijke— mannelijke deodorant. Ik mocht hem niet, waarschijnlijk omdat Max zo vreemd tegen hem deed. Al verstond ik geen woord van wat hij zei, het gaf me toch een bepaalde indruk dat deze jongen niets goeds voorspelde.

"Non," zei Max en met me nog steeds onder de arm duwde hij ons tussen de kliek door de deur uit zonder nog een woord aan hun vuil te maken. Eenmaal buiten sloot hij de deur van het cafétje achter zich en zuchtte hij diep. "Sorry voor dat," zei hij en ik schudde mijn hoofd. "Maakt niet uit," zei ik kort en hij keek me stil aan voor een tijdje met zijn hand in zijn nek. Daarna liet hij zijn handen terug over zijn gezicht glijden en kwam terug dichter bij me. Zijn lichaam schreeuwde stress, zijn bewegingen vertoonde spanning. "We kunnen hier beter weg voordat die klootzakken ook besluiten om een luchtje te scheppen," mompelde hij en slaat weer een arm om me heen terwijl hij beschermend rond ons kijkt. "Waar gaan we naartoe, dan?" Vroeg ik zacht, niet om hem uit te dagen. Hij keek me kort aan, een gevoel van pijn speelde over zijn ogen, "datgene dat ik je moet uitleggen".

In stilte vertrokken we, weg van het café. We leken door steeds smallere en donkerdere straatjes te gaan, wat me niet bepaald goed lag. Alsof hij mijn gedachtes kon lezen trok hij me bij elk van dit soort steegjes dichter bij zich, wat wel degelijk een verschil maakte. Stil vonden we onze weg tot aan een smalle, frisse straat. Je hoefde je ogen maar een paar seconden te openen en je wist al dat we in Frankrijk waren, deze plaats schreeuwde gewoon Provence. De licht getinte muren, een stevige klimop die zich over deze vormde en de blauw geschilderde deuren.

"Hoever zijn we al," klaagde ik vermoeid. Ik zette nog niet eens 100 stappen per dag, dit was al te veel voor me. Hij grijnsde kort en trippelde met zijn vingertoppen over mijn schouder. "We zijn er bijna," zei hij zacht en liet me los. Hij wierp een korte blik rondom ons, alsof hij wilde dat niemand ons zag. Met één hand duwde hij een deel van de klimop weg, waarachter een blauwe deur verstopt zat. "Serieus? Dit is een geheime deur en een pipo verft 'm helderblauw. Goed bezig," mompelde ik en ik hoorde Max zacht grinniken terwijl hij zijn hoofd tegen zijn arm duwt. "Kom nu maar," zei hij en draaide de klink om, die onder zijn greep al leek weg te draaien. De deur schoot open, het hout knalde tegen de muur waardoor een paar loshangende splinters naar beneden vielen. 3 mannen, ouder geschat dan Max stonden in het deurgat met een uitdagende blik op hun ogen. Ik slikte, dit was duidelijk niet het plan. "Bonjour Jane," zei de voorste, en wanneer ik oogcontact met Max maakte keek hij me onschuldig aan, alsof hij wist wat er mis ging gaan.

--

BONJOUR MON AMOUR
oke, overdreven, je sais

Ik moet stoppen met Frans praten, wtf

Vandaag mocht ik mee op een filmset, boi ik was blij en heb veel moeten lopen.

(Nee, ik ben niet aan't acteren, ik kreeg gewoon de toestemming om een dagje eens te zien hoe het daarop aan toe gaat sinds ik filmschool doe)
^^^^^^^
BTW UPDATE DIT WAS DE SET VAN PATSER, TOEN IK DIT SCHREEF WIST IK NIET OF IK DIT MOCHT VRIJGEVEN AAAAAH

Wie zijn al die mysterieuze mannen toch EN WAAROM ZIJN ZE ALTIJD MET 3

Oké sorry, maar au revoir

Don't fail this day,
Staywithspeedy

TEENWOLF WORDT MIJN DOOD
EN CLIFFHANGERS DIE VAN JULLIE

MUHAHAHAHAHA

sorry

R.i.p Teen wolf met hun domme seizoensfinale 😂