"Kunnen jullie alsjeblieft even luisteren?" Vroeg meneer Jones vermoeid, maar kreeg zijn stem niet over het lawaai dat heel het zesde jaar aan het maken was. We stonden midden op een perron in Gare du Nord waar de TGV ons had afgezet. De frisse Franse wind streelde mijn huid en de warme vroege herfstzon scheen al door het glas van het grote koepel die zich boven de treinsporen bevond. Buiten Jackie en ik leek menreer zijn attentie niet opgeëist te krijgen waardoor hij diep zuchtte en iets tegen zichzelf mompelde. Iedereen was druk in gesprek, maar het onderwerp van elke conversatie werd overlapt door een andere. Anne was nog steeds bezig met haar haar te vlechten, wat blijkbaar al haar aandacht op opslokte.
"Dit is waarom ik niet mee met jullie op de trein wilde. Alle andere leerkrachten mochten met een vroegere trein, maar Richard van Sport zal wel in zijn eentje 35 leerlingen in het oog kunnen houden," grommelde hij en Jackie zette eensklaps een stap in zijn richting. "Meneer, zou u uw koffer op zijn zij kunnen leggen?" Vroeg ze verdacht vriendelijk. Met een bedenkelijk gezicht deed hij wat ze zei en met haar verkleurde sneakers ging ze op de donkere, sterke plastic staan. "Iedereen kop dicht!" Riep ze waardoor niet alleen de leerlingen, maar ook een paar nietsvermoedende Franse reizigers in één keer hun hoofden draaien. "Dankjewel voor uw subtiele aanpak, mevrouw Wilders," spreekt hij binnensmonds en Jackie sprong voldaan van de tas af. "Dus, we moeten nu een goede 500 meter naar het metrostation stappen...-" Hij werd onderbroken door een gelijktijdig gekreun waardoor hij met zijn ogen rolt.
"Daarna laten jullie je spullen achter in het hotel en krijgen jullie tot drie uur om de stad te verkennen," vervolledigde hij zijn uitleg terwijl hij zijn koffer terug rechtzet. "Dus iedereen, volg mij. Aan jullie Franse punten te zien denk ik niet dat jullie jezelf kunnen redden als jullie verloren lopen" zei hij onder zijn adem waarna hij zich omdraaide en vaart maakte richting de uitgang.
"Zeg Rapunzel, is je vlecht nog niet klaar?," Vroeg Jackie die express tegen Annes arm stoot. Anne draaide een elastiekje rond het einde van haar meesterwerk en keek haar dan gefrustreerd aan. "Niet weer beginnen te bekvechten, jullie twee. We gaan de rust hier niet verstoren," zeg ik en volgde meneer Jones naar de uitgang van het station, het vroege uur had duidelijk een spoor nagelaten op hun humeur.
"Nee,"
"Jawel,"
"Wees niet zo lomp,"
"Spreek voor jezelf,"
"Je doet het fout,"
"Hij moet langs de andere kant," blafte Jackie op Anne die voor de zoveelste keer de sleutelkaart door het slot schuift. Ik gokte dat deze discussie nu al 5 minuten bezig was want voor een domme reden kregen we onze deur niet open. "Mensen," zuchtte ik, maar ze waren te diep geraakt in hun conversatie. "Je houdt hem ondersteboven vast, Jackie," snauwde ze terug op haar waarna Jack de kaart terug uit haar handen nam. "Mensen," probeerde ik weer, maar blijkbaar is deze kaart intressanter. Ze vochten letterlijk als leeuwen over het sleutelgat waarna ik nogmaals diep zuchtte. Dat dit mijn vriendinnen zijn.
"Mensen!" Riep ik nu waarna mijn stem over de hele gang echode. Nu pas keken ze onschuldig op naar me. "Hebben jullie al naar de kamernummer gekeken?" Vroeg ik en leun op de trek arm van mijn koffer. Langzaam verplaatsen ze hun blik naar het zwarte nummer van de deur. "Dat is 309, wij hebben 209," zei ik en ik zag hoe Annes gezicht vertrok. "Heb ik die extra trap voor niet gedaan?" Vroeg ze vermoeid. "Hey, een beetje sport is altijd goed," zei ik en liep al terug naar de deur van de trappenhal.
"Dat we zolang hebben gesukkelt aan de verkeerde deur," mompelde Jackie als ze de sleutelkaart nu wel in het juiste slot stak. Met een vrolijk bieptoontje opende de zware portier en zagen we een ruime kamer voor ons. Niets luxueus, maar toch wel groter dan verwacht. Het was een open ruimte met een zitbank en een minieme, dikke tv. Er was ook een kleine eettafel met 4 stoelen en langs elke zijde was er 1 deur. "Ik slaap alleen," kondige Anne direct aan waarna ze een van de deuren al binnenliep. "Dat zal wel moeten, al haar spullen passen nog niet eens in een één persoons badkamer," fluisterde Jackie naar me waarna ik grinnikte. Daarna stapten we onze kamer binnen, de bedden waren opgedekt met witte linnen dekens en er was een raam dat uitkeek op de wijk. Jackie sprong meteen op het bed. "Jane, je kan een puntje van Eifeltoren zien!" Riep ze terwijl ze haar hoofd zo mogelijk scheef draait om over de hoge nokken van de daken te kijken. "Doe de volgende keer je sneakers uit als je nog eens op witte lakens gaat springen," mompelde ik en ging op het andere bed zitten. Ik trok mijn tas op het bed en zag dat Jack nog steeds naar de toren aan het staren was. "Het is maar een monument," zei ik en ritste mijn koffer open. Ze keek brutaal terug naar me. "Je hebt de complottheorieën nog niet gehoord over dat ding, zeker?" antwoordde ze alsof ik het al had moeten weten. Jackie heeft een ongezonde obsessie voor theorieën die onmogelijk waar kunnen zijn. Elke dag komt ze wel weer af met een nieuw verhaal over een tv show of een acteur. Zij is zo een van die mensen die niet in de opwarming van de aarde gelooft, en dat maakt het moeilijk als een leerkracht haar probeert de waarheid te vertellen.
"Wat nu weer? Zitten er aliens in of zoiets?" Vroeg Anne die onze kamer komt binnengedwaalt. "Nee, juist boven de hoogste verdieping is er nog een platform, en daar zouden geheime camera's van de regering staan om Parijs te bekijken," zei ze met een mysterieuze stem. "Pff," blies Anne en verliet de kamer vrijwel direct. "Ik wil erachter komen of dat waar is," zei ze gefascineerd en ik staarde haar aan haar aan alsof ze een petje van aluminiumfolie op had. "Je kan die toren niet beklimmen, Jackie," en het leek dat ik blijkbaar haar gedachtes gelezen had, want ik kreeg een overdreven, sippe blik van haar terug. Ik rolde mijn ogen bij haar reactie waarna ik mijn tas verder uitpakte. Na een goed half uur hadden we van onze hotelkamer onze thuis gemaakt. Zelfs de geur was aangepast na een lang, abrupt deodorant gevecht. Ik denk niet dat het de slimste keuze van onze school was om ons samen te zetten.
"Kom, we gaan ontbijten," plande Jackie die haar valies onder haar bed schoof. "Heb je deze ochtend dat dan niet gedaan?" Vroeg ik en ze grijnsde. "Natuurlijk niet, maar nu heb ik zin in Mc bacon, dus hup met die beentjes!" Zei ze en trok me van mijn matras af. "Jij ging trakteren," zeg ik en ze knikte.
--
Veel dingen in dit verhaal zullen zelfverzonnen zijn, zoals die rare complottheorie. Ik probeer altijd clichés te vermijden waardoor ik soms in rare situaties beland XD
Keep those claws in,
Anoniemwolfjex
JE LEEST
Wolven van Parijs ✓
Werewolf"Niemand is menselijk, We zijn allemaal monsters op onze eigen manier," ☾ 𝐌𝐮𝐬𝐭 𝐛𝐞 𝐜𝐢𝐭𝐲 𝐥𝐨𝐯𝐞 - 𝑏𝑜𝑒𝑘 𝟷 Wanneer Jane met haar klas laatstejaars naar Parijs trekt, lijkt alles te glijden als een droom. Een nieuwe stad om te ontdekke...
