Wolven van Parijs ✓

-|| 32 || in Parijse Straten

"Comme si tu pense que c'est important," zei Max met een stem lager dan ik al gehoord had. De persoon voor ons grinnike en een paar stappen, ondersteund met het geluid van een kleine blokhak, werden in onze richting gezet. Nog altijd hield ik mijn ogen strak op de tegels van het voetpad, ik was te bang om nog te bewegen. "Un loup-garou et une fille faible, une telle chose ne tombe pas sous les lois de la nature," zei de stem met een toon van amusatie. Het klonk duidelijk als een man, gelijk met de leeftijd van Max. "Votre comportement de merde ne tombe pas sous ces règles, crotte de chien," antwoordde hij kil en trok me dichter tegen zich aan terwijl zijn hartslag enkel bleef stijgen.

"Laten we nederlands praten, Maximus. Laat maar eens horen dat je van jezelf kan afbijten," zei de man met nog een zacht Frans accent en lachte," iets wat je nooit kon". Max haalde diep adem, duidelijk om zijn kalmte te bewaren. "Ik ben niet bang om mijn haat voor jullie te uiten, Felix," zei hij en liet me traag los, maar nam dan mijn hand vast. Ik slikte toen ik het woord jullie hoorde, blijkbaar stond deze niet alleen. "Een band gelinkt tussen en mens en een weerwolf is de beste grap die de déesse de la lune al heeft gemaakt," hij leek zijn woorden wel uit te spugen, terwijl ik probeerde om mezelf niet tot hyperventilatie te brengen. "Ze was duidelijk ook niet sober toen ze jouw 't leven schonk, cafard," antwoorde Max traag, maar er leek iets verandert te zijn in zijn stem. Het had een raspige ondertoon, eerder een grommende.

"Ah Maximus, grote woorden maar kleine daden. Je kan waarschijnlijk nog altijd niet veranderen, zeker?" Spatte hij en plots leek mijn hoofd wel omhoog geforceerd te worden. Ik keek recht op naar de man onder de naam Felix, inktzwarte haren en een uitdagende blik op zijn gezicht. Achter hem stonden nog tientallen mannen, verschillend van leeftijd. Maar dan schoven mijn ogen zacht naar Max, waarvan je zag dat hij op de rand geduwt was. "Ik heb geen wolf nodig om je met de grond gelijk te maken," zei hij zacht tussen zijn tanden door en sloot zijn ogen in de poging om zichzelf te kalmeren. Felix lachtte, met zijn armen gekruist over zijn borst. "Probeer alles maar in te houden, Maximus. Laat je maar onschuldig lijken voor je vriendinnetje," ik voelde zijn blik over me, en ik slikte. Ik voelde woede, een die ik nooit zou krijgen in zo'n situatie. Ook angst had bijna mijn hele lichaam overgenomen, wat ervoor zorgde dat ik me amper nog kon bewegen. Ik voelde me machteloos, wetende dat er duidelijk een groep weerwolven voor ons stond. Het kon niet anders met zo een taalgebruik.

"Ik laat geen bloed vloeien wanneer het niet nodig is, Felix. Ik geef je nu nog de kans om jullie zelf van mijn territorium te verwijderen of dat zal wel gebeuren," zei hij en ik keek hem angstig aan, dit was een kant die ik nog niet van hem had gezien. "Waarom zouden we? Als we de kans krijgen om de nieuwe luna te raken, doen we dat met plezier," zei hij en nu kreeg hij ook diezelfde grom onder zijn stem. Ik zag Max' bezorgde blik naar me gaan, maar ik begreep dit voor geen meter. "Jane, ga alsjeblieft naar achteren," zei hij, zacht maar hoorbaar. Ik hoorde in zijn emoties in zijn stem, hij wist dat er iets ging gebeuren. Ik deed wat hij zei, en stapte naar achter waardoor ik mijn hand uit de zijne liet glijden. Ik kwam zacht met mijn rug tegen een muur aan, waar ik me strak tegen liet leunen. Tranen uit angst brandde achter mijn ogen en ik voelde die gasten hun blikken op me, meestal ondersteund door een grijns. Ik sloot mijn ogen en slikte, dit was simpelweg een nachtmerrie. Ik was hier niet, ik was nooit naar dat feest gegaan. Ik ben gewoon vroeg gaan slapen en zit nu vast in een nare droom, en product van mijn verbeelding. "Nou zeg eens, Maximus. Je bent ook naar haar hartslag aan het luisteren, hé?" Zei Felix uitdagend en kwam steeds dichterbij Max. Ik keek naar beide mannen, maar Max brak niet onder zijn druk. "Je kan het horen, luid en duidelijk," zei hij en draaide zich terug weg van hem, richting zijn companie. "Je hoort haar snelheid, opgetrokken door angst," zei hij traag en trok zijn half open trui van zijn schouders af waarna hij deze weggooide naar de kant van de straat. Ondertussen was Max met geklampte vuisten aan het luisteren naar wat hij zei, al deed hij duidelijk een poging om dat niet te doen. "Maar geef nu toch eens toe, het is duidelijk te snel om menselijk te zijn," zei hij met een grijns, waarna Max brak. Een luide grom vulde de Parijse avondlucht en ik hapte naar lucht. Het geluid dat van hem kwam, was wild en dierlijk. Maar dat was niet hetgene wat me deed draaien. Het was dat de man genaamd Felix de lucht in sprong en zijn lichaamstructuur omvormde naar dat van zijn andere gedaante. Vacht vulde zijn huid in een splitseconde en zijn kleding scheurde van zijn lijf. Ik zag zijn botten onder zijn huid schuiven, breken en verbrijzelen. Het was het meest afschuwelijk dat ik ooit had gezien. Ik gilde, nog nooit in mijn leven had ik dat zo hard gedaan. Ik zag hem op Max vliegen, die op het midden van de straat begon te worstelen. Ik voelde warme tranen over mijn wangen en alles begon rond me te draaien. Ik hapte naar lucht die ik niet kreeg en voelde hoe heel mijn lichaam lomp werd. Maar meer zag ik niet, want ik werd weggetrokken om de hoek. "Jane," zei Nino terwijl hij me verder sleepte van de straat. Ik kon niet stoppen, de tranen bleven maar komen en mijn ademhaling kreeg ik voor mijn leven niet onder controle. Hij liet me tegen de muur naar de grond zakken, waar hij voor me boog. "Rustig, je bent veilig," zei hij zacht, duidelijk gepijnigd door mij. Ik wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid meer uit mijn keel. Ik voelde hoe de schok adrealine door mijn lichaam vuurde en hoe het beeld van wat ik net zag voor mijn ogen bleef afspelen. Ik duwde mijn handen door mijn gezicht, terwijl ik Nino's handen op mijn knieën voelde wrijven. "Max is oké, hij kan dit aan," zei hij op een zachte toon en ik probeerde weer om mijn reactie tegen te gaan. "Wie..-" maar meer kwam er niet uit mijn droge keel. Ademen ging moeizaam, enkel met huiverende geluiden kreeg ik het nog binnen. Ik haalde mijn handen traag weg, en keek recht naar Nino die nog steeds voor me gebogen zat. Hij keek me aan met een kleine glimlach, maar leek deze enkel te hebben in een poging om me te kalmeren. "Het komt allemaal goed, Jane. Ik weet hoe vreemd het eruit kan zien, maar het komt allemaal goed," zei hij en ik knikte, maar geloofde mijn eigen antwoord niet. Ik haalde diep adem, en deed een poging om recht te staan. Deze faalde grandioos doordat elk lichaamsdeel van me aan het trillen was en me geen kans gaven om me terug stabiel te voelen. Snel stond Nino op, en rijkte me de hand die ik voorzichtig nam. Ik kreeg mezelf terug op mijn voeten, en keek terug naar de hoek waarachter de straat van daarnet lag. Hij had me er verder weg van gebracht dan ik had ingebeeld, want ik kon zelfs niets meer horen, maar me gewoon inbeelden van wat er zich daar nu afspeelde, deed me al duizelen. "Wie waren dat?" Vroeg ik een zachte, heze stem. "Rogues, wolven zonder roedel. Normaal komen ze niet zo dicht hier, sinds dit ons deel is en zij horen niet thuis op deze grond. Maar maak je geen zorgen, ze doen het wel vaker," zei hij en ik zag Jelle aangelopen komen. "Finn is bij de twee anderen, is alles oké?" Vroeg hij en leek uitgeput te zijn van de afstand die hij net liep. Ik knikte zacht, maar voelde hoe er rillingen door mijn hele lichaam gingen. "Ik breng haar terug naar het hotel," zei Nino en kwam wat dichterbij hem," assurez-vous que Max sort d'ici en toute sécurité". Jelle knikte, maar voor hij wegliep keek hij terug naar mij. "Wil je mijn tui nog, je staat hier te rillen op je benen?" Vroeg hij en ik schudde mijn hoofd, maar na hij me even bleef aankijken knikte ik toch. "Heb je die niet zelf nodig?" Vroeg ik en hij lachte voorzichtig terwijl hij zijn rode trui met rits aan me gaf. "Heb je ooit al een wolf met een trui aan gezien?" zei hij en ik grinnikte zacht, waarna ik mijn armen in de mouwgaten stak en Nino me via een andere straat in complete stilte naar de Champs-Élysées bracht. Er bleef zich maar één ding in mijn hoofd afspelen, samen met dezelfde gedachte.

Ik had eindelijk gezien wat voor monsters dat ze konden zijn.

—
Ik heb in dit hoofdstuk Franse scheldwoorden gebruikt en man wat heb ik er vreemde gevonden 😂

'Crotte de chien' betekend letterlijk hondestront...

Ik heb mijn lievelingsscheldwoord gevonden :)

Don't fail this day,
Staywithspeedy