Wolven van Parijs ✓

-|| 39 || Ma petite fille

"W-, wat?" Stamelde terwijl ik mijn angst probeerde te kleineren. De vreemde grijnzde, wat me een grillige indruk gaf. Ze schoof haar hand achter me, terwijl ze haar vingertoppen op het houten zitvlak liet tokkelen op een herhalend ritme. Al klonk het anders, alsof ze lange acrylische nagels gebruikte om dit geluid voor te brengen. "Oh, ma petite fille. Je weet waar ik het over heb," zei ze en plots duwde ze haar nagels tegen mijn kleding boven mijn ruggengraat, waarna ik kan identificeren wat ze is, weerwolf. Haar klauwen laat ze rusten met een lichte druk tegen mijn rug, terwijl ze oogcontact met me hield. "Sorry, ik begrijp je niet," probeerde ik zo kil mogelijk te antwoorden, maar ik zou kunnen huilen op dit moment. Angst werd door mijn aderen gepompt en ik voelde mijn lichaam afkoelen door angst. Ik had geen idee wat ik moest doen, al had ik mijn idee om weg te lopen al uit mijn hoofd gezet. Er was geen mogelijkheid dat ik met benen ontsnapte aan een bovennatuurlijk wezen.

Ik slikte en probeerde haar expressieloos aan te kijken, maar door haar onschuldige glimlach wist ik dat zij wist wat er door me raasde. "Ah, Jane. Ik heb nooit mensen gemogen. En jij ben geen exception," zei ze met een hoge stem en ik voelde hoe ze de druk op haar nagels vergrootte wat een kleine schock door mijn lichaam jaagde en ervoor zorgde dat mijn angst steeds beter van mijn gezicht te lezen was. Ze grinnikte, al klonk het eerder iets duivels. "Zo gemakkelijk hebben jullie angst, en zo gemakkelijk kan ik je verwonden. Het is als een droom," zei ze met een dik Frans accent over haar woorden en ik slikte. "Wat wil je van me?" vroeg ik zacht, omdat ik wist dat mijn stem niet meer sterk kon overkomen. "Oh, cherie. Ik wil niets van jou, je bent enkel een middel om die cocu van een alfa zijn les te leren," zei ze en ze herhaalde het ritme van haar vingers over mijn ruggengraat wat me enkel angstiger maakte. Ik hoefde niet veel Frans te kunnen om te weten dat 'cocu' één van de vele scheldwoorden was die ik hier al heb gehoord, maar wetende dat ze dit over Max zei, deed toch wel wat woede bij me opborrelen. Al liet ik deze niet uit, want ik kon niets tegen haar beginnen, vooral omdat ik verkrampt door angst was.

Ik hield mijn lippen stijf op elkaar, compleet gevangen door angst. Ik staarde voor me uit terwijl ik voelde hoe ze haar nagels steeds hoger tot mijn nek begon te brengen wat me compleet in een standbeeld veranderde. Toch deed ik iets dom, iets waar ik geen controle over had. Ik haalde mijn arm uit om de hare vast te grijpen en uit mijn nek te trekken, maar zij was me enkele secondes voor. Met haar vrije hand nam ze mijn pols in actie vast en duwde haar nagels in mijn huid, wat een bloedstollende pijn veroorzaakt. Ik voelde het gewoon door mijn vel snijden en de huid scheuren onder haar aanraking. Ik kromp ineen terwijl ze haar klauwen dieper in mijn pols duwde terwijl ik het niet probeer uit te schreeuwen van de pijn. Ik voelde elke beweging die haar nagels maakte onder mijn vel, wat de pijn enkel bevorderde. Ze trok terug en lachte stil tevreden terwijl ik mijn pols in mijn andere hand vasthield. De pijn bonkte van mijn hand door mijn arm en bloed begon mijn huid rood te kleuren. "Tiens, Tiens, Jane. Ik dacht dat je slimmer was dan dat," zei ze en trok me aan mijn nek uit mijn verkrampte houding. Niemand leek door te hebben wat er gebeurde, zelfs Jackie was nog steeds niet teruggekeerd. Ik was doodsbang, werkelijk voor mijn leven. "Zie je, ik kan dit snel doen, in een paar secondes als je dat wilt," zei ze en ze bracht haar wijsvinger wat hogerop in mijn nek en duwde traag haar nagel in mijn vel wat elke spier in mijn lichaam deed verstijven. Ze boog wat dichter, zodat ze me recht kon aankijken. "Maar weet je, Jane. Bij elke weerwolf waar ik dit bij doe, overleeft er geen één". Ik sloot mijn ogen en voel werkelijke tranen over mijn wangen rollen. Hoe konden mensen zo blind zijn, hoe konden ze niet zien wat er gebeurde. Waarom was er niemand die me kon helpen, waarom juist op dit moment?

Ik voelde haar hand opspannen en een poging doen om haar vingers door de eerste laag van mij vel te krijgen, maar plots loste ze haar grip. Ik schrok met mijn ogen terug open en sprong direct van de bank af waarna ik Max zie met haar arm stevig in zijn grip. Al het geluid van de Champs keerde terug. "Chien de la rue!" zei hij op een lage, stille, maar overduidelijk grommende toon. Ik probeerde op adem te komen, na deze lang in te houden. Ik voelde de tranen over mijn wangen glijden terwijl ik haar doodsbang in de ogen van Max zag kijken. "Quitte mes locaux ou je te casse le cou ici et maintenant," zei hij en draaide haar arm ver van mensenlijk uit de kom waardoor ze hoog piepte. Ik zag mensen hun gezichten draaien, maar niemand leek volledig door te hebben wat Max net had gedaan. Het geluid dat bij deze handeling kwam was misselijkmakend, maar het was verdient, zeker sinds ik nog steeds op mijn vers gemaakte wonde aan het duwen was dat nu mijn beide handpalmen bloedrood had gekleurd. Max liet haar met een duw los, waardoor ze het direct op een lopen zette, een zijstraat in. Hij keek naar me, met een verschrikkelijke pijn in zijn ogen. "Oh, Jane," zei hij zacht en liep langs de bank naar me toe en trok me in een knuffel. Zijn haar was nat van het zweet, wat al toonde dat hij iets van fysieke inspanning had gedaan om hier te geraken. Zijn hemd hing open en toonde een wit onderhemd, wat lichtjes de pleister van zijn wonde liet doorschijnen. "Sorry, echt waar, sorry," zei ik terwijl de tranen van adrealine nog steeds uit mijn ogen lekten. Hij maakte enkel sussende geluiden en liet me na een paar secondes terug los. "Het was een rogue, toch?" Vroeg ik nog steeds met een doodsbange trilling in mijn stem, waarna hij knikte. Direct vielen zijn ogen op mijn pols, waar twee diepe snedes in mijn huid waren gemaakt. "Die salope gaat niet lang meer leven," zei hij laag en ik zag hoe woedend hij werd. Ik slikte angstig, tot ik realiseerde dat hij het niet over mij had. Hij trok zijn hemd van zijn schouders en draaide het op om het daarna ronde de wonde te knopen om er druk op te leggen. "We moeten hier weg, thuis kan ik je verzorgen," zei hij zacht en ik schudde mijn hoofd. "Jackie hoort hier nog binnen te zijn, ze was de hele tijd naar het toilet," zei ik zacht en hij keek even rond. "Jelle en Finn waren onderweg, ze vinden wel een excuus. Nu moet je mee, anders geraak je nog in de problemen met al dat bloedverlies," zei hij en hij nam me strak vast. Ik knikte en op een snel tempo liepen we een zijstraat in, terwijl hij met de ene hand op de knoop van het hemd op de wonde duwde en de andere rond me klemde. Ik wist dat hij diep in gedachte was, maar ik was te bang om iets te zeggen. Al snel zag ik zijn auto in een zijstraat om de hoek staan, waarna hij me op mijn plek hielp. Hij startte de motor sneller als ooit tevoren en haalde de wagen uit zijn parkeerplaats.

Ik staarde naar buiten terwijl ik wist dat ik nog steeds aan het huilen was. Hoe had ik zo dom kunnen zijn?

—
Dit is maar een voorproefje van hoe het gaat worden...

I know dit is niet een van mijn sterkste hoofdstukken maar ik hoop dat je tenminste wat hebt kunnen volgen, volgend hoofdstuk brengt zeker meer duidelijkheid

Ik ben dood aan het vriezen.

Mening over hoofdstuk?
Don't fail this day,
Staywithspeefy