Yıldızlar Ne Kadar Yaşar? | Regulus Black

42:Hoş Kadın

Yaz güneşi sıcaktı ama Sirius daha sıcaktı. Onunla bir yatağı paylaşmak bir geceyi cehennemde geçirmek gibi bir histi ama güven veriyordu ve mutlu ediyordu. Bir süre boyunca bakıştık sonra da parmaklarını göz kapaklarıma bastırarak gözlerimi kapattı "Uyu, Reggie." Sesi fısıldar gibiydi "Madalyonu unut, her şeyi unut. Sorumsuz ve küçük olduğunu düşün. Burada güvendesin ve ben yaşadığım sürece kimse seni bir daha korkutamaz." Ofladığım sırada elini üzerimden çekti "Aptal bir madalyonun seni korkutmasına izin verme."

Yatakta daha serin bir taraf bulmak için kıpırdandım "Aptal bir madalyon dediğin şey beni öldürecekti. Hem de iki kere. Üstelik ikisinde de çok az kalmıştı." Sirius gözlerimin içine baktı "Muggleların bir lafı vardır, Regulus: Seni öldürmeyen şey güçlü kılar." Memnuniyetsizce ona bakınca güldü "Merak etme, Inferuslar bir daha kıçını yemeye kalkmayacaklar." Dik dik bakarak "Aman," dedim "o kadar komikti ki gülmeyi unuttum."

Yeniden birbirimize bakarken yastığa iyice gömüldüm. O da biraz dikleşerek saçlarımı sıvazlayıp okşadı. Deli gibi çarpan kalbim sakinleşerek duruldu. Aldığım nefesler de artık ciğerlerimi doldurmaya yetiyordu. Yatak örtüsünü sıkı sıkı kavramış olduğum elim de gevşeyince daldım ve bir kabusun içine düştüm.

On sekiz yaşındaydım. Şimdiki halimden çok daha genç ama daha tecrübesiz; daha fit ve daha yakışıklı. Göle düştüğümü gördüm hatta suyun soğukluğunu bu hava koşullarına rağmen iliklerime kadar hissettim. Dibe çekilmeden önce iniltili bir nefes aldım. Çaresizdim, artık düşünemiyordum ve çırpınıyordum. Beni sıkı sıkı kavramış ölü parmaklardan kurtulmaya çalışıyordum ama olmuyordu. Aklıma hiçbir şey gelmiyordu. Boğuluyordum... Sonra bir çığlık duydum. Tiz ve yüksekti. Muhtemelen genç bir kıza aitti. Sonra da öldüm.

Derin bir nefes alarak yataktan fırlayarak kalktığımda o kızın çığlıkları hala kulaklarımdaydı. Bunun gerçek olduğunu fark etmem ise zaman almıştı. Yorgun bir ruhla koridora çıktım. Tam da o sırada Hermione'yle Ginny odadan çıkarak bana çarptılar. "Neler oluyor?" Hermione yaralı elini hızla sallıyordu "Hedwig geldi ve bir anda kafayı yedi. Bizi gagalayıp durdu." Derken odadan Ron da çığlık atarak çıktı "Bu kuş kafayı yemiş."

"Neden böyle yaptı ki?" diye sorduğumda Hermione dudak büküp omuz silkti "Harry bize birkaç soru sormuştu. Biz de ona cevap yazdık ama Hedwig zarfı ona bağlamamıza izin vermeyip bize saldırdı. Kontrolden çıkmış gibiydi." Hermione cümlesine noktayı koyar koymaz Sirius odadan çıktı "Onu sersemlettim ama bir süre ondan uzak durmanızda fayda var."

Herkes farklı noktalara dağılınca ben de odama inip üzerimi değiştirdikten sonra tam kahvaltı için yemek odasına gidiyordum ki annemin portesinin önünde durdum "Biliyor musun, avaz avaz bağırıyor olmasan dün gece öyle bir gece yaşamayacaktım. Başıma gelen diğer her şey gibi bu da senin suçun. Sanırım senden nefret ediyorum ama nefret edilecek o kadar insan varken sana sıra kalmıyor."

Yemek odasından çatal bıçak seslerini duyduğumda kendime gelerek oraya gittim. Hermione, Ron ve Ginny'nin elleri sargılanmıştı. Onlara bakıp kıkırdadığımda Ron ters ters ama öte yandan alaycı bir tavırla" Öfkeli bir baykuşla baş ettiğini görmek isterim." dedi. Yerime otururken omuz silktim "Güven bana, daha beterlerini gördüm." Hermione'yle göz göze gelince "Hiç öyle bakma." dedim "Inferiuslar öfkeli bir baykuştan daha beter." sonra sesimi alçalttım "Ya da Moody."

Masadaki çoğunluk kıkırdayarak gülünce bir el omzuma kondu "Beni bu kadar özlediğini bilmiyordum, Black." Hemen yanı başımdaki Moody'e baktıktan sonra önüme döndüm "Merlin... Buradaymış." İçeri onun ardından Kingsley ile Hestia Jones girdi ve onlar da yerlerini aldılar. Masada sessizlik sağlandığında Sirius "Harry'i buraya getirme işlemini hızlandırabilir misiniz?" diye sordu "Bugün çocuklara gönderdiği baykuş saldırgan davrandı. Muhtemelen bunu Harry istemiştir. Çocuk aylardır bir haber almak istiyor. Yanlış bir şey yapmasından korkuyorum."