One Word is Enough | iKON | ON-HOLD SORRY!

Chapter 57: Unexpected Betrayal

Nakatanggap ako nang matinding sermon kay Soohyun nang malaman niya kung anong ginawa ko n'ong nagclubbing ako. Not because I went clubbing, tinakasan ko kasi si Ian nang gabing 'yon. Siyempre, hindi naman ako gagawa ng kalokohan kung wala akong kasama. So I dragged Bobby with me. Hindi naman agad siya nagpahila sa akin dahil, katulad nang nangyari dati nang tulungan niya akong tumakas sa ospital, natatakot na siya na baka may gawin na naman akong kalokohan. Pero kalaunan ay wala rin siyang nagawa dahil hindi naman siya makakapalag sa akin.

Nagalit rin sa akin si Ian and I didn't expect that he would react that way. Hindi lang siguro ako sanay na napapagalitan ni Ian dahil most of the time ako ang pinagbibigyan niya. I didn't argue with them. Nakukuha ko naman ang pag-aalala na naramdaman nila kaya nagsorry nalang ako. But still, I have no regrets.

I had fun.

Naglibot kami kung saan-saan. It was fun dahil para kaming mga ninjas na nagtatago sa mga tao at takbo ng takbo. We went to playgrounds, kumain din kami ng ramyeon sa tabi-tabi, at ang pinakahuli namang ginawa namin ay nagbreak in kami sa isang school at tumambay kami sa soccer field. It was unforgettable. The stars were shining so bright. Even if Korea doesn't have a large amount of stars, para sa akin, 'yung gabi na yata na 'yon ang pinakamaraming stars na nakita ko.

We laid on the field and talked about a lot of things. Bobby, as sentimental as he is, told me all about his concerns and fears. Tungkol sa mga kinatatakot niya para sa future ng iKON at gayundin sa ngayon. He told me that, sometimes, he feels like running away dahil sa stress na naidudulot ng career nila. Naiintindihan ko siya. As the Executive Director, pinakinggan kong mabuti lahat ng sinabi niya. But all I could do was to listen. Hindi naman kasi natin maaalis ang stress and anxieties kahit na gusto pa natin ang ginagawa natin. I just told him na huwag nalang siyang magpapaapekto sa kung anumang mangyayari. Kung meron mang mangyari na hindi maganda, just see it as a lesson at na dahilan para magstrive hard pa sila. Marami pa kaming pinag-usapan. At isa sa mga iyon si Hanbin.

Speaking of, si Hanbin ang unang kumausap sa akin the day after. Tinext niya ako, asking how I was. Medyo nanibago ako dahil . . . ewan ko ba. I don't know it is just me or hanggang ngayon cold parin siya sa akin. Kahit sa text damang-dama ko na ilag parin siya. Ni hindi nga namin napag-usapan ang tungkol sa kanila ni Lee Hi. Hindi ko nalang din inopen-up sa kaniya dahil ayoko na, na hindi niya ako kinakausap. That's all. We're just exchanging text messages. Nothing more, nothing less.

"Saan niyo ba ako dadalhin?" I asked Chanwoo. Nasa dorm ako ngayon at kakauwi ko lang galing trabaho. Tumambad sa akin ang tatlong maknae na naghihintay sa labas ng pintuan ko. Mag-aalas onse na ng gabi pero pilit nila akong hinihila sa kung saan.

"Basta sumama ka nalang samin, okay?" ani Junhoe na nakukulitan na sa akin. "Oh, piringan niyo na 'yan."

Donghyuk was about to blindfold me when I took a step back and shove his hands away.

"Yah, ano na naman ba 'to?" For goodness' sake, dis-oras na ng gabi kaya!

"Noona," Chanwoo butted in. "Magtiwala ka nalang samin."

"Hindi ka naman namin ihe-hazing, huwag kang mag-alala."

Bumagsak ang mukha ko sa sinabi ni Junhoe. Bumuntong-hininga nalang ako at pumayag na sa gagawin nila. Hinayaan ko sila sa kung anong gusto nilang mangyari. I was hesitant at first dahil wala akong idea. Ah. Maybe isosorpresa nila ako dahil birthday ko na in just an hour?

Too bad I got plans.

"Hey, just to remind you guys, Soohyun planned a party for me kaya aalis din ako agad."

"Ano?!" Nagulat ako sa biglang bulyaw ni Junhoe kaya napahinto kami sa paglalakad. "Hindi 'yon pwede!"

Junhoe muttered something pero hindi ko na narinig. And I could feel Donghyuk released his hands, joining Junhoe in their conversation.