The Badboy's Game

Hoofdstuk 10

Als de bel voor de zoveelste keer door de gangen galmt, weet ik dat het eindelijk middag is. Rustig pak ik mij boeken bijeen en stop ze in mijn rugzak. Op mijn weg naar de refter denk ik aan wat David heeft gezegd vanochtend, namelijk dat we zouden gaan shoppen deze middag. Nevernooit dat ik weer alleen ergens heen ga met Mister Narcist. (Serieus, hoe een groot ego heeft hij eigenlijk?)

In de refter aangekomen, voeg ik me bij Brandon en Jenn en kletsen we vrolijk over onze dag nadat ik kort verslag heb gedaan van wat er vanmorgen nog met David is gebeurd in de gang.

"Dus moet jij niet gaan shoppen met hem?" lacht Brandon.

"Nooit van mijn leven."

Plots kraakt de intercom van de school even waarna er door de speakers een diepe, voor mij maar al te bekende stem klinkt, hoewel hij een beetje vervormd wordt door het systeem. Alle gesprekken vallen stil en iedereen luistert ingespannen.

"Elizabeth Claessens, je wordt onmiddellijk aan het kantoor van de directrice verwacht. Het nemen van naaktfoto's in de toiletten wordt niet geapprecieerd op deze school."

Mijn gezicht betrekt vol afschuw en schaamte en krijgt een vuurrode kleur. De hele cafetaria staart me aan en lacht of fluistert. Vlug sta ik op en ren de eetzaal uit met tranen van schaamte die branden in mijn ogen.

Dan overvalt een volgende emotie me. Woede. Ik ben woest op David om zo'n rotstreek uit te halen en op mezelf. Ik zou niet gaan huilen als een kleine baby. Niet door David. Snel knipper ik mijn tranen weg uit mijn ogen.

Naar de directrice dan maar, waar David me vast en zeker staat op te wachten. Ik zal hem eens duidelijk maken dat hij moet stoppen met deze stomme grapjes. Furieus storm ik het bureau van de directrice binnen, die eerst geschrokken en dan geïrriteerd naar me opkijkt.

"Juffrouw, hebben we nooit leren kloppen voor we ergens binnen gaan?" vraagt ze streng. Verwilderd kijk ik om me heen in de ruimte, op zoek naar David, als het tot me doordringt dat hij hier niet is. Hij zei toch dat hij hier... Nee! Plots kijk ik angstig naar de directrice die me op haar beurt weer boos aankijkt.

"Jongedame, wat is de verklaring voor deze bruuske onderbreking?"

Een moment weet ik niks uit te brengen waarna ik "David" mompel. Helaas lijkt dit haar alleen nog bozer te maken.

"Ik weet dat jij en David wat affaires hebben, maar dat betekent niet dat je hem bij alles voor een excuus kan gebruiken! Ik hoop dat je volwassen genoeg bent om zo'n affaires buiten de school af te handelen."

"Ik gebruik hem niet als excuus! Het is zijn schuld!" zeg ik onthutst. "Hij zei dat ik hierheen moest komen omdat ik naak-" plots hou ik mezelf tegen voordat ik mijn zin zou kunnen afmaken. Hoe raar zou het klinken als ik vertel  dat ik hierheen ben gekomen omdat ik zogezegd 'speciale' foto's heb getrokken in de toiletten van het schoolgebouw.

"Omdat je wàt, juffrouw Claessens?" Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt ze me aan.

"I-ik.." Verder kom ik niet.

"Dat dacht ik al. Zo'n onbeschoft gedrag ben ik niet gewoon van mijn leerlingen, misschien moet je vrijdag na school maar eens enkele uurtjes komen nadenken over je gedrag."

"Wat!? Wilt u dat ik nablijf?" Geschokt kijk ik haar aan. Dat heb ik nog nooit moeten doen. David gaat hier zo voor boeten.

"Inderdaad, je zal vrijdag twee uur nablijven." Ze schrijft iets op een papier.

"Ga nu maar weer naar de eetzaal en ik hoop dat dit niet weer gebeurt. Ik vind het niet leuk om mijn beste leerlingen te moeten straffen."

Als verdoofd loop ik naar de deur en sta weer in de lange, saaie schoolgang. Ik strompel terug door de verlaten gangen naar de eetzaal, nog steeds in halve shock (de andere helft is woest op de Muppet) als ik achter me iemand hoor lachen. Met een ruk draai ik me om.